Ο ιδανικός αναγνώστης

Τον είχα γνωρίσει πριν από περίπου πέντε χρόνια και τότε ήταν ένας εξηντάρης γεμάτος ζωή, ενέργεια, χιούμορ και άποψη· όχι για όλα, μα για εκείνα για τα οποία μπορούσε να την έχει. Προσγειωμένος, με άλλα λόγια, αλλά συγχρόνως άνθρωπος με τρομερή φαντασία. Κάτοικος Αγίας Τριάδας Αργολίδας, ασφαλιστής στο Αργος, γνωστός σε όλη την περιφέρεια.

Οποια πέτρα κι αν σήκωνες στο Ναύπλιο, τον Τάκη Διαμαντόπουλο θα έβρισκες. Σε σχετικά πρόσφατο κείμενό μου και πάλι σε αυτήν τη στήλη, τον είχα μνημονεύσει γιατί με τις πολύτιμες γνώσεις του με είχε βοηθήσει δίνοντάς μου χρήσιμες πληροφορίες για το αντικείμενο εκείνου του άρθρου, το οποίο αφορούσε τα περιβόητα ηλεκτρικά πατίνια των πόλεων. Πριν από λίγο καιρό ο Τάκης πέθανε, αν και ο θάνατός του, όσο τραγικός και αν ήταν – και ήταν πράγματι γιατί ταλαιπωρήθηκε -, δεν αποτελεί το θέμα αυτού του κειμένου. Επανέρχομαι σε αυτόν τον άνθρωπο για τελείως διαφορετικούς λόγους.

Από τα εφηβικά του χρόνια ο Τάκης ήταν φανατικός ακόλουθος και αναγνώστης εφημερίδων, και δη των «ΝΕΩΝ» και του «Βήματος». Τη στιγμή που έμαθε ότι εργάζομαι για «Το Βήμα» και «ΤΑ ΝΕΑ», το βλέμμα του – δεν θα το ξεχάσω ποτέ – έλαμψε από χαρά. «Ξέρεις τον Παπαχρήστο;» με είχε ρωτήσει γουρλώνοντας τα μάτια. «Δεν υπάρχει μέρα που να μην τον διαβάσω. Θα ήθελα πάρα πολύ να τον γνωρίσω».

Ο Γιώργος Παπαχρήστος δεν ήταν ο μόνος συντάκτης των «ΝΕΩΝ» που ο Τάκης παρακολουθούσε. Τους διάβαζε ΟΛΟΥΣ, με όρεξη, με δίψα να μάθει την άποψή τους για τα πράγματα, ανεξαρτήτως από το αν συμφωνούσε ή διαφωνούσε. Διάβαζε τον Γιάννη Πρετεντέρη, τον Μιχάλη Μητσό, τον Ηλία Κανέλλη, την Πέπη Ραγκούση, τη Νατάσα Μπαστέα. Μπορούσε ανά πάσα στιγμή να μου κάνει εις βάθος ανάλυση ενός κειμένου του Αντώνη Καρακούση στο κυριακάτικο «Βήμα» ή του Γιώργου Μαντέλα στα «ΝΕΑ» και γούσταρε τρελά τα κείμενα του Αντώνη Καρπετόπουλου γιατί ο Τάκης ήταν επίσης φανατικός ποδοσφαιρόφιλος. Διάβαζε ακόμα κι εμένα, αν και δεν πολυπήγαινε στο σινεμά πια.

Ειλικρινά τον χαιρόμουν πολύ όταν τον άκουγα να μου μιλά για διάφορα που διάβαζε στις δύο αυτές εφημερίδες και την ίδια ώρα σκεφτόμουν πόσο στ’ αλήθεια πολύτιμοι είναι για τις εφημερίδες άνθρωποι σαν τον Τάκη. Οχι μόνο για «ΤΑ ΝΕΑ» και «Το Βήμα», αλλά για τις εφημερίδες γενικότερα. Για μένα, άνθρωποι σαν τον Τάκη είναι οι ιδανικοί αναγνώστες. Είναι εκείνοι που ξέρουν να διαβάζουν και τους αρέσει να διαβάζουν. Θέλουν τη «χάρτινη» ενημέρωση και δεν αρκούνται στη διαδικτυακή.

Γιατί βέβαια, όπως τόσοι άνθρωποι σαν αυτόν, ο Τάκης ήταν και άνθρωπος του Διαδικτύου. Ασφαλώς και ήταν. Ομως για εκείνον, άλλο η ενημέρωση και άλλο η απόλαυση της ενημέρωσης, η απόλαυση του χαρτιού. Ανήκε στην ελίτ, στο εκλεκτό αυτό είδος αναγνωστών που ηδονίζονται από το ξεφύλλισμα, που χαίρονται να λερώνονται ο αντίχειρας και ο δείκτης τους από το μελάνι, που κόβουν και αρχειοθετούν τα κομμάτια που τους ενδιαφέρουν, που αγαπούν τον ήχο του χαρτιού ενώ τσαλακώνεται – σαν τον ήχο, θαρρείς, της κρούστας της κρεμ μπρουλέ της Αμελί.

Είναι εκείνοι που ξαφνιάζονται ευχάριστα όταν βλέπουν από το πουθενά μια φωτογραφία που τους αρέσει και που δεν θα περίμεναν ποτέ να δουν στην εφημερίδα. Αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι αναγνώστες νιώθουν ότι η εφημερίδα είναι μέλος της οικογένειάς τους και κατά μία έννοια, ναι, είναι. Υπάρχουν και, κατά τη γνώμη μου, θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Διότι οι αναγνώστες των εφημερίδων είναι αφοσιωμένοι στην εφημερίδα τους. Την αγαπούν σαν κάτι δικό τους και την έχουν ανάγκη.

Αυτοί είναι οι αναγνώστες τους οποίους οι εφημερίδες με τα κείμενά τους οφείλουν όχι μόνο να πληροφορούν, αλλά και να προστατεύουν ή, αν θέλετε, να μην προδίδουν. Και με αυτά τα κείμενα μπορούν, το πιστεύω μέσα μου αυτό, να ελκύσουν και τις νεότερες γενιές αναγνωστών, οι οποίες δεν έχουν επαφή μαζί τους. Η έμπνευση, η καλαισθησία και το γούστο δεν είναι θέμα ηλικίας αλλά καλλιέργειας.