Το δημόσιο ως ιδιωτικό

Μόλις χθες και αφού είχαμε ζήσει τη δική μας Οδύσσεια στο κυκλοφοριακό κομφούζιο, είχαμε περάσει από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη της Βασ. Σοφίας, τους Κύκλωπες του Συντάγματος και τους Λαιστρυγόνες μίας παράκαμψης που μας πήγε πέρα από την Ομόνοια ώστε να πιάσουμε Πειραιώς, βγήκαμε στην «ελεύθερη» Συγγρού.

Στον βοηθητικό παράδρομο μια ευειδής νεαρά έκανε προφανώς την προπόνησή της στο τρέξιμο – Μαραθώνιος προ των πυλών γαρ. Ετρεχε όμως στο κέντρο σχεδόν του στενού παράδρομου με αποτέλεσμα τα αυτοκίνητα που είχαν αρχίσει να σχηματίζουν ουρά πίσω μας να συντονίζονται στη δική της χαλαρή ταχύτητα. Οταν ο προπορευόμενος οδηγός της έκανε νόημα να πάει στην άκρη, η νεαρά έβγαλε τα ακουστικά που της εξασφάλιζαν την απομόνωση στην κοσμάρα της ότι ο δρόμος είναι δημόσιος άρα της ανήκει άρα μπορεί να τρέχει όπου θέλει. Ξαναέβαλε τα ακουστικά και συνέχισε.

Είναι μια από τις ελληνικές παθογένειες. Η αντίληψη ότι οτιδήποτε ανήκει στο δημόσιο είναι ιδιοκτησία του καθενός πολίτη, τύπου περιβολάκι από κληρονομιά από τον παππού. Εκατομμύρια συνιδιοκτήτες που θεωρούν όμως ότι ένας δημόσιος δρόμος, για παράδειγμα, τους ανήκει εξ ολοκλήρου.

Φαίνεται ότι χρειάζεται να περάσουν άλλα διακόσια χρόνια εθνικής ανεξαρτησίας για να εμπεδώσουμε την έννοια του δημοσίου. Του δημοσίου καλού, της δημόσιας εξυπηρέτησης, της δημόσιας διευκόλυνσης.

Η αντίληψη αυτή έχει περάσει μασίφ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με τη σφραγίδα του περιβόητου συνθήματος «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υπό την έννοια ότι και ο νόμος είναι ένα είδος δημόσιου αγαθού.

Ναι αλλά τι συμβαίνει όταν το δίκιο του εργάτη συγκρούεται με το δίκιο του συνταξιούχου, του δημόσιου ή ιδιωτικού υπαλλήλου, του άνεργου, του πολίτη γενικώς; Ποια ζυγαριά είναι αυτή που ζυγίζει το πιο βαρύ δίκαιο, ακόμη και της διαμαρτυρίας, για να το επιβάλει εις βάρος στοιχειωδών δικαιωμάτων των πολιτών; Ας καταλάβουμε λοιπόν ότι νόμος είναι το δίκιο. Τελεία. Παράγραφος.