Πρωθυπουργός εκτός τόπου και χρόνου

Θα πρέπει ίσως να ληφθούν υπόψη και να εξεταστούν κάτω από ένα διαφορετικό, όχι πολιτικό, πρίσμα κάποιες από τις πρόσφατες δημόσιες δηλώσεις του Πρωθυπουργού.

Όπως, για παράδειγμα ότι δεν έχει κλούβες να τον φυλάνε έξω από το σπίτι του, ούτε έξω από το γραφείο του. Μπορεί πράγματι να μην τις βλέπει… Να πιστεύει ότι πραγματικότητα είναι αυτό που έχουμε στο μυαλό μας και όχι αυτό που συμβαίνει.

Ή ότι πήγε στο Μάτι την ημέρα που απεργούσαν οι δημοσιογράφοι, ώστε να κάνει μία ανοιχτή συζήτηση με κλειστά τα κανάλια, όπως είπε και για να μην λένε ότι καταφεύγει σε επικοινωνιακά τεχνάσματα. Αραγε γιατί δεν μπορεί να κάνει ανοιχτή συζήτηση με ανοιχτά κανάλια; Μήπως ντρέπεται; Το ότι την ίδια ημέρα και ενώ απεργούσαν οι δημοσιογράφοι εκδόθηκε το σχετικό δελτίο Τύπου από το γραφείο του, με οπτικό υλικό και την δική του εκδοχή για τα όσα συνέβησαν στο Μάτι, μάλλον κατά τύχη συνέβη.

Κι όμως, φάνηκε το πόσο άνετος ήταν ελλείψει καναλιών όταν δεν δίστασε να πει ότι δεν έχουν δοθεί ακόμη στους πυρόπληκτους τα βοηθήματα που τους υποσχέθηκαν, προκειμένου να μην τα σπαταλήσουν.

Δεν δίστασε επίσης ο Πρωθυπουργός να σχολιάσει, σχεδόν πανηγυρίζοντας, την σύλληψη του ενεχυροδανειστή Ριχάρδου, ο οποίος «είχε ξεζουμίσει» τους πολίτες στα χρόνια της κρίσης. Όσο και αν η παράνομη δραστηριότητα του κυκλώματος αυτού είναι ένα σύμπτωμα της εποχής, το να κατηγορεί ο κ. Τσίπρας κάποιον ότι ξεζούμισε τους πολίτες, έχει μία δόση παραδοξότητας.

Παραδοξότητα την οποία συναντήσαμε και σε μία άλλη εμπνευσμένη παρέμβαση του Πρωθυπουργού, ο οποίος θέλησε να επιτιμήσει τις προάλλες τον Κυριάκο Μητσοτάκη λέγοντάς του ότι μιλούσε όπως ο πρώην αντιπρόεδρος του Εδεσσαϊκού. Το ενδεχόμενο να προσβάλλει κάποιον ή κάποιους ως μη όφειλε, μάλλον δεν διέσχισε – που θα έλεγε και η Εφη Αχτσιόγλου – το μυαλό του.

Είναι όλα αυτά ενδείξεις μίας ολοένα και μεγαλύτερης απόστασης του ενοίκου του Μεγάρου Μαξίμου από την πραγματικότητα. Η σύνεση και η μετριοπάθεια ουδέποτε τον διέκριναν, όμως πλέον φαίνεται ότι το ενδεχόμενο μίας εκλογικής ήττας έχει ενεργοποιήσει όλους τους μηχανισμούς άρνησης και άπωσης των δυσάρεστων σκέψεων.

Δεν είναι σε θέση να αποδεχθεί την πραγματικότητα, ούτε ο ίδιος ούτε οι στενοί συνεργάτες του και σε μικρότερο ενδεχομένως βαθμό, ούτε τα περισσότερα από τα κομματικά στελέχη. Αυτά τα οποία αμφισβητούν με περιφρόνηση τα συντριπτικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων και επικαλούνται, άλλες, πολύ ευνοϊκές για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίες όμως είναι μυστικές και δεν μας τις αποκαλύπτουν, τις κρατούν για τους εαυτούς τους.

Τα περισσότερα από τα παραδείγματα αυτά, βγαίνουν εκτός πλαισίου πολιτικού σχολιασμού. Ίσως περισσότερο θα ενέπιπταν στις αρμοδιότητες ανάλυσης και ερμηνείας των ψυχολογικών μηχανισμών, οι οποίοι ενεργοποιούνται μπροστά σε επικείμενες αρνητικές εξελίξεις.

Αλλά και πάλι, για κάτι τέτοιο πρώτοι από όλους θα πρέπει να μεριμνούν οι ενδιαφερόμενοι… Μήπως και γίνει η προσγείωσή τους κάπως πιο ομαλή.