Ο Άρνολντ και οι φίλοι του

Τι θέση άραγε να κατέχει στο φαντασιακό του φιλοθεάμονος ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, 36 χρόνια μετά την ταινία «Κόναν ο Βάρβαρος» που τον έκανε διεθνώς γνωστό και άλλα δεκαπέντε από την πρώτη του εκλογή ως κυβερνήτης της Καλιφόρνια; Να συμβολίζει μήπως μια φαντασίωση ισχύος, ερχόμενη από το δυστοπικο μέλλον του «Εξολοθρευτή» ή μια εγγύηση οικογενειακής ασφάλειας, όπως στον «Μπάτσο του θηριοτροφείου»; Να έχει καταγραφεί ως διασκεδαστής σε περιπετειώδη τουρλουμπούκια τύπου «Ο τελευταίος μεγάλος ήρωας» ή τελικά, σαν ένας γελαστός και μάλλον ακίνδυνος Ρεπουμπλικάνος με ενδιαφέρον για ζητήματα περιβαλλοντικά;

Οι πιθανές απαντήσεις είναι μάλλον περισσότερες και όσες πλευρές του «Άρνι» φανερώνουν, άλλες τόσες προσλήψεις του από τους θεατές και τους πολίτες αποκαλύπτουν. Μία επιπλέον ωστόσο ίσως πρέπει να προστεθεί έπειτα από την πρόσφατη περιπέτεια της υγείας του, που τον ανάγκασε να υποβληθεί σε επέμβαση ανοικτής καρδιάς. Η εγχείρηση πέτυχε, ο Σβαρτσενέγκερ ξύπνησε με καλή διάθεση κι αφού οι πρώτες του λέξεις ήταν «I’m back», οι ίδιες (περίπου) που έλεγε και ως σάιμποργκ σε μια σκηνή του «Εξολοθρευτή», πρόσθεσε στη μυθολογία του και μια πτυχή σχετική με τη φθαρτότητα του σώματος ή με τον αυτοσαρκασμό ενός ανθρώπου που έγινε διάσημος πλακώνοντας στο ξύλο τους «κακούς»

Λίγο αργότερα πάντως, μπήκε στο πλάνο και ο Σεμπάστιαν Κουρτς: ο νέος  καγκελάριος της Αυστρίας, προερχόμενος από το συντηρητικό Αυστριακό Λαϊκό Κόμμα, ευχήθηκε μέσω twitter καλή ανάρρωση στον «φίλο» του, «πολλή δύναμη» και εξέφρασε την ελπίδα να τον ξαναδεί σύντομα. Οι αυστριακοί χρήστες του μέσου, όχι και τόσο διαφορετικοί από των άλλων χωρών, δεν άφησαν το ζήτημα ασχολίαστο. Κάποιοι επαίνεσαν τον καγκελάριο για την μικρή αλλά συμβολική κίνησή του. Μερικοί την βρήκαν υποκριτική: παρατήρησαν ότι αντίθετα από τον Κουρτς, ο Σβαρτσενέγκερ διακρίνεται από ήθος και επισήμαναν ότι οι αληθινοί φίλοι δεν διατυμπανίζουν τις ευχές τους, αλλά τις στέλνουν ιδιωτικά.

Δικαίωμά του φυσικά του Κουρτς να φανεί ευγενικός, έστω και μέσω των social media. Η αυστριακή καταγωγή του Σβαρτσενέγκερ μπορεί και να απαιτούσε μια ελάχιστη κίνηση από τον καγκελάριο της χώρας. Κι αν ο τελευταίος εκλέχθηκε στο αξίωμα σχηματίζοντας προ μηνών κυβέρνηση συνασπισμού όχι με το Σοσιαλδημοκρατικό, αλλά με το ακροδεξιό Κόμμα Ελευθερίας της Αυστρίας, αν η στάση του σε θέματα όπως το προσφυγικό είναι σκληρή και άκαμπτη όσο κι η καλοχτενισμένη κώμη του, αν ένα ρεπορτάζ της Ντόιτσε Βέλε τον ήθελε νοσταλγό των Αψβούργων, κάτι τέτοια είναι ζητήματα που στην καλύτερη περίπτωση άπτονται της πολιτικής, στη χειρότερη της φυσιογνωμικής και πιθανότατα όχι της τέχνης του σινεμά.

Είναι πάντως να αναρωτιέται κανείς, τι θέση άραγε να κατέχει στο φαντασιακό του Κουρτς ο περιπετειώδης και μπρατσωμένος κινηματογραφικός ήρωας, αλλά και ο φερέγγυος και δυναμικός Ρεπουμπλικάνος ονόματι Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Είναι να αναρωτιέται κανείς, αν ο 31χρονος Κουρτς, ο νεότερος ηγέτης του σύγχρονου κόσμου, απολάμβανε μικρός το «Κομάντο» και τα «Αληθινά ψέματα» ή το «Οι δίδυμοι» και το «Τζούνιορ». Θα είχε ενδεχομένως κάποιο ενδιαφέρον να μάθουμε σε ποιες σκηνές ενθουσιαζόταν και σε ποιες χαλάρωνε. Σε ποιες αγωνιούσε και σε ποιες έσφιγγε τα ολόισια και κάτασπρα δόντια του. Ίσως τότε, εκείνη η -τυπική κατά τα άλλα- ευχή προς τον Άρνολντ για «πολλή δύναμη», να φανέρωνε και μία ακόμα πλευρά της.