Τα δάκρυα της γιαγιάς

Τα κλάματα έβαλε ο Μπριάντε Ουέμπερ. Ο αμερικανός μπασκετμπολίστας του Ολυμπιακού. Αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα των Ερυθρολεύκων στο ΣΕΦ από τη Ζαλγκίρις. Το κλάμα είναι προσωπική υπόθεση αλλά κάποιες φορές συμβαίνει και δημόσια. Κάποιες άλλες, κοινοποιείται. Ο Νεϊμάρ π.χ. έκανε γνωστό ότι μετά τον νέο σοβαρό τραυματισμό του κλείστηκε για μέρες σπίτι του κι έκλαιγε. Το κλάμα χρησιμοποιείται για να πείσει. Το κλάμα ακούσαμε και σαν πολιτικό επιχείρημα. Από την Περιστέρα Μπαζιάνα (φωτογραφία κάτω). Τη σύζυγο του Πρωθυπουργού. Στην περιβόητη συνέντευξή της. Οπου γνωστοποίησε στον ελληνικό λαό ότι κλαίει κάθε 5η Ιουλίου. Στην επέτειο του δημοψηφίσματος. Με άλλα λόγια αυτό που έχει αναρωτηθεί η συντρόφισσα Θεανώ Φωτίου. «Δηλαδή με συγχωρείτε, απατεώνες είμαστε»; Σαφώς και όχι. Δεν είμαστε απατεώνες. Υποχρεωθήκαμε να κάνουμε το Οχι του δημοψηφίσματος Ναι. Γι’ αυτό και η Περιστέρα κλαίει.

Λεπτομέρεια
Θα μου πείτε τώρα, κόβεις τον Φλαμπουράρη, τον Νίκο τον Παππά, κόβεις τον Κουρουμπλή και τον Τέρενς Κουίκ να κλαίνε κάθε 5η Ιουλίου; Κομμάτι δύσκολο. Μια χαρά καλοπερνάνε. Κι από το ένα κλάμα περνάμε στο άλλο. Κι όχι στη Γλυκερία, που έκλαιγε μαζί της κι ο Θεός, αλλά στον Πέτρο Κόκκαλη. Που δεν μνημονεύει μόνο τον ΕΑΜίτη παππού του. Αλλά και τη γιαγιά του. Που το 1989 όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση «έκλαιγε με μαύρο δάκρυ». Η πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ βέβαια δεν διαλύθηκε το 1989. Διαλύθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1991. Οταν ο Γκορμπατσόφ παρέδωσε στον Γιέλτσιν και υπεστάλη η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο. Ποτέ όμως μην αφήσεις μια μικρή λεπτομέρεια να σου χαλάσει μία ωραία ιστορία. Εκλαιγε λοιπόν η γιαγιά του Πέτρου. «Και τι με νοιάζει εμένα», όπως αναρωτιόταν ο Παυλάκης ο Σιδηρόπουλος (φωτογραφία πάνω). Δεν του φτάνει του Πέτρου ο συνονόματος κομμουνιστής παππούς. Θέλει να βάλει στο κόλπο και τα δάκρυα της γιαγιάς.

Αγώνες
Το τι ένιωθε ο ίδιος για τη Σοβιετική Ενωση δεν το λέει. Αρκούν τα δάκρυα της γιαγιάς. Τι σχέση όμως μπορούν να έχουν τα εγγόνια με τους παππούδες και τις γιαγιάδες; Ιστορία γράφουν και έχουν οι προσωπικότητες. Οχι τα ονόματα. Εχει καμία σχέση ο Πέτρος Κόκκαλης με τον παππού του, πλην του ονόματος; Οση και οι Κολοκοτρώνηδες που υπάρχουν στον τηλεφωνικό κατάλογο, με τον οπλαρχηγό του 1821. Ο καθείς κρίνεται με τη στάση της δικιάς του ζωής. Οι περιουσίες κληρονομούνται. Οι αγώνες όχι. Ο Π. Κόκκαλης εμφανίζεται να διακατέχεται από ευαισθησίες. Πείνα, φτώχεια, Προσφυγικό. Οταν η οικογενειακή επιχείρηση (Ιντρακάτ) παίρνει δουλειές για τους πρόσφυγες. Βγάζει λεφτά. Κι έχει σημασία και ο τρόπος. Μέσω διαγωνισμού-εξπρές την κατασκευή κοντέινερ για τη διαμονή των προσφύγων ύψους 14 εκατομμυρίων. Χωρίς καμιά δημοσίευση.

