Το ποδόσφαιρο στον γύψο

Οι υπουργάρες δεν υπάρχουν πια. Τις πάτησε το τρένο. Και τον Χαράλαμπο Σταύρο και τον Γεώργιο Βασιλειάδη. Διαφορετικό μούσι ο καθένας. Καλλιτεχνικό, περιποιημένο με μπαμ τρελελέ ο Ζακυνθινός, άτακτο φοιτητικό ο Βασιλειάδης, αλλά ίδια ακριβώς πολιτική. Νταραβέρι να γίνεται. Παντί τρόπω. Αυτά τέλος. Που πάει να πει για όσους παρεπιδημούν στον θαυμαστό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου, από τούδε και στο εξής, όχι όπως τα ξέρανε αλλά όπως θα τα βρούνε. Σχετικά με τον νυν υφυπουργό Λ. Αυγενάκη θα περιμένουμε τα δείγματα γραφής. Το ποδόσφαιρο, παντού σε όλο τον κόσμο, έχει την αυτονομία του. Την έχει κατακτήσει. Στον κανονικό κόσμο, διευκρινίζω. Παρ’ εκτός από κάποιες τριτοκοσμικές χώρες. Οπου ευδοκιμούν καθεστώτα τύπου Αμίν Νταντά. Σ’ αυτές τις χώρες, όπου υπεράνω όλων είναι ο υπουργός, εντάχθηκε τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα.

Παραμάγαζο

Οπως ο Παπαδόπουλος με τον Παττακό έβαλαν την Ελλάδα στον γύψο, έτσι κι ο Κοντονής με τον Βασιλειάδη έβαλαν το ποδόσφαιρο στον γύψο. Οι χουντικοί με τη δικαιολογία να σώσουν την Ελλάδα από τη φαυλοκρατία και τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Οι (κατά δήλωσή τους) αριστεροί να σώσουν το ποδόσφαιρο από τις παράγκες. Και το γύρισαν εκατό χρόνια πίσω. Και δεν αναφέρομαι στην επιτήρηση των διεθνών Ομοσπονδιών και στους ξένους διαιτητές. Στους δύο τελικούς κεκλεισμένων των θυρών. Αυτά είναι πταίσματα. Αναφέρομαι στα κακουργήματα. Να ορίζει ο Χαράλαμπος Σταύρος τον διαιτητή και τους βοηθούς του τελικού. Να κρατάει το φανάρι στους τραμπουκισμούς και στη διακίνηση μαύρου χρήματος στις εκλογές της ΕΠΟ. Να σταματάει και να ξαναρχίζει το πρωτάθλημα για πλάκα. Να μετατρέπεται η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία μέσω διορισμού ημετέρων (δικηγόρων κ.λπ.) σε παραμάγαζο του υπουργείου Αθλητισμού.

Αμπέλι

Για να έρθει στη συνέχεια ο Βασιλειάδης και να τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Να μοιράζει τα εκατομμύρια για τα τηλεοπτικά λες και είναι πετσετάκια. Να νομοθετεί κατά παραγγελία. «Τι θέλεις εσύ»; Αυτό. «Εγινε». Να φτιάξει τρεις επαγγελματικές κατηγορίες καταπώς γουστάρει αυτός. Λες και είναι το ποδόσφαιρο, το αμπέλι που κληρονόμησε από τον παππού του. Με τα λεφτά του και την κυρά του. Να έχει την απόλυτη πλειοψηφία στη Σούπερ Λίγκα ο υπουργός. Να αποφασίζει και να διατάσσει. Μέχρι που ψωνίστηκε κι ήθελε να διοργανώσει Μουντιάλ. Ή, έστω, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Να έχουν αναγάγει αμφότεροι το νταραβέρι σε επιστήμη. Και καλοπεράσανε θα πρέπει να πούμε, αυτά τα τεσσεράμισι χρόνια. Και μαζί μ’ αυτούς κι αρκετοί άλλοι. Τίποτα δεν είναι αιώνιο όμως σ’ αυτή τη ζωή. Και πολύ περισσότερο στην πολιτική. Ολα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν.

Τερατούργημα

Σε ό,τι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο και τον Αθλητισμό, Βασιλειάδη και Χαράλαμπο Σταύρο, να ζήσουμε να τους θυμόμαστε. Το παντεσπάνι της εξουσίας τέλος. Για να βγάλουν από τούδε και στο εξής τον άρτον τον επιούσιον θα πρέπει να επιστρέψουν στη μάχιμη δικηγορία. Τι θα γίνει από τούδε και στο εξής; Θα το δούμε. Το σωστό και το πρέπον είναι να κάνει ο καθαείς τη δουλειά του. Ο υπουργός τη δικιά του κι οι Ομοσπονδίες τις δικές τους. Ο καθαείς στα χωράφια του. Οπως στις κανονικές χώρες που λέγαμε. Είναι όμως δυνατόν να παραμείνει ως έχει αυτό το εξάμβλωμα; Αυτό το τερατούργημα που παρέλαβε ο Αυγενάκης; Δεν τίθεται θέμα ρεβανσισμού. Ή, να κάνουμε κι εμείς τα ίδια από την ανάποδη. Η κουβέντα γίνεται για την αποκατάσταση της κανονικότητας. Για την οποία δεν αρκούν ούτε τα ευχολόγια, ούτε οι καλές προθέσεις. Απαιτούνται παρεμβάσεις, τομές και ρήξεις. Οψόμεθα.