Χριστίνα Σουγιουλτζή : «Είμαστε τρελοί , στα όρια της αφόρητης ασχήμιας»

Δημιουργήσατε τη χορογραφία για το «Betelgez», μια παράσταση που μέσα από το σύμπαν και την αστρική έκρηξη μιλά για κοινωνικά θέματα που απασχολούν στις μέρες μας. Πώς ορίζετε την έκρηξη;
Εκρηξη , μια διαδικασία που παράγεται από σταδιακή αύξηση της πίεσης και της θερμοκρασίας, ώσπου κάποια κρίσιμη στιγμή το όριο αντοχής του συστήματος δεν αντέχει άλλο, αλλάζει μορφή , διαλύεται ,απελευθερώνεται και διαχέεται στο γύρω σχετικά άδειο και ψυχρό χώρο. Η απάντηση που δίνεται από συστήματα , σώματα και ανθρώπους σε συνθήκες αφόρητης πίεσης. Ένας μάλλον βίαιος τρόπος αλλαγής κατάστασης. Συνήθως απότομο σπάσιμο , άνοιγμα στον έξω χώρο , τελική παύση λειτουργίας ενός συστήματος οργάνωσης.

Δεδομένης της παρούσας κατάστασης, πιστεύετε ότι βρισκόμαστε κοντά στην έκρηξη;
Νομίζω ότι οι καταστάσεις αυτορυθμίζονται, οι εκρήξεις /οι διαδικασίες συμπίεσης και αποσυμπίεσης είναι μάλλον συνεχείς , συμβαίνουν όλη την ώρα, προκειμένου να διατηρηθεί μια ισορροπία , που εμείς ,εγώ τουλάχιστον, δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να καταλάβω. Η απελπισία και η ελπίδα συνθέτονται περίπλοκα , σουρεαλιστικά .Η εντύπωση ότι βιώνουμε ένα μονόδρομο παρόν συγκεκριμένων χαρακτηριστικών, μάλλον δε στέκει. Πιστεύω ότι η πραγματικότητα είναι τόσο εξωφρενικά πολυπαραμετρική, οπότε είναι πολύ δύσκολα περιγράψιμη , πόσο μάλλον προβλέψιμη.

Ποιο είναι το βασικό μήνυμα που επιχειρείτε να στείλετε μέσα από τη χορογραφία;
Η παράσταση άρχισε να υπάρχει στην Αθήνα κατά τη διάρκεια των διατυπώσεων του τρόμου. Θα γίνει το μπάμ. Και δεν έγινε . Το ξέρουμε όλοι. Όλα με κάποιο τρόπο χωνεύονται , συνηθίζονται και καταλήγουν να πλέουν σε μια μεγάλη θάλασσα γεγονότων. Και πώς ο καθένας κολυμπά εκεί…μπορεί να πνίγεται , να χάνεται, να βυθίζεται, διαρκώς να μάχεται κι όταν αφήνεται , να σώζεται σε ταξίδια .

Tι είναι αυτό που σας τρομάζει περισσότερο σήμερα;
Έχουμε φτιαχτεί από θαύματα , ( όπως τα υλικά των εκρήξεων μιας αστρικής έκρηξης ) σε ένα σύμπαν που ξεπερνά την πιο τρελή φαντασία , πέρα- πολύ μακριά από τη δική μας κατανόηση κι όμως υπάρχουμε και όχι μόνο, αλλά ασχολιόμαστε με τα τρομερά μας συμβάντα , χωρίς φυσικά να μπορούμε να ελέγξουμε , στην πραγματικότητα ούτε καν τη δική μας κατάσταση στην αμέσως επόμενη στιγμή του τώρα. Ζούμε σε έναν εντελώς άγνωστο σύστημα , ας το εμπιστευτούμε, δε βλέπω τι άλλο μπορεί κανείς να κάνει από το να περπατά στα τυφλά με αλήθεια, όση αντέχεται.

Τρέφετε αισιοδοξία ή απαισιοδοξία για το μέλλον;
Κάνω σχέδια. Ακραία , παράλογη πράξη. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης να σχεδιάζει το μέλλον, να το φαντάζεται εύπλαστο στα χέρια της , στα απαλά της χεράκια , τα τρυφερά, σ έναν όμορφο πράσινο και υγρό πλανήτη που γυρίζει γύρω από ένα αστέρι , ανάμεσα σε άλλα. Είμαστε τρελοί , στα όρια της αφόρητης ασχήμιας. Κι όμως σχεδιάζουμε το μέλλον , αμέριμνοι, η ζωή θα ήταν αφόρητη σε αντίθετη περίπτωση.

Βλέπετε το χορό να μπαίνει σε «δεύτερη μοίρα» λόγω της συνολικής αβεβαιότητας που επικρατεί;
Ο χορός θα υπάρχει δικαιωμένος ακόμα και όταν θα έχει μείνει ένας άνθρωπος κατακρεουργημένος μετά από πυρηνική καταστροφή. Θα υπάρχει στα βλέφαρά του, στον παλμό του αίματός του, στην ανάσα του και την επιθυμία του. Τώρα σε ό,τι αφορά στους χορευτές, ως κοινωνικά πρόσωπα και τις χορευτικές παραστάσεις ως κοινωνικά γεγονότα, αρρωσταίνουν και θεραπεύονται αναγκαστικά μέσα στις κοινωνίες τους, τις οποίες καθρεφτίζουν. Δεν είναι σε καμία περίπτωση η έλλειψη ή η επάρκεια χρημάτων που ορίζει την ανθρώπινη δημιουργία.

Ποια από τις δουλειές σας ξεχωρίζετε;
Βρίσκονται όλες στον ίδιο δρόμο, μου έφεραν και μου φέρνουν δώρο σπουδαίους και αγαπημένους συνεργάτες.

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με το χορό και ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση με την οποία έχετε έρθει αντιμέτωπη στο χώρο των ακροβατικών;
Η θεία μου η Ελένη , χορεύτρια, με έβαλε στην πρώτη αίθουσα χορού στα 3 μου, για να μου φτιάξει τα πόδια. Στο χορό , όπως και στα ακροβατικά πρέπει να βρίσκεσαι διαθέσιμος να αλλάζεις τον εαυτό σου. Πάνω που τον συμπαθείς και τον καθησυχάζεις , να ανησυχείς γνωρίζοντας ότι είναι ανεπαρκής.

Θα χορογραφούσατε μια παράσταση στην οποία θα συμμετείχαν ευτραφή άτομα;
Η πίστη στη διαδικασία είναι το μόνο που χρειάζεται , απ΄ότι έχω καταλάβει μέχρι τώρα. Καθόλου εύκολο, αφού για να την έχει κάποιος, πρέπει να ησυχάσει λίγο η πίστη στον ικανό εαυτό. Δε δείχνουμε τους εαυτούς μας, τις διαδικασίες αφιερώνουμε που συμβαίνουν μέσω ημών.

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου