Η εύκολη δημοσιογραφία, η κόλαση και ο παράδεισος

Αν είναι κάτι που «πουλάει» με τρέλα στα χρόνια της κρίσης είναι η τρομολαγνεία. Είναι το αίμα, η καταστροφή, ο πόλεμος, η κατάρρευση.

Ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες, με την όξυνση των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας αυτό το πολεμικό κλίμα έχει γίνει must στα μέσα ενημέρωσης. Ειδικά στην ευκολία των ιστοσελίδων έχει βρει πρόσφορο έδαφος.

Ποιος θα πουλήσει περισσότερο πόλεμο; Ποιος θα βάλει τον πιο τρομολαγνικό τίτλο και ποιος θα διαστρεβλώσει την πραγματικότητα μόνο και μόνο γιατί η στρεβλή εικόνα πουλάει και προσφέρει «κλικ»;

Κάπως έτσι αντιμετωπίζουν συγκεκριμένα ΜΜΕ του «αίματος και του σπέρματος» την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.

Κι αν πραγματικά πιστεύαμε όλους εκείνους που μας λένε να… ετοιμάσουμε τις παλάσκες για τον πόλεμο, τότε τα ψυχιατρικά ιδρύματα θα είχαν γεμίσει και τα… σούπερ μάρκετ θα είχαν αδειάσει από είδη πρώτης ανάγκης.

Κατανοητό αλλά όχι ηθικό να επιχειρείς να πουλήσεις την πραμάτεια σου, έστω κι αν βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα. Η φθηνή δημοσιογραφία πουλιέται ακριβά στα media shops. Αντίθετα η νηφάλια φωνή, η αντικειμενικότητα, το λιγότερο πολεμικό κλίμα δεν έχει και μεγάλη τύχη. Ο λαϊκισμός που κυριαρχεί στην Ελλάδα δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για να επικρατήσουν οι ήρεμες απόψεις κι όχι οι ακρότητες.

Εχει πολλές φορές τεθεί θέμα δεοντολογίας των δημοσιογράφων. Πώς αντιμετωπίζουν την είδηση, τι είναι τελικά είδηση και πώς την παρουσιάζεις στον κόσμο.

Στο ίντερνετ επικρατεί χάος, το γνωρίζουν όλοι, και οι δημοσιογραφικές ενώσεις και η επίσημη πολιτεία. Ο καθένας γράφει ό,τι θέλει, ερμηνεύει τα γεγονότα κατά το δοκούν, βάζει κίτρινους τίτλους, πουλάει το αίμα και τον φόβο.

Όπως έλεγε ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τζον Μέιτζορ «Εξάλλου, αν ζητάς δίκαιη αντιμετώπιση, δεν πρέπει να ασχοληθείς με την πολιτική, αλλά ούτε και με τη δημοσιογραφία.»

Δίκαιη αντιμετώπιση ζητά και η πραγματικότητα. Ειδικά στην Ελλάδα όπου τα νεύρα είναι τεντωμένα. Το γεγονός ότι η ρήξη με την Τουρκία είναι ένα γεγονός που ενδιαφέρει τους πολίτες είναι αδιαμφισβήτητο. Αυτό που δεν είναι ανεκτό, ωστόσο, είναι να παίζεις με τα νεύρα τους, την άγνοιά τους, την ανάγκη τους να ενημερωθούν αντικειμενικά.

Και ίσως οι αναγνώστες των εφημερίδων ή των sites ή ακόμη και οι τηλεθεατές πρέπει να αποκτήσουν κριτήριο για να επιλέγουν την ουσία μακριά από κραυγές, μακριά από παραμορφωτικούς φακούς.

Η εύκολη δημοσιογραφία είναι σίγουρο ότι δεν οδηγεί στον παράδεισο, αλλά στην κόλαση της παραπληροφόρησης. Η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε μια κοινωνία έξαλλων πολιτών.