Η αθωότητα και ο ελέφαντας

Μια βασική αρχή της ποινικής δικονομίας είναι ότι ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας του κατηγορουμένου. Αυτό το τεκμήριο μας κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση και βεβαίως η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, όπως και την περίφημη κοινωνική ισότητα.

Με βάση την Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου το τεκμήριο αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ενώ τα συντεταγμένα όργανα της Πολιτείας, οφείλουν να αποδείξουν την ενοχή του κατηγορουμένου και όχι ο κατηγορούμενος την αθωότητά του.

Απόρροια του τεκμηρίου αθωότητας είναι η αρχή της επιείκειας προς τον κατηγορούμενο. Αυτά είναι βασικά στοιχεία πριν ξεκινήσει κανείς να ρίχνει το ανάθεμα είτε προς τη μια είτε προς την άλλη πλευρά και να αξιοποιεί για διαφόρους λόγους και σχεδιασμούς διάφορες υποθέσεις.

Δυστυχώς όμως όλα λησμονούνται στο βωμό των διαφόρων σκοπιμοτήτων, όπως π.χ. πολιτικών, οικονομικών, ποδοσφαιρικών, κ.α. Ο φανατισμός κυριαρχεί.

Στο πρόσφατο παρελθόν έχουμε δει πολλές υποθέσεις που απασχόλησαν την πολιτική ζωή του τόπου και η συντριπτική πλειοψηφία τα έβλεπε με εγχώρια…«γυαλιά». Οι περισσότερες αξιοποιήθηκαν κυρίως στα πλαίσια της στρατηγικής των κομμάτων και βασικά για επικοινωνιακούς λόγους. Από ουσία, τις περισσότερες φορές, τίποτα.

Προφανώς και το κλειδί για όλες τις ανοικτές υποθέσεις είναι να χυθεί άπλετο φως και να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Κοινότυπο, αλλά τόσο ουσιαστικό που όμως έγινε σε άλλες χώρες της Δύσης.

Ως εκ τούτου δεν χρειάζεται κυνήγι μαγισσών και λαϊκά δικαστήρια, αλλά και τηλε-δίκες, καθώς όλοι θα πρέπει να είναι προσεκτικοί στα όσα λένε και γράφουν.

Π.χ. όταν ασκείται ποινική δίωξη, αυτή η κίνηση δεν πρέπει να γίνεται καταχρηστικά και σίγουρα ο ή η εισαγγελέας που την ασκεί πρέπει να στηρίζεται σε κατάθεση ή έγγραφο της δικογραφίας.

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι πως δύναται ο ή η εισαγγελέας να ασκεί δίωξη σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει έγγραφο ή μαρτυρία που να στοιχειοθετεί κατηγορίες.

Η άσκηση ποινικής δίωξης πρέπει να στοιχειοθετείται και δεν δικαιολογείται δικονομικά μόνο και μόνο με τον γνωστό όρο «αποχρώσες ενδείξεις». Στοιχειώδης γνώσεις δικονομίας.

Συνήθως όμως βλέπουμε να ισχύει η λογική των «δυο μέτρων και σταθμών», ενώ δεν πρέπει να λησμονείται το τεκμήριο της αθωότητας.

Σε διαφορετική περίπτωση, καταρρέει το δικαιικό σύστημα. Και αυτό θα είναι έγκλημα για τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της.

Το δυστύχημα είναι ότι πολλές φορές και μάλιστα, με μεγάλο κόστος, πολλοί που βρίσκονται αντιμέτωποι με τη δικαιοσύνη, καλούνται να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες. Και ο νοών νοείτο…

in.gr