Ένα (ή κανένα;) Οσκαρ για τον Λάνθιμο!

Είναι ή δεν είναι και του Γιώργου Λάνθιμου το Όσκαρ που κέρδισε η πρωταγωνίστριά του Ολίβια Κόλμαν για την «Ευνοούμενη»;

Αν το Όσκαρ της Μέριλ Στρίπ για την π.χ. «Σιδηρά κυρία» πιστώνεται και στη σκηνοθέτιδα της ταινίας Φιλίντα Λόιντ, αν το Όσκαρ της Κάθριν Χέπμπορν για τη «Χρυσή λίμνη» ανήκει και στον Μαρκ Ράιντελ, αν το Όσκαρ της Τζόντι Φόστερ για τη «Σιωπή των αμνών» είναι επιβεβαίωση του πόσο καλός σκηνοθέτης είναι ο Τζόναθαν Ντέμι, τότε ναι: Ο Λάνθιμος πήρε Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου, οπότε δικαίως πανηγυρίζουμε για την τιμή που έγινε στον Έλληνα σκηνοθέτη.

Αστειεύομαι. Το Όσκαρ, όπως και κάθε Όσκαρ ανήκει σε εκείνον που το κερδίζει, εν προκειμένω σε μια ηθοποιό που ξέραμε πως είναι σπουδαία πριν τη δούμε στην «Ευνοούμενη». Από εκεί και πέρα, επειδή και ο κινηματογράφος είναι δουλειά συνόλου, ψάξε και βρες ποιος βοήθησε πιο πολύ τον κάθε ηθοποιό να φτάσει στον πολυπόθητο στόχο, από εκείνον που επιμελήθηκε το μακιγιάζ του ως τον φωτιστή, τον σκηνοθέτη, τον μοντέρ.

Υπό αυτή τη λογική ναι, όλοι έχουν συμβάλει στην εκάστοτε βράβευση. Όμως, για να περάσουμε σε μια βράβευση που πολύ την περιμέναμε εδώ στην Ελλάδα, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, ας αφήσουμε το βραβείο στην Κόλμαν.

Και ας επιτρέψουμε στην ίδια να το αφιερώσει όπου θέλει, να θεωρήσει πως το οφείλει στον Λάνθιμο ή ακόμα και να πιστεύει πως ο Λάνθιμος της χρωστάει γιατί με την ερμηνεία της αναβάθμισε την ταινία του.

Εμείς, είτε μας άρεσε είτε δεν μας άρεσε η «Ευνοούμενη», είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει ο Λάνθιμος, μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι που ένας Έλληνας σκηνοθέτης έφτασε να διεκδικεί 10 Όσκαρ.

Και που η ταινία του κέρδισε ένα. Αλήθεια, μπορούμε; «Το σήκωσε ο Λάνθιμος» διαβάζω, «Δεν τα κατάφερε ο Λάνθιμος» διαβάζω αλλού.

Ο «καυγάς» για το αν άξιζε ή δεν άξιζε, αν αδικήθηκε ή αν… καλά έπαθε που δεν κέρδισε περισσότερα βραβεία, συνεχίζεται και μέσα από σχόλια στα social media.

Θλίψη! Μπορεί το ένα Όσκαρ της «Ευνοούμενης» να μην λογίζεται ως εθνικός θρίαμβος για τη χώρα μας, ο τρόπος όμως που εξακολουθούμε να διαχειριζόμαστε (να αποθεώνουμε χάνοντας το μέτρο ή να υποτιμάμε με μικροψυχία) την υπόθεση Λάνθιμος είναι (άλλη μια) επιβεβαίωση της εθνικής μιζέριας μας.