Μέση Ανατολή: Η κρίσιμη ώρα της ψυχραιμίας

Όλα δείχνουν ότι οι βασικές χώρες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο υποστηρίζουν το Ισραήλ και θεωρούν ότι έχει δικαίωμα στην ασφάλεια, – στάση που δικαίως πάντως έχει δεχθεί κριτική για την μονομέρεια της- έχουν στείλει το μήνυμα ότι δεν πρέπει να υπάρξει νέο χτύπημα στο Ιράν και ο κύκλος της ανταπόδοσης οφείλει να τελειώσει εδώ.

Φαίνεται αυτό και από τα βασικά άρθρα γνώμης στον διεθνή Τύπο.

Η τοποθέτηση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία ακριβώς γιατί γίνεται από τις χώρες που είχαν καθοριστική συμβολή στο να μην έχει σοβαρές επιπτώσεις η επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ με drone και πυραύλους, κάτι που φρόντισαν τόσο πριν την επίθεση, όπως αποδεικνύεται από το πολύωρο δράμα με πολλά «κόκκινα τηλέφωνα» να χτυπάνε πριν την εκτόξευση -γεγονός ενδεικτικό και ως προς τις προθέσεις του Ιράν, τουλάχιστον προς το παρόν-, όσο και συνδράμοντας την άμυνα του Ισραήλ.

Γιατί έγινε σαφές ότι πέραν της αποτελεσματικότητας της ισραηλινής αεράμυνας, έπαιξαν ρόλο και τα αμυντικά συστήματα άλλων χωρών που κατέρριψαν πλήθος ιρανικών στόχων.

Και τώρα έρχονται αυτές οι χώρες και λένε το αυτονόητο: «βοηθήσαμε ώστε να υπάρξει άμυνα αποτελεσματική απέναντι στο Ιράν. Όμως, δεν θα βοηθήσουμε την προσπάθεια να υπάρξει νέα επίθεση στο Ιράν».

Και το κάνουν γιατί αυτή τη στιγμή εάν υπάρξει, από οποιαδήποτε πλευρά, νέα επίθεση θα είναι σαφές ότι θα πυροδοτήσει μια περιφερειακή σύγκρουση.

Όμως, μια περιφερειακή σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, δεν θα είναι μια διμερής αλλά μια παγκόσμια υπόθεση. Ιδίως σε έναν κόσμο που διανύει μια ιδιαιτέρως δύσκολη περίοδο και είναι διαιρεμένος όσο ποτέ, μετά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου – και μάλιστα χωρίς τις ασφαλιστικές δικλείδες που ακόμη και τότε υπήρχαν.

Αυτό εξηγεί την παγκόσμια ανησυχία για τις εξελίξεις.

Και ο φόβος γίνεται μεγαλύτερος ακριβώς γιατί το Ισραήλ σήμερα έχει έναν πρωθυπουργό, τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, που όχι μόνο στηρίζεται σε ακραίες πολεμόχαρες φωνές, αλλά και έχει αποδείξει ότι μπορεί ακόμη και να διαλέξει την πολεμική κλιμάκωση προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία, με δεδομένο ότι μεγάλο μέρος της ισραηλινής κοινωνίας τον αντιμετωπίζει εχθρικά, όπως φάνηκε και από τις μεγάλες διαδηλώσεις που προηγήθηκαν.

Την ανησυχία επιτείνει δε και ο τρόπος που μέχρι τώρα η ισραηλινή κυβέρνηση έχει αρνηθεί να συναινέσει σε ένα αίτημα για μια άμεση εκεχειρία που θα ανακόψει την ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα, μια απαίτηση που πρακτικά έρχεται πλέον από το σύνολο του πλανήτη.

Μέχρι τώρα η κυβέρνηση του Ισραήλ έχει διαλέξει αυτή την τακτική γιατί γνωρίζει ότι πάντα στο τέλος θα πάρει την υποστήριξη που χρειάζεται από τις χώρες της Δύσης που αντιμετωπίζουν το Ισραήλ ως το δυτικό «προκεχωρημένο φυλάκιο» στη Μέση Ανατολή.

Κατά τη γνώμη μου, εδώ βρίσκεται και το κλειδί αυτή τη στιγμή για να αποφευχθεί μια επικίνδυνη κλιμάκωση.

Οι χώρες της Δύσης που ορθά καταδίκασαν την επίθεση της Χαμάς και θεώρησαν ότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα να αναζητήσει και να τιμωρήσει τους ενόχους για την 7η Οκτώβρη –κάτι που βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σήμαινε νομιμοποίηση του βομβαρδισμού αμάχων– τώρα έχουν την ευθύνη να πουν στο Ισραήλ, μια χώρα την ασφάλεια του οποίου εγγυώνται εδώ και πολλά χρόνια, ότι υπάρχουν και «κόκκινες γραμμές».

Και μια δυνητική παγκόσμια σύρραξη είναι ακριβώς μια τέτοια «κόκκινη γραμμή».