Οταν οι πεζογράφοι πρώτης μεταπολεμικής γενιάς κάνουν το ντεμπούτο τους στις αρχές της δεκαετίας του 1940, κάτι αλλάζει άρδην στο λογοτεχνικό παράδειγμα του καιρού τους: με έναν πολυδαίδαλων απολήξεων ρεαλισμό, οι πρώτοι μεταπολεμικοί κατακρίνουν έντονα και παραμερίζουν πάραυτα τόσο την αστική ηθογραφία όσο και τον μηχανικό μοντερνισμό της γενιάς του 1930, για να μπουν με φόρα στο ταραγμένο πνεύμα των δικών τους δεδομένων. Θετικά ή αρνητικά, ελεύθερα ή ανελεύθερα, μοιραία ή έρμαια της τύχης τους, τα πρόσωπα τα οποία πρωταγωνιστούν στο κύκνειο άσμα του Αλέξανδρου Κοτζιά, την τετραλογία η οποία υπό τον τίτλο «Τα παιδιά του Κρόνου» στεγάζει τις νουβέλες Ιαγουάρος (1987), Η μηχανή (1990), Ο πυγμάχος (1991) και Το σοκάκι (1993), έχουν κάτι από τα δυνατά χρώματα του εξπρεσιονισμού.

Διαβάστε περισσότερα εδώ