Ρομπέρ Ντουανό: Το Παρίσι μέσα του

Υπήρξαν και οι δυο τους πρωτεργάτες του φωτορεπορτάζ και ας μην έγινε ποτέ τόσο διάσημος, κοινώς household name, όσο ο έτερος εκπρόσωπος του είδους, ο θρυλικός Ανρί Καρτιέ-Μπρεσόν. Παρ’ όλα αυτά, ο Ρομπέρ Ντουανό θα μπορούσε να καυχιέται ότι μια δική του φωτογραφία έγινε τελικά μία από τις εμβληματικές εικόνες του Παρισιού, ενισχύοντας μάλιστα τον μύθο του ως της απόλυτης ερωτικής πόλης.

Ποιος δεν έχει δει το ζευγάρι που φιλιέται παθιασμένα στη μέση του δρόμου καθώς ο κόσμος στροβιλίζεται γύρω του, ακολουθώντας την καθημερινότητα της γαλλικής πρωτεύουσας, στο περίφημο «Le Baiser de l’ hôtel de ville» (Φιλί μπροστά στο δημαρχείο); Ωστόσο ο Ρομπέρ Ντουανό (1912-1994) δεν υπήρξε ποτέ ο τύπος που θα καυχιόταν με τον οιονδήποτε τρόπο για τα επιτεύγματά του. Στη διάρκεια της μακράς καριέρας του, η οποία έφτασε να αριθμεί 450.000 καρέ, ο φωτογράφος που διακρινόταν για τον βαθύ ανθρωπισμό του δεν πατούσε ποτέ το κλείστρο της μηχανής του με το μυαλό του στο επόμενο κάδρο που θα άφηνε άναυδους όσους το αντίκριζαν. «Ποτέ δεν είχα ως στόχο να δημιουργήσω αυτό που αποκαλούμε «σώμα δουλειάς». Ηθελα μόνο να αφήσω πίσω μου την ανάμνηση ενός μικρόκοσμου που αγάπησα» συνήθιζε να λέει.

Σύμφωνα με το ΒΗΜΑgazino όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς μέσα από το δείγμα των 170 φωτογραφιών του που περιλαμβάνονται σε ένα λεύκωμα το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Racine Lannoo, αυτός o «μικρόκοσμος» περιελάμβανε και τις λιγότερο λαμπερές όψεις της πόλης του Παρισιού. Οπως την ταλαιπωρημένη εργατική τάξη στα μπιστρό, τους εκκεντρικούς φτωχοδιαβόλους, τα παιδιά που παίζουν ή βρίσκουν τον δρόμο τους στην πόλη φαινομενικά χωρίς επίβλεψη από ενηλίκους. «Οι φωτογραφίες μου αρέσουν στον κόσμο γιατί βλέπουν σε αυτές ό,τι θα παρατηρούσαν εάν σταματούσαν να περπατούν βιαστικοί και έπαιρναν τον χρόνο τους για να απολαύσουν την πόλη».

Ο σεβασμός, η ταπεινότητα αλλά και η ελαφρώς ειρωνική διάθεση με την οποία προσέγγιζε τα στιγμιότυπα της πόλης ήταν μνημειώδη, γιατί, απ’ ό,τι φαίνεται, ποτέ δεν απέβαλε πλήρως από μέσα του τον δεκαεξάχρονο εαυτό του που φωτογράφιζε πλακόστρωτα επειδή ντρεπόταν να στρέψει τον φακό του σε ανθρώπους μη τυχόν και γίνει αδιάκριτος. Καθόλου τυχαία, είχε αρνηθεί να φωτογραφίσει τις διαπομπευμένες γυναίκες που είχαν συνεργαστεί με τους Γερμανούς στη διάρκεια της Κατοχής και ξυρίζονταν γουλί δημοσίως από έξαλλα πλήθη μετά την απελευθέρωση.

in.gr