Και όμηροι και αιχμάλωτοι του Ερντογάν!

Στις αρχές Δεκεμβρίου 2017 ο Ταγίπ Ερντογάν επισκέφθηκε την Αθήνα και την Θράκη. Στην πραγματικότητα ήλθε, επισημοποίησε όσες διεκδικήσεις είχε προκαταβολικά περιγράψει δια της γνωστής τηλεοπτικής του συνέντευξης και αποχώρησε.

Είχε όμως κάνει μία πολύ χρήσιμη (για εκείνον) διαπίστωση: Η ελληνική κυβέρνηση και όσοι έχουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους είναι εξαίρετοι ακροατές. Ακουσαν όλα όσα επανέλαβε για το Αιγαίο, τις συνθήκες, την Θράκη, του Τούρκους αξιωματικούς και τα κατέγραψαν. Πέραν τούτου ουδέν.

Στην συνέχεια, οι προκλήσεις στο Αιγαίο εντάθηκαν, το καθεστώς περί τα Ιμια από γκρίζο έγινε περίπου… κόκκινο (αν και η τουρκική σημαία δεν έχει ακόμη σηκωθεί στις βραχονησίδες) και εδώ και έναν μήνα δύο Έλληνες στρατιωτικοί κρατούνται στις τουρκικές φυλακές.

Όσο συμβαίνουν αυτά, η ελληνική κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός κατά βάση παρακολουθούν, έχουν έναν υπουργό Αμυνας περιορισμένης κυκλοφορίας, κάνουν ανασχηματισμούς, μιλούν στα τηλέφωνα και ζητούν βοήθεια, ώστε να απελευθερωθούν οι δύο Έλληνες κρατούμενοι – κατ’ άλλους αιχμάλωτοι, κατά Καμμένο όμηροι.

Ζητούν βοήθεια από την Ευρώπη, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούν να μπλοκάρουν τις αποφάσεις για επιβολή κυρώσεων προς την Ρωσία (υπόθεση Σκριπάλ). Ζητούν βοήθεια από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Ζητούν βοήθεια από… την Ρωσία. Που ως γνωστόν έχει εξαίρετη σχέση με το ΝΑΤΟ και την Ευρώπη.

Εντωμεταξύ ο Ερντογάν προχωρεί σε έναν πόλεμο στην Συρία, οξύνει την ρητορική του απέναντι στην Ευρώπη και όποιον άλλο επιθυμεί, διαπραγματεύεται, εργαλειοποιεί το προσφυγικό, εξασφαλίζει κάποια δισεκατομμύρια και εν γένει «το χοντραίνει».

Όπως διαπιστώνεται σχεδόν σε όλους του κύκλους (κοινωνικούς, πολιτικούς, δημοσιογραφικούς, επιχειρηματικούς), είναι η πρώτη φορά έπειτα από χρόνια, που όλοι εκφράζουν μία ανησυχία για την ένταση με την Τουρκία και την εξέλιξή της.

Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερις μήνες από την παρουσία του Τούρκου προέδρου στην Ελλάδα. Και τώρα η διαπίστωση μπορεί να είναι πλέον ξεκάθαρη: ήταν όντως μία ιστορική επίσκεψη.

Και πρέπει να πιστωθεί στην κυβέρνηση η «επιτυχία» ότι κοντεύει να καταστήσει τον Ερντογάν παράγοντα επιρροής των πολιτικών εξελίξεων στην χώρα και τον εαυτό της όμηρό του. Ή μήπως αιχμάλωτο;

in.gr