Των οικιών ημών εμπιπραμένων, υμείς άδετε

O Αλέξης Τσίπρας καλοπέρασε στην Κρήτη. Ηταν φανερό εξ αρχής. Με παρέα τον Πολάκη, οι διακοπές του θα ήταν αλησμόνητες.

Ήπιαν τις ρακές τους, έφαγαν, χόρεψαν, τραγούδησαν ενώ ο υπουργός αφιέρωσε και μία εμπνευσμένη μαντινάδα στον Πρωθυπουργό.

Εμοιαζε σαν τίποτε άλλο να μην έχει σημασία. Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Πολάκη.

Μέσα στην παραζάλη τους και το γλέντι, προφανώς δεν θα ασχολήθηκαν να δουν λίγο τηλεόραση. Πόσο μάλλον τον ΣΚΑΪ, που έτσι κι αλλιώς για εκείνους δεν υπάρχει.

Δεν θα είδαν λοιπόν όλες αυτές τις αποκαλύψεις για τις ευθύνες, τις παραλείψεις και τις εγκληματικές αμέλειες που οδήγησαν στην τραγωδία της 23ης Ιουλίου 2018 στο Μάτι.

Τις είδαν όμως όλοι οι άλλοι. Και γι’ αυτό ο κ. Τσίπρας, ο Πολάκης και ο Σπίρτζης που χόρευε κι εκείνος μαζί ήταν άτυχοι.

Η ατυχία τους έγκειται στο ότι η εικόνα που διαμορφώθηκε για μία ακόμη φορά είναι καταδικαστική για εκείνους. Από την μία η επιβεβαίωση της θλιβερής τους ανεπάρκειας, από την άλλη το ανέμελο γλέντι τους εν μέσω διακοπών.

Είναι μία περίτρανη ένδειξη της περιφρόνησης του Πρωθυπουργού για το δράμα στο Μάτι. Λίγο προτού συμπληρωθεί ένας χρόνος από την ημέρα όπου 100 άνθρωποι οδηγήθηκαν στον θάνατο με ευθύνες συγκεκριμένων προσώπων, οι πρωταγωνιστές εκείνης της βραδιάς πολιτικού θεάτρου πρωταγωνίστησαν σε μία νέα παράσταση, αυτήν την φορά όχι υποδυόμενοι τους συνοφρυωμένους και τους ανήσυχους για το πότε θα πετάξουν τα Καναντέρ, αλλά χορεύοντας και χασκογελώντας.

Νομίζουν ότι η συμφορά έχει ξεχαστεί, επειδή κάνουν εκείνοι ότι την ξέχασαν. Δεν μπορούν να αντιληφθούν, όπως και η υποψήφια περιφερειάρχης τους, ότι το δράμα εκείνο θα τους κυνηγά για πάντα.

Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι η πολιτική τους υποκρισία θα πληρωθεί και ότι η οργή απέναντί τους είναι συσσωρευμένη και βουβή. Και δεν μπορούν να τα αντιληφθούν όλα αυτά όσο είναι τυφλωμένοι από την αλαζονεία και την προπέτειά τους.

«Των οικιών υμών (ή ημών…) εμπιπραμένων υμείς άδετε», θα μπορούσε κάλλιστα να πει κάποιος. Το θέμα είναι ότι εν προκειμένω το δικό τους σπίτι καίγεται μεταφορικά. Των υπολοίπων τα σπίτια κάηκαν στα αλήθεια.

Και όσο οι (χαρο)καμένοι τους βλέπουν να χαχανίζουν και να χορεύουν, τόσο η οργή θα μεγαλώνει.