Αντιπαροχή
Ας μας πει ο «ευαίσθητος» Πέτρος, ποια είναι η γνώμη του για τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και την ποιότητα των εγκαταστάσεων. Για τη γερμανική «Die Welt», «ο προσφυγικός κατακλυσμός στη Σάμο είναι ντροπή για ολόκληρη την Ευρώπη». Ο Πέτρος Κόκκαλης ζει από τις οικογενειακές επιχειρήσεις. Ζει απ’ αυτά τα λεφτά. Κι όταν δεν έχεις δικιά σου αυτόνομη επαγγελματική πορεία και οικονομική ανεξαρτησία, δεν είσαι έξω από το κόλπο. Ξέρεις τι γίνεται. Τα πράγματα είναι απλά. Η οικογένεια Κόκκαλη, οι επιχειρήσεις Κόκκαλη, έχουν υποχρέωση στην κυβέρνηση Τσίπρα. Σαν αντιπαροχή λοιπόν κατεβαίνει ο Πέτρος στις ευρωεκλογές. Για να βοηθήσει. Κι όπως γύρισε στο 1989 και στα δάκρυα της γιαγιάς του, με την ίδια ευκολία γύρισε ακόμα πιο πίσω. Στο 1925. Στην ίδρυση του Ολυμπιακού. Γιατί εκεί ακριβώς στοχεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στη δεξαμενή των ψηφοφόρων οπαδών του Ολυμπιακού.

Πρόεδρος
Σχετικά λοιπόν με τον Ολυμπιακό πήγε έναν αιώνα πίσω. Στο καταστατικό του 1925. Στην «κατά πάντα φίλαθλο τρόπο ανύψωση της νεολαίας». Προσθέτοντας ότι «τα αθλήματα διδάσκουν άμιλλα, συνεργασία κι όχι γιούργια και τους φάγαμε». Διαχωρίζοντας την ΠΑΕ Ολυμπιακός, από τον Ολυμπιακό. Οποία κουτοπονηριά. Να μιλάς για το σήμερα, με όρους του περασμένου αιώνα. Να αναφέρεσαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες επικαλούμενος τον βαρόνο Ντε Κουμπερτέν. Στους Αγώνες της Αθήνας του 1896 κι όχι του 2004. Κι εν πάση περιπτώσει αφού ο Πέτρος είναι υπέρ της ευγενούς άμιλλας, γιατί ασχολήθηκε με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο; Γιατί έγινε πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας; Θα μπορούσε να είχε ενεργοποιηθεί στον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό. Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν τόσα τμήματα. Στίβος, σκοποβολή, ξιφασκία, πινγκ πονγκ, τάε κβον ντο, μπιτς βόλεϊ. Να προσφέρει σαν ακτιβιστής που δηλώνει, στη νεολαία.

Δουλειές
Και με τον κομμουνιστή παππού και τα δάκρυα της γιαγιάς ο Πέτρος, και με τον καπιταλιστή πατέρα. Και με τους πρόσφυγες και δουλειές από τους πρόσφυγες. Και τρίτος δρόμος μεταξύ μαρξισμού και καπιταλισμού. Και επιχειρηματίας και αριστερός. Και Ολυμπιακός αλλά όχι με την ΠΑΕ Ολυμπιακός. Κι όταν είσαι με όλα δεν είσαι τίποτα. Λάθος. Είσαι ΣΥΡΙΖΑ.