Η πολιτική του Twitter

Γίνεται πολιτική μέσω κοινωνικών δικτύων; Και τι είδους πολιτική είναι αυτή; Πόση ουσία μπορεί να κρύβουν 100 – 120 λέξεις και τι μηνύματα μπορεί να περνούν; Και τι είδους κοινωνίες είναι αυτές που «πολιτεύονται» κατ’ αυτόν τον τρόπο και παίρνουν αποφάσεις για την επόμενη μέρα τους, επαφίοντας την τύχη τους στο ιλουστρασιόν χαρτί, στις κοσμικές στήλες, στο γκλάμουρους της τηλεόρασης και στην «εξυπνάδα» του Twitter ή του Facebook;

Στην Ουκρανία οι ψηφοφόροι εκλέγουν τον απόλυτο εκπρόσωπο του λαϊκισμού, ψηφίζοντας για πρόεδρο έναν ηθοποιό, παντελώς άγνωστο πριν από έναν χρόνο, αλλά εξαιρετικά επιτυχημένο στον ρόλο του πρωθυπουργού σε ένα τηλεοπτικό σίριαλ, που προβάλλεται στην ουκρανική τηλεόραση. Σου λέει: Αφού είναι τόσο επιτυχημένος ως τηλεοπτικός πρωθυπουργός γιατί να μην είναι άξιος και ως κανονικός πρόεδρος; Και τον ψήφισαν!

Στο Ισραήλ, μια από τις σοβαρές υποψηφιότητες, ήταν αυτή μιας κυρίας, με μοναδικό γνώρισμα το γεγονός ότι ήταν «γνωστή» μέσω της τηλεόρασης.

Στην Ιταλία, ο Μπέπε Γκρίλο όρισε τις τύχες της επειδή έλεγε εξυπνακίστικες ατάκες, ως σατιρικός κωμικός.

Στην Ελλάδα, ο δήμαρχος Μαραθώνα, Ηλίας Ψινάκης, ψηφίσθηκε στη βάση της ίδιας λογικής, που, όμως, όταν ήρθαν τα δύσκολα, πέρυσι το καλοκαίρι, αποδείχθηκε πόσο ελλειμματική είναι στην πράξη, δυστυχώς.

Την ίδια ώρα, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Παύλος Πολάκης, που είναι μια κατηγορία μόνος του, προτιμά να «παράγει πολιτική» μεταμεσονύκτια μπροστά στο πληκτρολόγιό του με τον γνωστό τρόπο, έχοντας κατά νου μόνο τους «ακολούθους» του που τον αποθεώνουν. Και ξεχνά ότι είναι υπουργός, ξεχνά ότι έχει θεσμικό ρόλο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το συμπέρασμα; Η επικράτηση του λαϊκισμού του πληκτρολογίου, εις βάρος της πραγματικής πολιτικής, τείνει να αποδειχθεί η πλέον επικίνδυνη για την επόμενη μέρα, γιατί βασίζεται στη λογική του εντυπωσιασμού, του θορύβου και της επιφάνειας. Ουσία μηδέν. Και γι’ αυτό μπορεί να γεννήσει τα πιο επικίνδυνα φαινόμενα, κοινωνικά κι άλλα, που από κάποια στιγμή και μετά θα γίνουν και μη διαχειρίσιμα.

Γι’ αυτό και τα «παιχνίδια» του έλληνα Πρωθυπουργού με τον «τηλεοπτικό φακό» και του υπουργού του με τα «κοινωνικά δίκτυα» είναι πολύ επικίνδυνα. Γιατί αν, ο μη γένοιτο, προκύψει ένα Μάτι ή μια Μάνδρα, αναδεικνύει τη γύμνια τους με τον πλέον καταστροφικό τρόπο.