Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου: Βρισκόμαστε στην εντατική με σωληνάκια

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Στέκεται απέναντι σε ηθικά διλήμματα. Αναρωτιέται για το βάρος της ευθύνης μέσα στο κοινωνικό σύνολο και κάτω από το σκληρό φως της θεατρικής αίθουσας απαντά σε μια σειρά από ερωτήματα που θέτει ο Άρθουρ Μίλλερ.

Στην μεταπολεμική Αμερική, ως μητέρα της οικογένειας Κέλλερ, προσγειώνεται η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, η οποία, μαζί με τον Δημήτρη Καταλειφό, καλεί το κοινό σε ένα ταξίδι συνειδητοποίησης των ορίων του ατομικού και δημοσίου συμφέροντος.

«Το μεγάλο δίλημμα που τίθεται από τον Μίλλερ είναι το εξής: Εσύ τι θα έκανες;», δηλώνει στο in.gr η κ. Σακελλαροπούλου για την παράσταση Ήταν όλοι τους παιδιά μου που ανεβαίνει στο θέατρο Εμπορικόν.

Η ηθοποιός δανείζεται έννοιες που υπογραμμίζονται μέσα από τη γραφή του Μίλλερ για να τις θέσει σε ένα σύγχρονο πλαίσιο προβληματισμών. Ξεκινά μια συζήτηση όπου ως αφετηρία της παρουσιάζεται η ευθύνη, στα μέσα της διαδρομής υπάρχουν τα απομεινάρια ψευδαισθήσεων και στο τέλος η συνειδητοποίηση που για πολλούς δεν φέρνει την κάθαρση…

Πρωτοτυπώντας για άλλη μια φορά, ο Άρθουρ Μίλλερ στο έργο «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», σύγχρονη τραγωδία που έχει στο επίκεντρό της μια οικογένεια της μεταπολεμικής Αμερικής, μας φέρνει αντιμέτωπους με μια σειρά ερωτημάτων. Πού αρχίζει και πού τελειώνει το ιδιωτικό και δημόσιο συμφέρον;
Το θέμα είναι η συνειδητοποίηση της κοινωνικής ευθύνης. Η ηθική του πατέρα και την μητέρας, η οποία σιωπά, θα έρθει σε σύγκρουση με την ηθική της νεότερης γενιάς, των νέων που πολέμησαν. Την σιωπή της μητέρας δεν θα την έλεγα ανήθικη, τιμωρείται όμως στο τέλος. Το μεγάλο δίλημμα που τίθεται από τον Μίλερ είναι το εξής: Εσύ τι θα έκανες;

Παρακολουθούμε μυστικά και ψέματα μιας οικογένειας, ένα παρελθόν που απειλεί το παρόν της και βέβαια, όταν ανασυρθεί η αλήθεια στο φως, είναι πολύ αργά για όλους. Μετά την τιμωρία, τι μένει;
Το έργο πατά πολύ στην αρχαία ελληνική τραγωδία. Στο τέλος επέρχεται μια κάθαρση, ενώ ακολουθείται το τρίγωνο ύβρις νέμεσις τίσις. Ανεβαίνει λιτά η παράσταση, το στήσιμό της γίνεται χωρίς ένα επιπλωμένο σκηνικό. Είμαστε εκτεθειμένοι μπροστά στα μάτια του κόσμου. Παίζουμε μπροστά σε ανελέητο φως.

Η συνειδητοποίηση της κοινωνικής ευθύνης λαμβάνει ξεχωριστή σημασία στο έργο. Ποιες έννοιες, διλήμματα, εικόνες φέρνουν στο μυαλό του θεατή την ελληνική πραγματικότητα;
Μέσα από το έργο παρουσιάζεται η σημασία της ευθύνης απέναντι στο σύνολο. Η κοινωνία της μεταπολεμικής ευημερίας από το ’80 και μετά παρατηρήθηκε σε όλη την Ευρώπη. Η αξία των ανθρώπων μετατοπίστηκε από τις αρχές, που ήταν αρχικά ο πλούτος, στα υλικά αγαθά, στα ρούχα και τα αυτοκίνητα. Ακόμη και τώρα που ζούμε τη συμφορά του δυτικού κόσμου, η οποία δεν γνωρίζουμε πού θα οδηγήσει, βλέπουμε πάλι την παντοδυναμία του χρήματος.

Η προσκόλληση στον υλισμό έχει διακοπεί, έχει αναθεωρηθεί ή έχει παραμείνει;
Εμείς περάσαμε από τη χαζοχαρούμενη κατανάλωση, η οποία τελείωσε με τη φούσκα των ολυμπιακών αγώνων, στη φτώχεια. Ποτέ δεν έγινε μια σοβαρή σκέψη για το τι μπορεί να παράξει αυτή η χώρα. Δεν μπορεί να ζούμε σαν μια χώρα που παράγει τα πάντα, ενώ στην ουσία δεν παράγει τίποτα.

Όταν μιλάτε για τη φούσκα των ολυμπιακών αγώνων, αναφέρεστε σε πολυδάπανα εγχειρήματα χωρίς ουσιαστικό σχέδιο…
Και αυτό με τον ελληνικό τρόπο έγινε. Άφησε πίσω του ερείπια. Πάντα ζούσαμε σαν άλλοι. Ποτέ όμως δεν είναι αργά να συνειδητοποιήσεις τι έκανες και τι συνέβη.

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα; Η χώρα καλείται, θα λέγατε, να πάρει μια σημαντική απόφαση για το εάν θα κινηθεί σε μεταρρυθμιστική τροχιά βάσει ενός προγράμματος ή εάν θα ακολουθήσει τη δική της πορεία;
Ποια χώρα; Εδώ μιλάμε για έναν άνθρωπο στην εντατική με σωληνάκια. Και τίποτα να μην δανειστούμε από εδώ και πέρα, οι νέοι είναι χρεωμένοι μέχρι τα 60 τους χρόνια. Καμία κυβέρνηση δεν έδωσε οξυγόνο, είναι ένα μάτσο άχρηστοι όλοι. Δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο.

Ποια η δική σας πρόταση και κοσμοθεωρία απέναντι σε όλα αυτά που ζούμε;
Λόγω κουλτούρας ζούσα πάντα με σύνεση. Ο πλούτος μου ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις, η οικογένειά μου, η τέχνη. Δεν με ενδιέφερε να φύγω από την Κυψέλη για να μείνω στα βόρεια προάστια. Παγιδεύτηκαν λαοί ολόκληροι με το να παριστάνουν κάτι που δεν είναι. Το θέατρο μού έδινε τόσα χρήματα ώστε να μην χρωστάω σε κανέναν και να ζω αξιοπρεπώς.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