Τσίπρας – Ψινάκης – Δούρου: Θα ήταν ήρωες του Αριστοφάνη αν δεν πρωταγωνιστούσαν σε τραγωδία

Αν το δει κανείς από μια ορισμένη πλευρά θα μπορούσαν να είναι σύγχρονοι ήρωες του Αριστοφάνη.

Ο επηρμένος πρωθυπουργός που για να αποκτήσει στυλ μελετούσε λόγους του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο κοσμικός κύριος που αποφάσισε να γίνει δήμαρχος τάζοντας γκλαμουριά.

Η φιλόδοξη πολιτικός που θέλει να πείσει ότι και πυγμή έχει και διανοούμενη είναι, αποτυγχάνοντας και στα δύο.

Και από κοντά ο χορός των υπουργών.

Χωρίς τον «αποκεφαλισμένο» Τόσκα, αλλά με παρόντες όλους τους υπολοίπους, αυτούς που εξακολουθούν να μη θέλουν να αναλάβουν την πραγματική ευθύνη που τους αναλογεί.

Όμως, δυστυχώς για όλους μας, είναι πρωταγωνιστές σε μια τραγωδία.

Ο πρωθυπουργός γιατί ήταν η κυβέρνησή του αυτή που ευθύνεται για την απουσία μέτρων πολιτικής προστασίας, για τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και τις επιπτώσεις τους στην αποτελεσματικότητα της πυροσβεστικής, για την προσπάθεια συγκάλυψης των ευθυνών.

Ο Ψινάκης για την απουσία του, για την μη ενεργοποίηση της διαδικασίας εκκένωσης, για την παντελή έλλειψη μέτρων πρόληψης.

Η Δούρου για το ότι η Περιφέρεια προχώρησε έγκαιρα στα αναγκαία έργα, δεν συντόνισε την πολιτική προστασία και την κρίσιμη στιγμή ήταν απλώς απούσα.

Και ο ιδιότυπος αυτός θίασος, που φέρει την ευθύνη για 98 νεκρούς και τεράστιες καταστροφές αποφάσισε σήμερα να επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος.

Μόνο και μόνο για να κάνει μια ακόμη προεκλογική περιοδεία και να δώσει τη δήθεν εικόνα ότι νοιάζεται ειλικρινά.

Γι’ αυτό και είχαμε όλη την απαραίτητη θεατρικότητα.

Την υποκριτική παραδοχή λαθών.

Τις διαβεβαιώσεις ότι θα «ξαναέρθει χωρίς κάμερες».

Τη δέσμευση ότι η Πολιτεία θα σταθεί στο πλάι τους.

Μόνο που όλα αυτά δεν μπορούν να διαγράψουν την πραγματική ευθύνη και την πραγματική ενοχή για μια αλυσίδα από συγκεκριμένες ελλείψεις, ανεπάρκειες και καθυστερήσεις.

Δεν μπορούν να συγκαλύψουν την κυνική προσπάθεια να φτιαχτεί το image του πρωθυπουργού ώστε να μην είναι αυτός που θα έπρεπε πρώτος να ανακοινώσει ότι υπάρχουν νεκροί με όλα τα καραγκιοζιλίκια στο Κέντρο Επιχειρήσεων του Πυροσβεστικού Σώματος το πρώτο βράδυ.

Δεν μπορούν να αναιρέσουν την αθλιότητα της συνέντευξης και τη συνειδητή παραπληροφόρηση μέσα από τη διακίνηση θεωριών συνωμοσίας για οργανωμένο σχέδιο εμπρηστών.

Δεν μπορούν να διαγράψουν το γεγονός ότι και αυτή η κυβέρνηση επέλεξε τη λογική της «τακτοποίησης αυθαιρέτων» για να καταγγέλλει μετά τους ίδιους τους κατοίκους ως υπεύθυνους για την τύχη τους.

Είτε το θέλει είτε όχι ο Τσίπρας (όπως και η Δούρου, όπως και ο θλιβερός Ψινάκης), το Μάτι ήταν ένα πολιτικό σημείο καμπής.

Δεν ήταν απλώς μια μεγάλη φυσική καταστροφή.

Δεν ήταν καν μια μεγάλη φυσική καταστροφή που ήρθε ως αποτέλεσμα ενός προτύπου «ανάπτυξης» το οποίο υπηρέτησε και αυτή η κυβέρνηση.

Δεν έδειξε μόνο πώς μπορούν να διαλύουν τις δημόσιες υποδομές οι μνημονιακές περικοπές.

Πάνω από όλα έδειξε πόσο κυνικά προσκολλημένη στην εξουσία και έτοιμη να κατηγορήσει όλους τους άλλους ακόμη για πράγματα που είναι δική της ευθύνη μπορεί να είναι ακόμη και μια κυβέρνηση υποτίθεται της Αριστεράς, όταν ενεργοποιείται το δικό της ένστικτο επιβίωσης.

Μόνο που οι άνθρωποι δεν ξεχνούν.

Δεν ξεχνούν ότι εκείνες τις ημέρες ένιωσαν ότι η κυβέρνηση τους έλεγε ότι «ζουν κατά τη τύχη».

Δεν ξεχνούν τον τρόπο και το αίσθημα ότι είναι αβοήθητοι.

Δεν ξεχνούν την απώλεια.

Δεν ξεχνούν και δεν συγχωρούν.

Και αυτό δεν αντιμετωπίζεται με επισκέψεις, χαμόγελα και χειραψίες.