Και στο βάθος όλοι χάνουμε

Ποιος θα το πίστευε; Εννέα χρόνια μετά το ξεκίνημα του πολέμου στη Συρία, ο Μπασάρ αλ Ασαντ, στέκεται στα πόδια του και οι Αμερικανοί αποσύρονται από τη χώρα. Είναι βέβαια παράξενο να ανακοινώνεται με ένα tweet του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ωστόσο θα έπρεπε πλέον να το έχουμε συνηθίσει. Αντιθέτως, αυτό που δεν μπορεί κανείς να ενστερνιστεί είναι η προεδρική άποψη ότι «κερδίσαμε το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία». Σίγουρα, το ISIS έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα, αλλά δεν έχει πεθάνει. Επομένως είναι τουλάχιστον περίεργη η στάση των ΗΠΑ στην περιοχή και χρήζει ιδιαίτερης μελέτης.

Από την άλλη, ούτε ο αλ Ασαντ βγαίνει ανοξείδωτος από αυτή τη μεγάλη περιπέτεια. Το πιθανότερο είναι πως ό,τι δεν πέτυχαν οι άγριες μάχες αυτής της εννιαετίας, θα εξελιχθεί στο επόμενο διάστημα που θα αναζητηθούν οι πραγματικές ισορροπίες στην περιοχή. Ο αλ Ασαντ λογικά θα αρχίσει τώρα να μετρά αντίστροφα.

Το τρίτο συμπέρασμα που προκύπτει από το σύντομο προεδρικό tweet είναι ότι φεύγοντας, οι Αμερικανοί αφήνουν τη Συρία στα χέρια μιας περίεργης συμμαχίας, που απαρτίζεται από τη Ρωσία, το Ιράν και την Τουρκία. Ενα ιδιότυπο προτεκτοράτο γεννιέται στην ευρύτερη περιοχή, με επιπτώσεις που θα «αγγίξουν» και την Ελλάδα.

Τέταρτον: Τόσον καιρό, η παρουσία των Αμερικανών ήταν μια σπίθα ελπίδας για τους Κούρδους, οι οποίοι, ως γνωστόν, δεν έχουν κράτος και χωρίζονται σε οκτώ ομάδες. Μόλις τώρα αντιλαμβάνονται, για μια ακόμα φορά, ότι ο «διεθνής παράγοντας» τους εγκαταλείπει στην τύχη τους, και βρίσκονται ενώπιον ενός επικίνδυνου αδιεξόδου. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον, ότι θα προκληθεί ακόμα μεγαλύτερη αστάθεια στην περιοχή, και σε δεύτερη ανάγνωση ότι όσοι επένδυσαν σε ενισχυτικό ρόλο των ΗΠΑ στην περιοχή χάνουν. Η διπλωματία έχει πισωγυρίσματα που πληγώνουν κι ενίοτε στοιχίζουν ακριβά.

Τα νέα από τις ΗΠΑ έφτασαν 24 ώρες αφού ο τούρκος πρόεδρος Ταγίπ  Ερντογάν ουσιαστικά ανακοίνωσε μια νέα επίθεση κατά του κουρδικού YPG, τη στρατιωτική ομάδα του PYD, που βρίσκεται στα σημερινά εδάφη της Συρίας. Η Αγκυρα τους θεωρεί σύμμαχους του PKK και τώρα, με την ανοχή της Ουάσιγκτον, ετοιμάζεται να πάρει «το αίμα της πίσω». Αν κανείς το έλεγε στους ηγέτες των Κούρδων προ διετίας, απλώς, θα χλευαζόταν.

Το τελικό συμπέρασμα; Ποτέ και για κανέναν μη δίνεις λευκή κάρτα, στον οποιονδήποτε, σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής. Διότι στη διπλωματία τα πράγματα δεν είναι (σχεδόν) ποτέ όπως φαίνονται. Κι αυτό θα πρέπει να το έχει κυρίως υπόψη της η Αθήνα. Που επενδύει στην υποτιθέμενη διάρρηξη των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ – Τουρκίας, η οποία, όμως, μπορεί και να μην είναι όπως φαίνεται, τελικά…