Τι φέρνει στην Αθήνα η κατάρρευση του Μαδούρο;

Κατά την διάρκεια της συζήτησης για την συμφωνία των Πρεσπών, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Νίκος Παππάς, ο Χρ. Βερναρδάκης και μερικοί άλλοι, θυμήθηκαν πολλά. Όπως τους σλαβομακεδόνες «αγωνιστές για τον Σοσιαλισμό» (στην Ελλάδα…), το διεθνιστικό κομμουνιστικό παρελθόν τους, την πρώτη γυναίκα που κατά την κομμουνιστική μυθολογία εκτελέστηκε και ήταν σλαβομακεδόνισσα και διάφορα άλλα τέτοια ηρωικά.

Θέλησαν να υπενθυμίσουν ότι είναι αριστεροί και έτσι ο Πρωθυπουργός να κλείσει το μάτι στους κομμουνιστογενείς οπαδούς του, όσο ανοίγει το άλλο στους όψιμους σοσιαλδημοκράτες υποστηρικτές του. Εκείνους που έχουν στηθεί στην ουρά για μία υπουργική θέση, για έναν ρόλο στην τελευταία πράξη της παράστασης «Πρώτη Φορά Αριστερά».

Υπό αυτές τις συνθήκες ο Αλέξης Τσίπρας πλασάρεται ως ρεαλιστής, πρωτοπόρος, λίγο πολύ ως ο ειρηνοποιός των Βαλκανίων και πάντως ως κάποιος που αξίζει τα συγχαρητήρια των Βρυξελλών, του Βερολίνου και όλων των υπολοίπων χαρούμενων για την ολοκλήρωση της συμφωνίας.

Κατά πόσο ο θαυμασμός των ξένων συμπίπτει με τα οφέλη της χώρας και της περιοχής θα κριθεί στο μέλλον.

Η ενδιαφέρουσα σύμπτωση είναι πως όσο ο κ. Τσίπρας ολοκλήρωνε όλα αυτά τα οποία ενθουσίασαν τους ξένους «συνομιλητές» του, εκδηλωνόταν και ο θαυμασμός και η στήριξή της Αθήνας στον λαοπρόβλητο Νικολάς Μαδούρο.

Αρχικώς μέσω μίας ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εξέφρασε την αμέριστη συμπαράστασή του στην «νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Βενεζουέλας» και εν συνεχεία μέσω μίας επαφοτερίζουσας στάσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου παρεμποδίστηκε μία αυστηρή διατύπωση για άμεση προκήρυξη εκλογών.

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι η μοναδική που στηρίζει τον Μαδούρο. Τον στηρίζει και ο Ερντογάν, ο Ασαντ, ο Πούτιν και μερικοί άλλοι. Και επίσης, επιεική ή διαλλακτική στάση έναντι της «νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης», τηρούν και κάποιες ευρωπαϊκές κυβέρνήσεις. Με μία διαφορά: είτε έχουν σημαντικές ομάδες ομογενών στην Βενεζουέλα και δεν θέλουν να κλείσουν τους διαύλους επικοινωνίας, είτε έχουν σημαντικά οικονομικά συμφέροντα.

Το ερώτημα για την δική μας περίπτωση είναι τι από όλα αυτά συμβαίνει και δικαιολογεί την στάση της ελληνικής κυβέρνησης; Ομογένεια υπάρχει, αλλά εν πάση περιπτώσει αφού οι δικοί μας έχουν επαφή με τον Μαδούρο θα μπορούσαν να την φροντίσουν.

Ποιος είναι ο δεσμός Τσίπρα – Μαδούρο που εμποδίζει την καταδίκη ενός καθεστώτος σαν και αυτό που καταρρέει στην Βενεζουέλα;

Τα ταξίδια του Τσίπρα και του Παππά στο Καράκας είναι γνωστά και η φημολογία που τα περιβάλλει, θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει στενές σχέσεις με το καθεστώς, μέσω χρηματοδοτήσεων και άλλων μορφών βοήθειας, όπως αυτή που είχαν λάβει οι Podemos. Για τους εδώ υποστηρικτές του Μαδούρο δεν έχει αποδειχθεί ακόμη κάτι.

Μήπως όμως η κατάρρευση του καθεστώτος στο Καράκας φέρει αποκαλύψεις για τους πιστούς του φίλους στην Αθήνα; Ας μην βιαστούμε να το αποκλείσουμε.