Το κόστος της ανοησίας

Το χα γράψει κάποιες μέρες πριν διότι είναι πανεύκολο να το καταλάβει όποιος καταλαβαίνει τα απλά μαθηματικά καλύτερα από το ποδόσφαιρο: το ποια θα είναι η τελική θέση της Ελλάδας στην εφετινή τελική κατάληξή της στη βαθμολογία της UEFA θα κριθεί από όσα θα κάνουν οι ομάδες μας στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ. Αν μπει σε αυτούς μόνο μια ομάδα, πρέπει να μαζέψει πάνω από οκτώ βαθμούς για να έχουμε ελπίδες να προσπεράσουμε τους εξαιρετικούς Κύπριους. Αν δεν μπει καμία ομάδα, η δέκατη πέμπτη θέση που επιτρέπει στην Ελλάδα να κρατήσει το τωρινό της status μοιάζει όνειρο. Τα χθεσινά αποτελέσματα της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ προκαλούν, για διαφορετικούς λόγους, προβληματισμούς και πονοκέφαλους. Είναι ήττες που μπορεί μελλοντικά να πληρωθούν πολύ ακριβά.

Παλιές και νέες αδυναμίες

Η ΑΕΚ θυμήθηκε ένα βράδυ στο άδειο ΟΑΚΑ όλες τις παλιές της αδυναμίες και αποφάσισε να δείξει και τις καινούργιες. Μετά από ένα εξαιρετικό ξεκίνημα κι ένα ακόμα γκολ του Λιβάγια (που στην εξ αποστάσεως αναμέτρησή του με τον προπονητή του βγαίνει σαφώς κερδισμένος), η ΑΕΚ φρέναρε αδυνατώντας να βρει λύση σε ένα παλιό της πρόβλημα: την άμυνα στα κόρνερ. Παρότι η ενδεκάδα της είναι αρκετά διαφορετική από  πέρυσι και πρόπερσι αυτή η παλιά αδυναμία εμφανίστηκε και έμοιαζε αγιάτρευτη: οι παίκτες της Τράμπζονσπορ πέτυχαν δυο γκολ από εκτελέσεις κόρνερ πριν βγει το ημίχρονο κι ενώ προηγουμένως ο 34 χρονος αλλά εξαιρετικός Σόσα είχε αστοχήσει και σε ένα πέναλτι – που κακώς δόθηκε, αλλά το πράγμα μικρή σημασία έχει. Το 1-2 μετά από ένα ημίχρονο, το οποίο η ΑΕΚ ξεκίνησε εξαιρετικά, αποδείχτηκε ένα σκληρό χτύπημα: οι Τούρκοι ολοκλήρωσαν τον θρίαμβό τους στο δεύτερο ημίχρονο με το ωραιότερο γκολ της βραδιάς, αυτό που πέτυχε ο Εκομπάν στο 70΄, δείχνοντας ότι ως ομάδα έχουν και ποιότητα κι ας είχε εκτός ενδεκάδας τα δυο πανάκριβα εφετινά της αποκτήματα δηλαδή τον Ομπι Μίκελ και τον Ντάνιελ Στάριτζ. Αλλά η Τραμπζονπόρ έκανε το κόμματι της απέναντι σε μια ΑΕΚ που χάθηκε στο γήπεδο: νόμιζες ότι οι παίκτες της Ενωσης αντί να παίξουν κοιτούσαν τον πάγκο για να καταλάβουν από τις αντιδράσεις του προπονητή αν και τι κάνουν σωστά. Κάποιες δε αντιδράσεις, όπως του Σιμάο μετά τη φάση του 1-3, μαρτυρούν μια τρομερή πίεση: το να παίζεις για τον προπονητή (πιο πολύ από όσο το κάνεις για την πάρτη σου ή για την ομάδα) είναι πρόβλημα, ειδικά αν είσαι και καινούργιος στην ομάδα που αγωνίζεσαι.

Ατελείωτα αμυντικά λάθη

Ο ΠΑΟΚ κατάφερε κάτι πιο δύσκολο: να χάσει από μια ομάδα από την οποία είναι πολύ καλύτερος – τουλάχιστον στα χαρτιά. Η Σλόβαν Μπρατισλάβας κατάθεσε την ψύχη της, έπαιξε και με τα νεύρα των παικτών του ΠΑΟΚ, επιδίωξε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό να κρατήσει το μηδέν και στο τέλος κατάφερε να κερδίσει χωρίς να καταλάβει πως. Είναι εύκολο να σταθείς στο λάθος του Πασχαλάκη, αλλά το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο: η άμυνα του ΠΑΟΚ, στη φάση του γκολ, είχε συνολικά κακή συμπεριφορά μετά από ένα γέμισμα του αντίπαλου τερματοφύλακα. Θα ήταν μια κακιά στιγμή αν δεν ήταν ένα επαναλαμβανόμενο πρόβλημα στα ευρωπαϊκά ματς του ΠΑΟΚ. Πέρυσι ανάλογα λάθη έγιναν και με τη Σπάρτακ Μόσχας στην Τούμπα, και με την Μπενφίκα και φυσικά στα ματς των ομίλων, ενώ φέτος ο ΠΑΟΚ στα ματς με τον Αγιαξ είχε μια άμυνα που παραχώρησε τρία πέναλτι, σημείωσε ένα αυτογκόλ και έδωσε στον Χούντελαρ την δυνατότητα να ισοφαρίσει στην Τούμπα!

