Ποντικοί και κότες

Αν δεν έδειχνε πού βαδίζουμε, θα ήταν από τα πιο κωμικά των τελευταίων ετών: η «εισβολή» μιας κότας την οποία είχε πετάξει μία ακτιβίστρια της Αριστεράς στο Μέγαρο Μαξίμου, παλιά «συντρόφισσα» του Τσίπρα (η ακτιβίστρια, όχι η κότα), ενεργοποίησε προ ημερών το άγρυπνο «Τμήμα προστασίας του κράτους και του δημοκρατικού πολιτεύματος» που ανέλαβε να ερευνήσει το μέγα ζήτημα!

Πολλοί αγνοούν ακόμα και την ύπαρξη αυτής της υπηρεσίας που αποφάσισε να κάνει με τόσο σοβαρό τρόπο το ντεμπούτο της στον δημόσιο βίο. Αλλά έχει και τα καλά του: πρώτον, είναι διασκεδαστικό. Μεγάλη αξία στις εποχές που ζούμε.

Και, δεύτερον, είναι αφυπνιστικό: πολύ περισσότερο θα έπρεπε να ανησυχεί κανείς για το ότι υπάρχει αυτή η μυστήρια υπηρεσία με ό,τι τουλάχιστον η ονομασία της υποδηλώνει, παρά για το ότι μία κότα φτερούγισε στα ιερά χώματα που περιβάλλουν την καρδιά της εξουσίας. Το ίδιο θα ίσχυε ακόμα κι αν είχαν εισβάλει τριάντα επτά ρινόκεροι.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα: σε πλήθος περιπτώσεις, η σημερινή εξουσία έχει χαρακτηρίσει απλή διαμαρτυρία τις πράξεις του Ρουβίκωνα όταν μπαίνει ανενόχλητος όπου θέλει, ακόμα και σε πρεσβείες, και «απλώς πετά προκηρύξεις» όπως έλεγε ο πρώην καθ» ύλην αρμόδιος υπουργός. Αυτά δεν τους πείραξαν. Και είναι πολλά. Η κότα τούς μάρανε. Για αυτήν ενεργοποιήθηκαν οι Κλουζό του πολιτεύματος. Δεν κατάλαβαν ότι γίνονται περίγελοι; Φυσικά και το κατάλαβαν.

Ομως δεν τους νοιάζει. Οταν με μια ατάκα «δεν είχα αντιληφθεί τον συσχετισμό δυνάμενων» πιστεύεις ότι ξεπερνάς τους τραγικούς πρώτους μήνες του 2015, όταν κάνεις κάθε μέρα το άσπρο μαύρο, όταν δηλώνεις «αριστερός» και συγκυβερνάς με ένα κόμμα της πολύ Δεξιάς, προφανώς δεν έχεις αναστολές. Οπως όταν λες σε πυρόπληκτη στο Μάτι «και να έπαιρνες 2.000 ευρώ θα τα σπατάλαγες»! Αυτός είναι ο Τσίπρας.

Το μόνο που έχει αλήθεια σε όλα αυτά είναι ότι το πολίτευμα πράγματι βρίσκεται πια σε οριακή κατάσταση με ουκ ολίγες θεμελιώδεις παραμέτρους του να δοκιμάζονται διαρκώς.

Λ.χ., το Σύνταγμα ρητά επιβάλλει την ενότητα της κυβερνητικής πολιτικής και τη συλλογική ευθύνη των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου. Ομως η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε μία διεθνή συμφωνία μείζονος σημασίας για τα συμφέροντά της, την οποία ο κυβερνητικός εταίρος θεωρεί απαράδεκτη αλλά και μένει στη θέση του και ο Πρωθυπουργός δεν ενοχλείται. Και μετά τους φταίει η κότα…