Γιατί ανεχόμαστε την αερο-ναυτική τουρκική σφηκοφωλιά;

Το ερώτημα στον υπερκείμενο τίτλο του σημερινού μου σημειώματος αφορά τις ατιμώρητες χιλιάδες έως σήμερα καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου, αντιστοίχως από οπλισμένα μαχητικά αεροσκάφη και ακταιωρούς των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.

Το ίδιο αυτό ερώτημα απευθύνεται προς όλες τις μέχρι σήμερα ελληνικές κυβερνήσεις, προς την Commission της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), φυσικά και προς τον Γεν. Γραμματέα του ΝΑΤΟ, ο οποίος εντελώς αντιδεοντολογικά και αντισυμμαχικά, κρατεί ίσες αποστάσεις μεταξύ της Ερντογανικής επιθετικής σφηκοφωλιάς και της εν διαρκή αμύνη υποκλινόμενης ελληνικής ηγεσίας. Γιατί όχι και προς το αμερικανικό Σταίητ Ντιπάρτμεντ, που ευθυγραμμιζόμενο προς τους ιδεοπολιτικούς και στρατηγικούς συνοδοιπόρους του ΝΑΤΟ, κρατεί ανάλογη στάση Ποντίου Πιλάτου, έναντι της Ελλάδας.

Το ότι για την ατιμωρησία των Τούρκων απευθύνεται το καίριο ερώτημα, για τις παρενοχλήσεις και ιταμές απειλές των εξ ανατολών γειτόνων μας, προς όλους τους παραπάνω αποδέκτες, αυτό δεν σημαίνει ότι η πατρίδα μας απαλλάσσεται της κριτικής, για την ενδοτική της συμπεριφορά γι’ αυτές τις παραβιάσεις, που, αν το καλοσκεφτούμε, ήδη έχουν εξασθενήσει για να μην πούμε αδρανοποιήσει το ισχυρότερο όπλο της κρατικής μας οντότητας που λέγεται εθνική κυριαρχία!

Στο ηθικό ποινολόγιο της ανεκτικής μας στάσης έναντι των άλλοτε αλυτρωτικών, άλλοτε επεκτατικών και άλλοτε πειρατικών αθλιοτήτων ορισμένων γειτόνων μας καταγράφονται φρικαλέες σελίδες απ’ αυτά τα χρονικά.

Τα Σεπτεμβριανά του 1955 και οι απελάσεις αρκετών χιλιάδων ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, αντί να απαντηθούν με αντίμετρα, κατοχυρωμένα από το Διεθνές Δίκαιο (rétortion) τυλίχτηκαν από μια περίεργη σιωπή. Και μόνον ο ελληνικός Τύπος-προς τιμήν του- κατήγγειλε και στηλίτευσε διεθνώς αυτά τα απάνθρωπα και θηριώδη έκτροπα. Και όμως το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο μας έδινε και μας δίνει το δικαίωμα, όχι μόνο για απελάσεις επίορκων διπλωματών, αλλά και ξεκαθαρίσματος ανατρεπτικών θυλάκων που βυσσοδομούν σε όλες τις κοινωνίες.

Τόσο από τις προσωπικές μου εμπειρίες, όσο και από εμπειρίες αρκετών συναδέλφων, που ως ειδικοί απεσταλμένοι των εφημερίδων και ΜΜΕ παρακολουθούσαμε εκ του σύνεγγυς τις αθλιότητες αλυτρωτικών οργανώσεων στις ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, όταν εκφράζαμε προς τους εκεί διπλωμάτες μας την οργή μας για τα έκτροπα αυτά, μας απαντούσαν: «Χαμηλώστε τους τόνους σας».

Αλλά το «χαμηλώστε τους τόνους σας» οδήγησε στα τετελεσμένα των γκρίζων ζωνών και στο φόβητρο του χαρακτηρισμού ως casus belli (αιτία πολέμου), την προάσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων με θαρραλέες απαντήσεις και κατοχυρωμένα από το Διεθνές Δίκαιο αντίμετρα. Εδώ αρκεί να θυμίσουμε, ότι στην τακτική των γκρίζων ζωνών συνέτεινε η μη άσκηση του νομίμου δικαιώματός μας να επεκτείνουμε την αιγιαλίτιδα ζώνη στα 12 μίλια. Τότε εκτοξεύτηκε από την Άγκυρα το casus belli. Δηλαδή αιτία πολέμου, κατά τη γνώμη των… πολυχρονεμένων αγάδων η νόμιμη οριοθέτηση της επικράτειάς μας. Έγινε μήπως η παραμικρότερη προσφυγή μας στο δικαστήριο της Χάγης για την κατοχύρωση αυτού του δικαιώματος; Ατυχώς και όχι!

Και κλείνει αυτό το σημείωμα με μια τελευταία επισήμανση που δεν μας τιμά ιδιαιτέρως.

Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο, που επί δεκαετίες έχουμε ως πρώτη είδηση στα ΜΜΕ τις παραβιάσεις του εναέριου και ενάλιου χώρου μας.

Εάν οι απειλητικές αυτές καθημερινές παρενοχλήσεις γίνονταν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, θα εξολοθρεύονταν ολόκληρες μοίρες αεροπορίας από την αντιαεροπορική άμυνα των ενοχλούμενων χωρών. Και εδώ άλλη μια παγκόσμια πρωτοτυπία μας!

Φυσικά, υπάρχει και ο αδικαιολόγητος αντίλογος, σύμφωνα με τον οποίο εάν δεν εφαρμοζόταν η πολιτική των … «χαμηλών τόνων» θα είχαμε μακρόχρονη αιματηρή και καταστρεπτική πολεμική σύρραξη.

Η ανταπάντηση είναι: Να καταστήσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση συνυπεύθυνη για την εθνική μας άμυνα, με την προειδοποίηση, ότι τα δικαιώματά μας στα θαλάσσια, εναέρια και χερσαία  είναι και δικαιώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τα πρώτα βήματα αλληλεγγύης για την αντιμετώπιση της τουρκικής αερο-ναυτικής σφηκοφωλιάς έχουν ήδη αρχίσει με διμερείς και τριμερείς συμφωνίες συνεργασίας. Για την ολοκλήρωση αυτού του μετώπου αλληλεγγύης απαιτείται επιτάχυνση των σχετικών πρωτοβουλιών, για να μη θρηνήσουμε και χειρότερα…