Τι πταίει;

Πέραν εκείνων των ανθρώπων που έχουν συγκεκριμένα συμφέροντα και συγκεκριμένες επιδιώξεις, κι ως εκ τούτου αδιαφορούν για το κοινό καλό ή και επιχαίρουν για τα κάθε λογής πλήγματα που δέχονται οι αντίπαλοί τους, οι υπόλοιποι Έλληνες, η μεγάλη (θέλω να πιστεύω) πλειονότητα, είμαστε άραγε ικανοποιημένοι από το παρακμιακό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η πολιτική ζωή της χώρας μας;

Είμαστε ικανοποιημένοι από την κυριαρχία των μετρίων και των ανήθικων, από την έλλειψη υγιών προτύπων, από την ισοπεδωτική ομοιομορφία του καταναλωτισμού και της υποκουλτούρας των μέσων μαζικής ενημέρωσης;

Γιατί δίνουμε την εντύπωση ότι έχουμε συμβιβαστεί με την αφόρητη ζώσα πραγματικότητα, γιατί δεν αντιστεκόμαστε και δεν αντιδρούμε, αλλά κρατούμε παθητική στάση;

Τι πταίει, σε τελική ανάλυση, για το τέλμα στο οποίο είναι βυθισμένη η χώρα μας, η κοινωνία μας;

Η απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα θα μπορούσε, κατά την άποψή μου, να επικεντρωθεί στα εξής δύο σημεία: έλλειψη παιδείας και πελατειακό σύστημα.

Τα παιδευτικά και πολιτισμικά κενά, απόρροια αφενός του αναχρονιστικού και αναποτελεσματικού εκπαιδευτικού συστήματος και αφετέρου της προβληματικής λειτουργίας των λοιπών φορέων αγωγής του σύγχρονου Έλληνα (οικογένειας, εργασιακού χώρου, μέσων ενημέρωσης κ.λπ.), γεννούν το φανατισμό, τη μισαλλοδοξία, τον οχαδερφισμό και την ανευθυνότητα.

Οι πελατειακές σχέσεις και οι πελατειακές αντιλήψεις, από την άλλη πλευρά, δηλητηριάζουν τις συνειδήσεις πολιτικών και πολιτών, αλλοιώνουν το δημοκρατικό πολίτευμα, επιφέρουν κοινωνική και πολιτική οπισθοδρόμηση.

Τούτων δοθέντων, δεν είναι να απορεί κανείς με όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα του 2019.