Καλά, εσύ σκοτώθηκες πιο αργά!

Πάει λοιπόν και ο Τσάβι Πασκουάλ, απλώς για να παραφράσω τον τίτλο του αυτοβιογραφικού βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου, ελόγου του δεν… σκοτώθηκε πολύ νωρίς και πάντως άντεξε περισσότερο από τον Αργύρη Πεδουλάκη (δυο φορές), τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, τον Σωτήρη Μανωλόπουλο και τον Σάσα Τζόρτζεβιτς, που έχουν τρέξει στη σκυταλοδρομία της μετά τον Ομπράντοβιτς εποχής…
Το πράγμα φώναζε εδώ και καιρό και τα ψωμιά του καταλανού προπονητή φαίνονταν τελειωμένα ή έστω λειψά και μπαγιάτικα από τη στιγμή που τον έβγαλε στη σέντρα ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και μάλιστα έπειτα από νίκη.

Και μάλιστα έπειτα από νίκη επί του Ολυμπιακού!

Και μάλιστα έπειτα από τη δεύτερη νίκη επί του Ολυμπιακού μέσα σε εννέα βράδια.

Ο Καταλανός που συστήνεται (και πράγματι είναι) ένας σπουδαίος τακτικιστής του μπάσκετ δεν πλήρωσε μονάχα τα κακά φεγγάρια των παικτών του και την πρεμούρα του ιδιοκτήτη της ομάδας (ώστε να μη χαθεί άλλη μια σεζόν στην Ευρώπη), αλλά κυρίως τις δικές του άστοχες επιλογές, τους συμβιβασμούς του, την αδυναμία του να εφαρμόσει καίρια το δεύτερο πλάνο (όταν στράβωνε το πρώτο) και κυρίως το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δεν εξελίχθηκε ουσιαστικά επί των ημερών του…

Σε πείσμα του repeat στο ελληνικό πρωτάθλημα, της ανάκτησης των σκήπτρων από τον Ολυμπιακό και της ανοικοδόμησης της υπεροχής τους στα ντέρμπι Αιωνίων, οι Πράσινοι δεν παρουσίασαν πρόοδο στο παιχνίδι τους και (στο εντόνως ανταγωνιστικό περιβάλλον της Ευρωλίγκας) έχαναν λάδια, που δεν αναπληρώνονται εύκολα!

Η κακή χημεία, η έλλειψη ισορροπίας και οι μη διακριτοί ρόλοι επέφεραν τα άσχημα αποτελέσματα, την πίεση και την αδυναμία της ομάδας να κτίσει το απαραίτητο momentum για να ξεπεράσει την αγωνιστική κρίση. Ηταν φως φανάρι εδώ και κάμποσες εβδομάδες πως ο Πασκουάλ τελούσε υπό αίρεσιν και η περίοδος χάριτος εξέπνευσε την Πέμπτη: τύποις, διότι η υπόθεση του Ρικ Πιτίνο αποδεικνύει ότι κατ» ουσίαν η άμμος είχε σωρευθεί νωρίτερα στο κάτω δοχείο της κλεψύδρας…