Κοιτάζοντας τα drone του Ερντογάν

Πέρα από τις συστάσεις για ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση, οι οποίες είναι καλές και αναγκαίες, η ελληνική πλευρά έχει εδώ και μερικούς μήνες διολισθήσει σε μία στάση αμήχανη και φοβική έναντι της Τουρκίας, η οποία είναι αμφίβολο πού ακριβώς καταλήγει.

Το Αιγαίο έχει γκριζάρει πλέον επικίνδυνα, νέες περιοχές εμφανίζονται στο διεκδικητικό πλαίσιο της Τουρκίας και νέες πρακτικές εφαρμόζονται από τον Ερντογάν και τον στρατό του στο επιχειρησιακό επίπεδο.

Από την στιγμή που η τουρκική προκλητικότητα άλλαξε μορφή την δεκαετία του 1970 με τις συνεχείς παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, οπότε και παγιώθηκε το σκηνικό των αναχαιτίσεων, των αερομαχιών και των επεισοδίων σε αέρα και θάλασσα, η Ελλάδα ουσιαστικά έχει αποδεχθεί έναν ρόλο.

Σήμερα, η Τουρκία όμως εγκαινιάζει μία νέα πρακτική.

Την αποστολή μη επανδρωμένων αεροσκαφών στο Αιγαίο, με προφανή επιδίωξη. Οι πτήσεις αυτές έχουν σαφώς επιθετικό χαρακτήρα, είτε πρόκειται για κατασκοπευτικές αποστολές, είτε εντάσσονται στον πόλεμο νεύρων από την πλευρά του Ερντογάν.

Μέχρι στιγμής έχουν γίνει δύο τέτοιες πτήσεις. Η μία δημοσιοποιήθηκε και όπως έγινε γνωστό το τουρκικό drone αναχαιτίστηκε από ελληνικά μαχητικά.

Η άλλη συνέβη προχθές και απεκρύβη. Το τουρκικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος πέταξε πάνω από την Σάμο, σύμφωνα δε με πληροφορίες πάνω από ελληνικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις.

Η ανοχή αυτής της τουρκικής πρακτικής αξιολογείται ως επικίνδυνη από έμπειρους στρατιωτικούς παράγοντες.

Όπως επισημαίνουν, η πτήση τέτοιων σκαφών διαφέρει κατά πολύ από τις αντίστοιχες των συμβατικών μαχητικών, καθώς ο σκοπός τους συνιστά εξ ορισμού εχθρική ενέργεια και απειλή για την ασφάλεια της αεροπλοΐας στην περιοχή του FIR Αθηνών και του ελληνικού εναέριου χώρου (ενδεχόμενη δυσλειτουργία, απουσία ανθρώπινου παράγοντα, άγνωστη ταυτότητα του κέντρου ελέγχου της πτήσης, αδυναμία επικοινωνίας για την εφαρμογή της πάγιας τακτικής ασφαλείας κλπ.)

Ως εκ τούτου, κατά την άποψη αυτών των πηγών, κάθε μη επανδρωμένο αεροσκάφος που πετάει εντος ελληνικού εναέριου χώρου πρέπει να καταρρίπτεται. Στηρίζεται η άποψη αυτή στο διεθνές θεσμικό πλαίσιο, είτε επί τη βάσει της εχθρικής ενέργειας, είτε της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, της ασφάλειας της αεροπλοΐας, της αποτροπής ατυχημάτων κλπ.

Σύμφωνα δε με την συλλογιστική αυτή, μία κατάρριψη ενός τουρκικού drone, το οποίο εν συνεχεία θα καταπέσει και εντός χώρου ελληνικής κυριαρχίας δίνει στην Ελλάδα κάθε νομικό έρεισμα ώστε να εκθέσει την Αγκυρα διεθνώς, επικαλούμενη κάθε λογής απειλή που προκύπτει από τέτοιου είδους πτήσεις.

Πρόκειται προφανώς για αποφάσεις στρατηγικού χαρακτήρα, οι οποίες απαιτούν συγκρότηση, εναρμόνιση θεσμικών λειτουργιών και αντίληψη της συνθήκης που επιχειρεί να διαμορφώσει η Τουρκία. Αντί για αυτά όμως, έχει ήδη ξεκινήσει μία παραφιλολογία για το (καθ’ όλα γνωστό) κόστος της πτήσης των ελληνικών μαχητικών και οι πρόθυμοι των εξοπλισμών να κάνουν άλλα σχέδια…