Ο τεράστιος σεβασμός και η ακόρεστη θέληση

Σας είχα γράψει πριν από καιρό ότι ο Αγγελος Αναστασιάδης είχε τελειώσει από την Εθνική και ότι απλά θα μάθει την απόλυσή του όταν καταλαγιάσει ο θόρυβος. Ως εκ τούτου η χθεσινή απόφαση απομάκρυνσης και του ίδιου και των συνεργατών του δεν μου έκανε εντύπωση. Εντύπωση (και άσχημη) μου έχει κάνει πως ελάχιστες μέρες πριν, στις 28 Ιουνίου, ο πρόεδρος της ΕΠΟ Βαγγέλης Γραμμένος μιλώντας στη Γενική Συνέλευση της ομοσπονδίας είχε πει ότι η Εθνική είχε απλά μια κακή εβδομάδα τον Ιούνιο, ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και ότι η ομάδα έχει παίξει τέσσερα ματς κι απλά έχασε τα δύο.

Ούτε δυο εβδομάδες αργότερα απέλυσε τον προπονητή δείχνοντας εμπράκτως ότι τότε έλεγε ψέματα! Γιατί; Μάλλον γιατί και ο Γραμμένος πιστεύει δυστυχώς ότι αυτό δικαιολογείται από το αξίωμά του – είναι μέρος του ρόλου του. Ποιος θα προσληφθεί; Αν κρίνω από τη μόδα μάλλον κάποιος Πορτογάλος – αν μάλιστα όπως λέγεται επιστρέψει ο Λεωνίδας Βόκολος στην ΕΠΟ δεν θα μου κάνει εντύπωση να τον υποδείξει κι ο Φερνάντο Σάντος…

Τελικός

Ο κυριακάτικος τελικός Γουίμπλεντον είναι ένα από αυτά τα σπάνια αθλητικά γεγονότα που σου δημιουργούν τη βεβαιότητα ότι η γη για λίγο έχει σταματήσει να γυρίζει κι έχει σταθεί κι αυτή μπροστά σε μια τηλεόραση να απολαύσει το υπερθέαμα. Κέρδισε ο Τζόκοβις, αλλά η συγκίνηση που πρόσφερε σε όλους η προσπάθεια του σχεδόν 38χρονου Φέντερερ υπήρξε τεράστια.

Πολλούς αθλητές είναι αλήθεια ότι τους αγαπήσαμε γιατί συνέχισαν να αγωνίζονται και να πρωταγωνιστούν σε μια ηλικία που οι πιο περισσότεροι έχουν αποσυρθεί κι απολαμβάνουν να διηγούνται τα κατορθώματά τους. Αλλά ο Φέντερερ δεν λατρεύεται μόνο γιατί συνεχίζει, αλλά και γιατί σου δημιουργεί την εντύπωση πως ο χρόνος δεν τον αγγίζει: το τένις που έπαιξε την Κυριακή είναι το ίδιο που έπαιζε κι όταν ήταν είκοσι χρόνων! Από την άλλη σεβασμός στον τεράστιο Τζόκοβιτς. Εμοιαζε να έχει αδειάσει από κάθε θέληση για επιτυχίες δυο χρόνια πριν, για τουλάχιστον ένα χρόνο περιφερόταν στα μεγάλα τουρνουά μετρώντας ήττες και ξαφνικά, μόλις βρήκε το γιγάντιο όπλο του, δηλαδή το μυαλό του, επέστρεψε θριαμβευτής και σε κάθε ευκαιρία δείχνει γιατί είναι το νούμερο 1 του κόσμου σήμερα. Την Κυριακή δεν λύγισε μολονότι είχε απέναντί του όχι μόνο ένα καταπληκτικό αντίπαλο, αλλά και όλο το γήπεδο. Ισως κι όλη την ανθρωπότητα που περίμενε τον εξωπραγματικό θρίαμβο του σχεδόν 38χρονου Ελβετού.

Τζόκο

Στις σπουδαίες δηλώσεις που έκαναν οι δυο στο τέλος καταλαβαίνεις και το γιατί πρωταγωνιστούν. «Εάν δεν ήταν αυτός ο πιο συναρπαστικός, σίγουρα ήταν ένας από τους καλύτερους τελικούς που έχω παίξει, κόντρα σε έναν από τους μεγαλύτερους τενίστες όλων των εποχών, για τον οποίο έχω μεγάλο σεβασμό. Δυστυχώς σε τέτοια παιχνίδια, κάποιος είναι υποχρεωμένος στο φινάλε να χάσει», δήλωσε αρχικά ο 32χρονος Τζόκοβιτς προσθέτοντας πως «και οι δύο είχαμε τις ευκαιρίες μας να πάρουμε το ματς, εγώ άντεξα δύο φορές σε ματς πόιντ του αντιπάλου και ήταν περίεργο που φτάσαμε στο πέμπτο σετ να παίξουμε τάι μπρέικ, μετά την ισοπαλία που είχαμε στο σκορ (12-12). Ο Ρότζερ είπε ότι δίνει ελπίδες σε άλλους 37χρονους, αλλά το σίγουρο είναι πως έχει εμπνεύσει και εμένα» τόνισε.