Από την άλλη είναι φανερό στην αρχή της σεζόν ότι και η επίθεση είναι απόλυτα εξαρτημένη από τον Μπίσεσβαρ: χθες τον πίεσαν κι ο ΠΑΟΚ παρά την μεγάλη κατοχή μπάλας έκανε λίγα. Όταν σε αυτά δεν στέκεσαι, και περνάς τις μέρες σου σεναριολογώντας για την UEFA και την ευρωπαϊκή διαιτησία έρχεται η σφαλιάρα από την αδύναμη αλλά ψυχωμένη Σλόβαν Μπρατισλάβας – και πάλι καλά για τον ΠΑΟΚ που ήρθε τόσο νωρίς. Ο ΠΑΟΚ μπορεί να γυρίσει το σε βάρος του 0-1 (και να το κάνει και χωρίς πρόβλημα, αφού ανάλογες ανατροπές με ομάδες τέτοιας δυναμικότητας έχει πετύχει στο γήπεδο του και πρόσφατα) με την προϋπόθεση ότι θα ασχοληθεί μια εβδομάδα τουλάχιστον λίγο σοβαρά με το ποδόσφαιρο. Δεν είναι θέμα του προπονητή ή των παικτών αλλά πρώτα από όλα της διοίκησής του: κάποιος πρέπει να εξηγήσει σε όλους ότι η παρουσία της ομάδας στην Ευρώπη δεν είναι μια ευκαιρία για κλάψα, γκρίνια και κατάρες σε ένα αόρατο σύστημα – χωρίς την κατάλληλη πίεση και χωρίς την πρέπουσα προσοχή αποτελέσματα δεν κάνεις ούτε με τη Βίντι, ούτε με την Μπάτε, ούτε με την Σλόβαν που είναι ανάλογης δυναμικότητας.

Ισως θα ήταν προτιμότερο

Και η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ πλήρωσαν ανοησίες: διαφορετικές, αλλά ανοησίες. Η εικόνα των δυο ομάδων μπορεί και πρέπει να διορθωθεί ωστόσο αρκεί και οι δυο να αναλύσουν το μομέντουμ και όλα όσα έγιναν φέτος το καλοκαίρι να τους γίνουν μάθημα, αλλιώς θα ρθουν ακόμα χειρότερα. Η ΑΕΚ έκανε (κάνει…) μια προσπάθεια για μια νέα αρχή.

Η επιλογή του Καρντόζο είχε ρίσκο αφού ο τύπος είχε ξεκαθαρίσει ότι ήθελε να τα αλλάξει όλα. Το κόστος των αλλαγών θα μπορούσε να είναι πολύ μεγάλο: η ΑΕΚ έχει ανάγκη τα χρήματα που θα έπαιρνε αν έμπαινε στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ – η παρουσία τους σε αυτούς θα έδινε στην ομάδα την ευκαιρία να βελτιώσει την βαθμολογία της και φυσικά να έχει και μια καλή συνέχεια αποτελεσμάτων. Αν η ΑΕΚ αποκλειστεί θα έχει συγκεντρώσει φέτος 4 βαθμούς και πέρυσι είχε συνολικά άλλους τόσους, (χωρίς τα μπόνους πρόκρισης) παρότι έφτασε στους ομίλους καλοκαιριάτικα αποκλείοντας τη Σέλτικ και τη Βίντι: είναι λίγοι για να ελπίζεις σε καλύτερες κληρώσεις προσεχώς.

Αν δει κανείς απολύτως κυνικά την εξέλιξη ίσως για την ΑΕΚ θα ήταν προτιμότερο να είχε αποκλειστεί από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για ένα χρόνο για τα επεισόδια με τον Αγιαξ. Θα είχε τουλάχιστον ο Καρντόζο ένα ήσυχο καλοκαίρι για να προετοιμάσει την ομάδα χωρίς δυο άσχημα αποτελέσματα σε ένα άδειο γήπεδο να δημιουργήσουν αμέσως συνθήκες αμφισβήτησης. Αλλά από την άλλη ένας προπονητής δεν μπορεί να στηθεί στο απόσπασμα μετά από τρία ματς: είναι παράλογο.

Στον ΠΑΟΚ τουλάχιστον κατάλαβαν πόσο κακό έκαναν οι περσινές ήττες στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ, αλλά εκεί υπάρχει μια συνολική δυσκολία διαχείρισης αυτού του τύπου των αποτελεσμάτων: θυμίζω ότι πέρυσι διάφοροι χαιρόντουσαν κιόλας για τις ήττες από τη Μπάτε και τη Βίντι, χωρίς να καταλαβαίνουν πως αν μετατρέψεις σε ένα είδος πάρεργου τα ευρωπαϊκά ματς στο μυαλό των παικτών, αυτό θα το βρεις μπροστά σου. Καλό είναι το ελληνικό πρωτάθλημα – δεν λέω. Αλλά αν για να το αποκτήσεις, φτάσεις να έχεις σοβαρά προβλήματα με το Financial Fair Play δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση κερδίζεις και παραδόξως χάνεις ταυτόχρονα…