Κεντροαριστερά και Εκκλησία: Εβαλε ο Θεός το χέρι του;

Ο Γιώργος Καμίνης που είχε την ευθύνη του προγράμματος του Κινήματος Αλλαγής έχει ταχθεί υπέρ του διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας. Το ίδιο και ο Νίκος Ανδρουλάκης που είχε την ευθύνη της διακήρυξης, ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος που είχε την ευθύνη για το καταστατικό, ενώ υπέρ του διαχωρισμού τάσσεται και ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Τελικά η θέση του Κινήματος Αλλαγής κάνει λόγο, απλά, για διακριτούς ρόλους. Τι μεσολάβησε; Όχι, δεν έβαλε ο Θεός το χέρι του, το τι έγινε περιγράφεται επακριβώς στην επιστολή που έστειλαν 101 μέλη του νέου κόμματος στο Πολιτικό Συμβούλιο του νέου φορέα.

Σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στην επιστολή, μετά από τις σχετικές συζητήσεις που έγιναν τέθηκαν στο τραπέζι δύο εκδοχές. Η μια «με αναφορά σε διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους (ή «χωρισμό» όπως ρητά αναφέρεται στην αρχική εισήγηση που είχε αναρτηθεί πριν το Συνέδριο) και μία με αναφορά σε «διακριτούς ρόλους».

Οι δύο προτάσεις παρουσιάστηκαν στην Ολομέλεια και δηλώθηκε ότι το Συνέδριο θα κληθεί να αποφασίσει». Όμως, «οι ψηφοφορίες αυτές δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, αφού κατά τη διαδικασία της έγκρισης των κειμένων, κληθήκαμε σε κάθε περίπτωση να επικυρώσουμε ως μια και μοναδική την πρόταση περί διακριτών ρόλων».

Ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους είναι, όπως αναγράφεται και στην επιστολή, αποτελεί πάγιο αίτημα του προοδευτικού κόσμου. Το Κίνημα Αλλαγής έχει τη θέση ότι η Ελλάδα οφείλει να είναι ένας σύγχρονο, κοσμικό ευρωπαϊκό κράτος. Άρα ένα κράτος στο οποίο δεν μπορεί η εκκλησία να καθορίζει το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων. Ένα κράτος στο οποίο οι ρόλοι εκκλησίας κράτους είναι καθορισμένοι και διαχωρισμένοι.

Στην Ελλάδα, όμως, το αυτονόητο είναι μια δύσκολη υπόθεση και ειδικά όταν αφορά τις σχέσεις του κράτους με την εκκλησία.

Ακόμα και ο κατά δήλωση του «άθεος» Αλέξης Τσίπρας, λίγους μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας άρχισε να κάνει το σταυρό του, στη συνέχεια απομάκρυνε υπουργό (Φίλης) που δεν ήταν αρεστός στην εκκλησία και στο τέλος έφτασε στο σημείο να ενημερώνει για την εξέλιξη των εθνικών θεμάτων πρώτα τον Αρχιεπίσκοπο και μετά τους πολιτικούς αρχηγούς.

Η θέση περί «διακριτών ρόλων» που υιοθετεί το Κίνημα Αλλαγής είναι μεσοβέζικη. Δεν παραπέμπει στο καινούργιο, το προοδευτικό που θα προχωρήσει στις τομές που έχει ανάγκη η χώρα. Δεν παραπέμπει σε ένα κράτος χωρίς επικρατούσα θρησκεία που θα χαρακτηρίζεται από θρησκευτική ουδετερότητα.

Αλλά σε μια νοοτροπία που κυριαρχείται από το φόβο του πολιτικού κόστους και εκφράζεται με το «έλα μωρέ τώρα μέτωπο με την εκκλησία θα ανοίξουμε»;

in.gr