Ελβετός

Ο Φέντερερ από την άλλη, στεναχωρημένος νομίζω όσο ποτέ από μια ήττα του σε τελικό, ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής. «Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα να έχανα 6-2, 6-2, 6-2. Στο τέλος, δεν μετράει το ακριβές σκορ. Μπορεί να νιώθεις πιο απογοητευμένος και λυπημένος απ’ ό,τι θυμωμένος. Τώρα δεν ξέρω τι νιώθω. Απλά νιώθω πως ήταν μια απίστευτη ευκαιρία που χάθηκε. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Ετσι είναι όμως», είπε ο Ελβετός και πρόσθεσε: «Ο κόσμος μιλάει για έναν τελικό που δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Εγώ θα προσπαθήσω να τον ξεχάσω. Ηταν ένα μεγάλο παιχνίδι που κράτησε πολλή ώρα αλλά είμαι ικανοποιημένος από την απόδοσή μου. Ελπίζω να έδωσα σε αρκετό κόσμο την ευκαιρία να πιστέψει πως στα 37 χρόνια δεν έχουν τελειώσει όλα. Τώρα θα πρέπει να ξεκουραστώ» είπε. Στη δε ερώτηση αν η οικογένειά του είναι υπερήφανη για την εμφάνισή του απάντησε ξερά: «Δεν νομίζω οι δικοί μου να είναι ικανοποιημένοι γιατί πήρα το πιάτο και όχι το τρόπαιο…».

Θέληση

Ο Τζόκοβιτς εξήγησε ότι είναι ο σεβασμός για τον αντίπαλο αυτό που τον έκανε να μη χαλαρώσει ποτέ και να παλέψει ακόμα κι όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Απέδωσε τη νίκη του στην αξία της αντοχής – θα έλεγα της αντοχής του μυαλού του – κάνοντας κατανοητό τελικά το γιατί κέρδισε: κέρδισε γιατί δεν λύγισε.

Από την άλλη ο Φέντερερ εξήγησε πολύ ωραία γιατί αν και κοντά στα 38 του κάνει πράγματα απίστευτα: αντλεί μέρος της αστείρευτης ενέργειάς του από την ίδια την αγάπη του για τις νίκες – δεν παίζει για να παίζει, αλλά για να κερδίζει. Κι αυτή του τη θέληση τη συμμερίζεται και η οικογένειά του που του συμπαραστέκεται, όχι απλά γιατί είναι ένας τεράστιος παίκτης, αλλά γιατί είναι ένας μεγάλος νικητής. Ωραίο να ακούς μεγάλες αλήθειες από δυο σπουδαίους πρωταγωνιστές έπειτα από ένα ματς που άφησε τον κόσμο άναυδο.

Τρέχουν

Στη δική μας μάλλον πεζή πραγματικότητα οι ομάδες, σε όλα τα σπορ, τρέχουν για να ολοκληρώσουν τα ρόστερ τους. Η προσοχή πέφτει πάντα στους μεγάλους, αλλά αυτή τη φορά δεν είναι θέμα επιλογής των ΜΜΕ, είναι και γιατί, ειδικά στο ποδόσφαιρο, οι ομάδες της δεύτερης ταχύτητας δεν κάνουν εντυπωσιακά πράγματα. Σήμερα είναι δύσκολο να φανταστείς τι ομάδες θα έχουν του χρόνου όλοι όσοι βρίσκονται πίσω από τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και λέω εγώ και τον Αρη, που κινείται μεταγραφικά με κάποια συνέπεια προσπαθώντας να είναι έτοιμος για τα ευρωπαϊκά του προκριματικά.

Οι άλλοι – ίσως και λόγω της αναστάτωσης στα τηλεοπτικά – δεν μου φαίνεται ότι θα έχουν ομάδες καλύτερες από αυτές που είχαν πέρυσι. Ομολογώ ότι με σόκαρε αρνητικά η εμφάνιση του Ατρομήτου π.χ. κόντρα στη Νότιγχαμ το περασμένο Σάββατο.

Η ήττα με 0-3 δεν είναι εκτός λογικής, αλλά μου φάνηκε πολύ δύσκολο η συγκεκριμένη ομάδα να είναι έτοιμη για τα ματς που θα δώσει στο Γιουρόπα Λιγκ στο τέλος του μηνός. Ο Ατρόμητος έχασε τον Ουάρντα, τον Μπρούνο και τον Κουλούρη – η αντικατάστασή τους θα ήταν δύσκολη και το ξέραμε. Αλλά αν η ομάδα του Γιάννη Αναστασίου δεν βελτιωθεί θα είναι δύσκολο όχι απλά να προκριθεί καλοκαιριάτικα στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, αλλά και να εμφανιστεί στο πρωτάθλημα όσο δυνατή ήταν πέρυσι.