Υπονομευμένη η προεκλογική περίοδος

Με την άτυπη προεκλογική περίοδο, που άρχισε ουσιαστικά από τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν πανηγυρίστηκε η έξοδος από τα μνημόνια, άνοιξε διάπλατα το κουτί της Πανδώρας και ξεχύθηκαν ασυγκράτητα όλα τα δεινά που συνεπάγεται η αδίστακτη προσπάθεια των κυβερνώντων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για ανάκτηση των εκλογικών τους δυνάμεων και διατήρηση της πολύφερνης εξουσίας. Με ανθεκτικό ακόμη το ιδεολόγημα περί αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος και με οπλοστάσιο αντλούμενο από τη λενινιστική προτροπή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» η ελληνική κοινωνία, σχεδόν παράλυτη, αφήνεται στον πειρασμό παροχών και διορισμών όπως ο διψασμένος οδοιπόρος στη Σαχάρα. Αρτος και θεάματα λάσπης κατά των αντιπάλων.

Το δε ιστορικά ασυνήθιστο: οι ευρωπαίοι εταίροι-δανειστές όχι μόνο δεν αντιδρούν, αλλά προσφέρουν ανοχή, αν όχι συμπαράσταση, στη βενεζουελοποίηση της Ελλάδας.

Είναι γεγονός ότι η οκταετής περίοδος λιτότητας με άγρια περικοπή μισθών και συντάξεων και εξόντωση της μεσαίας τάξεως με τα πολλαπλά και για τους πολλούς ασήκωτα φορολογικά βάρη είχε ως θετικό αποτέλεσμα τον εξορθολογισμό των δημόσιων οικονομικών και την εν μέρει τεχνητή εξάλειψη των ελλειμμάτων. Δυστυχώς όμως η τρόικα ανέχεται την ψευδεπίγραφη δημιουργία πλεονασμάτων, που υποτίθεται ότι για μια σειρά ετών εγγυώνται την ομαλή εξέλιξη των οικονομικών μεγεθών χάρις στην προσδοκώμενη προσφυγή στις διεθνείς αγορές και στην προσέλκυση ξένων κεφαλαίων σε παραγωγικές επενδύσεις.

Και ενώ οι προσδοκίες αυτές τείνουν να αποδειχθούν όνειρα απατηλά, ο προεκλογικός χρόνος επιτρέπει την κατασπατάληση των εν πολλοίς τεχνητών αυτών υπερπλεονασμάτων για παροχές και διορισμούς. Το παμπόνηρο δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου και το αδίστακτης ευρηματικότητας υπόγειο του Μεγάρου Μαξίμου βγάζουν καθημερινά σχεδόν λαγούς από το δήθεν μαγικό καπέλο τους.

Ετσι κι αν ακόμη δεν μπορούν να αναστρέψουν τις απώλειες σε λαϊκό έρεισμα, όμως ελπίζεται ότι θα τις περιορίσουν τόσο ώστε να αποτραπεί η αυτοδυναμία της δημοσκοπικά επερχόμενης Νέας Δημοκρατίας, και να επακολουθήσει η εφαρμογή του ήδη υποβόσκοντος σχεδίου επανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Η σύλληψη είναι απλή αλλά και σατανική. Οι υποσχέσεις για 35.000 σχεδόν διορισμούς στο Δημόσιο από το 2020 και μετά, με την ανίερη υποστήριξη και της Αριστεράς του κυρίου Ιερωνύμου, και εκ νέου παροχές πάσης φύσεως βάζει σε πειρασμό τους απελπισμένους του εκλογικού σώματος να ξαναψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ με την προσδοκία ότι αυτή τη φορά οι υποσχέσεις του είναι ειλικρινείς και τα λεφτά υπάρχουν. Εάν το εγχείρημα αποδειχθεί και πάλι πειστικό, η νέα τετραετία που θα ακολουθήσει παρέχει άνετο χρόνο για να χειρισθούν τις δήθεν αυταπάτες με την αξιοθαύμαστη ευρηματικότητα που τους χαρακτηρίζει. Αλλωστε μέσα στη νέα τετραετία θα καταστεί πιθανότατα εφικτή η ολοκληρωτική κατάκτηση της εξουσίας, την οποία με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο βαθμιαία προωθούν.

Αν πάλι χαθούν οι εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ ως πανίσχυρη αξιωματική αντιπολίτευση θα κάνει, όπως και στο παρελθόν, τον βίο αβίωτο στην κυβέρνηση, με τον Ρουβίκωνα, τις λοιπές αναρχικές δυνάμεις και τις καθημερινές απεργιακές κινητοποιήσεις να πιέζουν για τις παροχές που θα πραγματοποιούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε υποσχεθεί. Τόσο απλό. Αυτά υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα υλοποιηθεί η περικοπή των συντάξεων, που έχει αναχθεί σε κορυφαία υπόσχεση. Αλλιώς όλος αυτός ο σχεδιασμός θα καταρρεύσει.