Ο παλικαράς υπουργός

Το φαινόμενο του υπουργού, αυτού του ενός και συγκεκριμένου, που περιφέρεται, απειλεί, υβρίζει, τσαμπουκλεύεται και το παίζει παλικαράς και μάγκας, έχει περιγραφεί και έχει αναλυθεί πολλαπλώς τα τελευταία χρόνια.

Το παιχνίδι του είναι γνωστό και εξόφθαλμο και είναι πλέον πέραν πάσης αμφιβολίας ότι έχει τις ευλογίες του Πρωθυπουργού, ο οποίος μπορεί και να τον βρίσκει χαριτωμένο.

Αλλοι τον βρίσκουν γραφικό, άλλοι επισημαίνουν τα γνωστά, τύπου «ναι, αλλά είναι καλό παιδί», «είναι έντιμος» κλπ, κλπ. Ανευ σημασίας.

Μετά το τελευταίο περιστατικό και την νέα επίθεσή του με εκτόξευση απειλών κατά δημοσιογράφων, μάθαμε και ότι είναι φίλος με τον Πάνο Καμμένο, όπως ομολόγησε ο ίδιος ο πρώην «σύντροφος» του υπουργού. Φαίνεται ότι αυτό είναι ένα από τα τελευταία κοινά σημεία μεταξύ Καμμένου και Τσίπρα. Μάθαμε επίσης ότι τον λατρεύει ο Κραουνάκης. Καλό είναι να το γνωρίζουμε και αυτό.

Φαίνεται όμως πλέον ότι η κριτική κατά του «ιδιόρρυθμου» υπουργού με όρους καλής συμπεριφοράς και αστικής ευγένειας είναι άκυρη. Δεν αγγίζει τους θαυμαστές του και ίσως δεν έχει νόημα. Θα φανεί εν τέλει και πόσοι είναι οι θαυμαστές του στις επόμενες εκλογές. (Σκοπίμως εδώ δεν κατονομάζεται, ίσως αυτή να είναι και μία αποτελεσματική μέθοδος αντιμετώπισης του φαινομένου).

Στο τελευταίο επεισόδιο όπου έδειξε για μία ακόμη φορά ποιος είναι, θα άξιζε όμως να σταθεί κάποιος σε ένα άλλο σημείο.

Όχι τόσο στην θρασύτητα και τον ψευτοτσαμπουκά του, όσο στον ασυγκράτητο εκνευρισμό του.

Ο παλικαράς υπουργός είναι εκνευρισμένος. Δεν μπορεί να το κρύψει.

Δεν είναι θέμα ταμπεραμέντου.

Οφείλεται μάλλον η κατάστασή του στο ότι βλέπει ότι το πλοίο έχει μπατάρει και τίποτε πλέον δεν μπορεί να αναστρέψει την πορεία.

Οφείλεται ίσως και στο ότι δεν έχει καταφέρει να κλείσει ακόμη κανέναν πολιτικό αντίπαλο στην φυλακή, για να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές, όπως έλεγε.

Ίσως και στο ότι ψάχνει εκλογική περιφέρεια για να εκλεγεί και δεν είναι και πολύ σίγουρα τα πράγματα όπου και αν είναι υποψήφιος.

Μέχρις ότου λοιπόν ο εκνευρισμένος υπουργός αποδείξει ότι μόνος του μπορεί να φέρει βόλτα όλους τους δημοσιογράφους – εχθρούς του, θα δούμε και άλλα τέτοια κρούσματα.

Το δυστύχημα για εκείνον και τους πολιτικούς του θαυμαστές είναι όμως άλλο: Δεν έχουν καταλάβει ότι κανείς, μα κανείς δεν τον φοβάται.