To τέλος του αυτονόητου

Τι ωραία λέξη! Ευθιξία! Σαν διαβατήριο για μια άλλη εποχή. Ή για μια άλλη ηθική αφού, ουσιαστικά, οι εποχές και οι γενιές καθορίζονται και από την ηθική που τις διέπει. Χρόνια έχω να την ακούσω στον δημόσιο διάλογο. Φυσικό είναι αφού η έννοια της ευθιξίας προϋποθέτει μια απαραίτητη συνθήκη. Να νιώσει κάποιος ότι θίγεται. Οτι κάτι προσβάλλει την τιμή, τις αξίες, τις αρχές του.

Αρα, ακόμη μία προϋπόθεση. Να έχει τιμή, αξίες, αρχές. Οι παλιοί το έλεγαν φιλότιμο. Ωστόσο, στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων αυτή η, ούτως ή άλλως, γραφική λέξη γραφικοποιήθηκε ακόμη περισσότερο. Κατέβηκε στις πλατείες, σήκωσε κρεμάλες, μούντζωσε τη Βουλή, αλλοίωσε την έννοια της αξιοπρέπειας. Και από ηθική αναφορά έγινε καρσιλαμάς στο Σύνταγμα.

Και έρχεται τώρα ο Ιωνάς Νικολάου, ο υπουργός Δικαιοσύνης της Κύπρου, και μας κόβει το αβγολέμονο. Παραιτήθηκε, λέει, για λόγους ευθιξίας. Αντε, καλέ. Δεν έπαιρνε μαθήματα από τους δικούς μας κυβερνώντες; Απεμπόλησε την καρεκλάρα, τη μισθάρα και την εξουσιάρα του επειδή οι υφιστάμενοί του δεν έκαναν όπως έπρεπε τη δουλειά τους; Ενώ θα μπορούσε να στήσει ένα ντεμέκ Υπουργικό Συμβούλιο όπου να αναρωτιέται αν υπάρχουν νεκρές Φιλιππινέζες, να πει μετά ότι, απλώς, έσκασε στραβή στη βάρδια του και στα καπάκια, Πάσχα είχαμε, να στήσει και ένα διαδικτυακό δημοψήφισμα για το αν οι πολίτες ψηφίζουν κοντοσούβλι ή κοκορέτσι;

Για να σοβαρευτούμε, πολύ ορθώς παραιτήθηκε ο Νικολάου. Το ότι η Αστυνομία κώφευε στις καταγγελίες περί εξαφανίσεων φανερώνει ένα έλλειμμα κράτους δικαίου, το οποίο, ακόμη και αν δεν είναι υπεύθυνος, το χρεώνεται λόγω της θέσης του. Είναι το αυτονόητο της ζεύξης της ηθικής με την εξουσία. Αυτό που δεν μπόρεσαν, διότι ποτέ δεν θέλησαν, να εμπεδώσουν ο Πρωθυπουργός, η Ρένα Δούρου και όσοι εμπλέκονται στην τραγωδία στο Μάτι. Που η αντίδρασή τους ήταν και είναι σαν να έλεγε ο υπουργός της Κύπρου: «Ε, έφταιγαν λίγο και τα κορίτσια».