Πόλεμος και επ-ανάσταση του αυτονόητου

Οποιος είχε την τύχη τις ημέρες αυτές να περιδιαβεί την επαρχία με αφορμή τις εορτές του Πάσχα, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια διαφορετική πραγματικότητα. Στα καφενεία, στα σπίτια, στις κοινωνικές συναθροίσεις πρώτο θέμα δεν είναι πια η οικονομία, οι περικοπές, τα μνημόνια, ο Σόιμπλε ή ο Τόμσεν.
Πρώτο θέμα συζήτησης είναι ο… πόλεμος. Οι ερωτήσεις που γίνονται στους «επισκέπτες από την Αθήνα» είναι οι εξής: «Τι λένε στην πρωτεύουσα; Θα έχουμε πόλεμο; Τι θα γίνει με τους Τούρκους; Να ετοιμαζόμαστε για την πρώτη γραμμή της μάχης;»

Ολοι συζητούν το αυτονόητο. Μετά τις πολεμικές κραυγές του Ερντογάν και την πλειοδοσία πατριωτισμού από τον Καμμένο και τους λαϊκιστές, τα υπόλοιπα έχουν ξεχαστεί.

Η τρόικα, η Λαγκάρντ, η Μέρκελ, ο ESM έχουν αντικατασταθεί από κάτι άγνωστα ονόματα, από ανατολίτικες φάτσες όπως ο Γιλντιρίμ, ο Μπαχτσελί, ο Μποσντάγ κ.λπ.

Και η οικονομική κρίση, τα ανακοινωθέντα από τον Γιούνκερ ή τον Ντάισελμπλουμ έχουν αλλάξει περιεχόμενο. Περιέχουν τις λέξεις πόλεμος, μάχη, Αιγαίο, απόβαση, εισβολή, κατάληψη, S-400, F-16 κ.λπ.

Οχι, δεν πέρασε η οικονομική κρίση. Τα μνημόνια είναι εδώ, νέες περικοπές έρχονται, οι συνταξιούχοι υποφέρουν, οι μισθωτοί των 350 ευρώ είναι σε δεινή θέση, το αφήγημα για καθαρή έξοδο είναι αστείο. Η κρίση είναι εδώ απλά έγινε ένα με τη ζωή μας. Συνηθίσαμε έστω κι αν δεν μας αρέσει.

Το νέο είναι ο πόλεμος και τι θα συμβεί στην Ελλάδα. Κυρίως είναι ο φόβος μιας εθνικής ταπείνωσης, μιας εθνικής «σφαλιάρας». Ακούμε για μειοδότες πολιτικούς, για διαπραγμάτευση χωρίς σχέδιο, για αδύναμη χώρα και για μια διαρκή υποχωρητικότητα.

Τα εθνικά θέματα απαιτούν σοβαρότητα. Απαιτούν την επ-ανάσταση του αυτονόητου. Δηλαδή μια ισχυρή χώρα, που θα πατάει στα δικά της πόδια σε οικονομικό επίπεδο, που θα έχει αλλάξει το κοινωνικό μοντέλο, που θα έχουν γίνει οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, που η ανάπτυξη δεν θα είναι κενό γράμμα.

Μόνο αν η χώρα αλλάξει και κάνει αυτονόητες κινήσεις στροφής από τον κατήφορο που έχει πάρει τα προηγούμενα χρόνια, θα μπορέσει να είναι ισχυρή και στην εξωτερική της πολιτική. Στη διπλωματία δεν υπάρχουν μόνο οι πληθυσμοί, οι στρατοί και τα κανόνια. Υπάρχει και η ισχυρή θέση στα διεθνή φόρα, η παρουσία της Ελλάδας με δυνατή φωνή κι όχι μόνο με το χέρι απλωμένο για οικονομική βοήθεια.

Οταν θα κάνουμε αυτή την επανάσταση τότε μπορεί να έρθει και η πραγματική ανάσταση. Οταν όλοι μας θα αλλάξουμε για να πάψει και η χώρα να βουλιάζει, ίσως τότε οι κουβέντες καφενείου για τον πόλεμο που έρχεται ή δεν έρχεται, να παραμείνουν κουβέντες καφενείου και να μην μετουσιωθούν σε πράξη. Ισως τότε να γεννηθεί μια άλλη Ελλάδα.