Οι γκάφες του Πρωθυπουργού και η ασφυξία του Καμμένου

Ήταν αποκαλυπτική η συζήτηση για τον τελευταίο προϋπολογισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Όχι τόσο για τον ίδιο τον προϋπολογισμό, για τον οποίο λίγο πολύ τα βασικά ήταν γνωστά. Παρεμπιπτόντως, πρόκειται για έναν προϋπολογισμό που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα εφαρμοστεί, καθώς σε κάποιους μήνες έχουμε.

Περισσότερο αποκαλυπτική ήταν για τις διαθέσεις των πρωταγωνιστών.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε με μία γκάφα, λέγοντας ότι ο Γ. Χουλιαράκης ήταν υπουργός και το πρώτο εξάμηνο του 2015. Λάθος. Κατά τα  άλλα, ήταν επιθετικός και φάνηκε ότι αυτή την φορά έδωσε περισσότερη έμφαση στην ελεγχόμενη ένταση. Εξ ου και η αντίδρασή του στο προσβλητικό σχόλιο από τα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ και το επεισόδιο εν συνεχεία με τον Πρόεδρο της Βουλής.

Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε όμως με μία μεγαλύτερη γκάφα. Κατηγόρησε την ΝΔ ότι είχε στους κύκλους της στελέχη τα οποία κατονόμαζαν τον Ανδρέα Παπανδρέου ως αρχηγό της 17Ν. Όλοι ξέρουν όμως ότι ένα από τα στελέχη αυτά δεν είναι εδώ και καιρό στην ΝΔ, αλλά το βασικό πολιτικό υποστύλωμα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Πέραν αυτού, ο Πρωθυπουργός ήταν κατηφής, θυμωμένος, εκνευρισμένος. Φάνηκε αυτό όταν φέρθηκε σκαιά σε μία βουλευτή της αντιπολίτευσης, αποκαλώντας την «κυρία μου» και λέγοντάς της ότι έχει αλλάξει πολλούς αρχηγούς.

Ο Πάνος Καμμένος ήταν μαζεμένος. Ενώ είχε ακούσει λίγες ώρες νωρίτερα την Ντόρα Μπακογιάννη να τον αποκαλεί κότα τρίλειρη και μακροπουπουλάτη, δεν απάντησε καθόλου. Δεν είπε το παραμικρό. Μάλλον δεν αισθάνεται και πολύ άνετα πλέον ο κυβερνητικός εταίρος. Είχε διαβάσει και για τον Πρωθυπουργό να λέει ότι δεν πρόκειται να πάει πουθενά και να αποχωρήσει από την κυβέρνηση λίγες ώρες νωρίτερα και μάλλον έχει αρχίσει να ασφυκτιά μέσα στο αδιέξοδό του.

Και υπήρχε και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Με μία ομιλία επική, όσο και υπερβατική. Μία ομιλία δύσκολη να την παρακολουθήσει κάποιος, αλλά με μεγάλη λογοτεχνική αξία. Περιείχε αναφορές στον Σέξπιρ και τον Βασιλιά Λιρ, στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, στον Γκάντι, στον Στουρνάρα, στον στρατάρχη Μοντγκόμερι και την μάχη του Ελ Αλαμέιν και τόσα άλλα.

Ήταν αυτή η συζήτηση ίσως ο πιο χαρακτηριστικός επίλογος μίας διακυβέρνησης που σε μερικούς μήνες φτάνει στο τέλος της. Και που εν όψει αυτού έχει απλώς να υπερηφανεύεται ότι βγήκε από ένα μνημόνιο, το οποίο δεν θα υπήρχε αν οι Τσίπρας, Βαρουφάκης, Καμμένος κλπ. δεν είχαν βρεθεί στον δρόμο της χώρας.

Η κυβέρνηση αυτή δεν έχει τίποτε άλλο να πει και να προσφέρει. Εκτός ίσως από θέαμα και πάθος, αλλά και πάλι δεν είναι βέβαιο το πόσοι έχουν διάθεση να την παρακολουθήσουν.