Οι εραστές του χάους

Από την μία η επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη. Τραμπουκισμοί, σαφώς προμελετημένοι και οργανωμένοι. Δεν υπάρχει όμως στο σημείο ούτε ένας να σταματήσει τους τραμπούκους και να αντιπαρατεθεί. Ακόμη και οι παρόντες αστυνομικοί έχουν ρόλο τροχνονόμου.

Από την άλλη, η εισβολή του Ρουβίκωνα στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Μερικές δεκάδες «ακτιβιστές» εισβάλλουν στο κτίριο εν είδει προειδοποίησης. Την ώρα που συζητείται η συνταγματικότητα του νόμου Κατρούγκαλου.

Στην πρώτη περίπτωση, η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός ο ίδιος αρχίζουν να εκτοξεύουν κατηγορίες για την ακροδεξιά βία και φτάνουν στο σημείο να αποδώσουν στην αξιωματική αντιπολίτευση ευθύνες για υποκίνηση.

Στην δεύτερη, σιωπή. Δεν πρόκειται για ανοχή, είναι επιδοκιμασία.

Τα περιστατικά περιγράφουν την κοινωνική συνθήκη που έχει διαμορφωθεί και την πολιτική ατμόσφαιρα που καλλιεργείται.

Η βία κατά του Μπουτάρη βολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης έχει συμφωνήσει με πολλά από αυτά που μηχανεύεται η κυβέρνηση, έχει ένα προφίλ αντισυμβατικό και εν γένει προοδευτικό και η αντίδραση ενταντίον του δίνει ερείσματα για καταγγελίες και κηρύγματα. Χωρίς να το θέλει και να το επιδιώκει, μετατράπηκε σε θύμα μίας στρατηγικής.

Η δράση του Ρουβίκωνα επίσης βολεύει την κυβέρνηση. Το πεδίο της δράσης του συμπίπτει με την κατά περιόδους ρητορική της, είτε πρόκειται για την αντιπαράθεση με την Τράπεζα της Ελλάδας (όπου επίσης έχει εισβάλλει), είτε για το αν οι περικοπές στις συντάξεις θα έχουν την βούλα της Δικαιοσύνης. Τις περικοπές η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τις έχει ψηφίσει, όμως «οι δανειστές τις επέβαλαν» και σήμερα τα στελέχη της ίδιας κυβέρνησης εμφανίζονται πλέον και καλλιεργούν προσδοκίες για κάτι άλλο.

Πρόκειται για συνθήκη χάους, την οποία στο Μέγαρο Μαξίμου αντιμετωπίζουν με την ψυχραιμία του παρατηρητή.

Το χάος είναι η μαγιά στα μαγειρέματα της παρέας που κυβερνά. Εξαγέλλουν την κανονικότητα, όμως σε αυτήν δεν είναι ικανοί να λειτουργήσουν. Ποτέ δεν ήταν και ούτε πρόκειται να είναι.

Με όλα όσα έχει κάνει, ο Αλέξης Τσίπρας χρειάζεται μία νέα κρίση, προκειμένου να επιδιώξει την πολιτική του επιβίωση ή έστω να διατηρήσει ένα ακροατήριο. Εχει ανάγκη την  κοινωνική ένταση, καλλιεργεί την εντύπωση μίας απειλής αποσταθεροποίησης και ντοπάρει τον στρατό του. Αυτός δεν αποτελείται πλέον από συνταξιούχους, ούτε από την μεσαία τάξη την οποία έχει εξοντώσει.

Αποτελείται από επιδοματούχους, απρόθυμους να απασχοληθούν σε ασύμφορες θέσεις εργασίας για τις συνθήκες των οποίων μερίμνησε η κυβέρνηση, 17ρηδες που θα αποκτούν διπλώματα οδήγησης, θέσεις στα πανεπιστήμια της ανεργίας και απολυτήρια χωρίς εξετάσεις, που όμως θα ψηφίζουν και (δήθεν) αγανακτισμένους για την Μαρέβα και το (δήθεν) παλαιό (δήθεν) κατεστημένο.

Στον δρόμο προς της έξοδο από το Μνημόνιο, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζει την νέα συνθήκη κρίσης. Μόνο σε αυτήν μπορεί να αναπνεύσει και να απευθυνθεί στην πελατεία που συνειδητά δημιούργησε, σε αυτό το κοινωνικό και πολιτικό πείραμα το οποίο  έθεσε σε εφαρμογή.

Δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν. Είναι όμως ικανοί να καταστρέψουν. Και μέσα στην απόγνωσή τους αυτό επιχειρούν. Το έχουν κάνει και άλλοι στο παρελθόν.

Κανείς τους δεν δικαιώθηκε, όμως, πολλοί υπέφεραν.