Μίκης Θεοδωράκης: «Είμαστε ατίθασος λαός με υπερηφάνεια»

Στην υπερηφάνεια του ελληνικού λαού, στις κρίσιμες καμπές της ζωής του, αλλά και στις μελανές στιγμές της εξορίας στη Μακρόνησο, αναφέρθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, με αφορμή «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού». Η παράσταση ανεβαίνει από 18 Μαρτίου στο θέατρο Badminton.

«Είμαστε ατίθασος λαός και αυτό φάνηκε από τη στάση του Βαρουφάκη προς τον Ντάισελμπλουμ», δήλωσε ο μουσικοσυνθέτης ο οποίος αρνήθηκε να σχολιάσει την πορεία των διαπραγματεύσεων και την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Ιδιαίτερη, όμως, μνεία έκανε στην υπερηφάνεια του ελληνικού λαού, που υπάρχει «παρόλο που δεν έχουμε χρήματα».

»Είμαστε μια γενιά των ορθίων, είμαι από τη γενιά των ορθίων», τόνισε ο Μίκης Θεοδωράκης, και μιλώντας για την ελληνική μουσική υπογράμμισε:

«Είμαστε ανώτεροι από τους Ευρωπαίους. Ο λαός μας έχει μεγάλο μουσικό πλούτο». Δίνοντας έμφαση στην αξία της μουσικής ο κ.Θεοδωράκης «όρισε» την «πραγματική σκλαβιά ως σκλαβιά πολιτισμική».

Με χιούμορ αναρωτήθηκε, δε, «πώς είναι δυνατόν να είμαι 90 χρονών ζωντανός», ενώ δήλωσε «αδυσώπητος μεν, ευπαθής δε».

Ο μουσικοσυνθέτης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στις αναμνήσεις από την εξορία του στη Μακρόνησο. «Έκαναν τους ανθρώπους σκουπίδια… όταν με χτυπούσαν έβγαζα τόσο αίμα που νόμιζαν ότι πέθανα», είπε χαρακτηριστικά, αν και δήλωσε ότι του άρεσε «ο ήχος της μάχης».

»Με έσωσε η μουσική μου, η κρητική γενιά μου», ανέφερε ο κ. Θεοδωράκης που για άλλη φορά μίλησε για το κομμουνιστικό παρελθόν του, και είπε: «Ήμουν κομμουνιστής ως το κόκαλο»

Μαζί με τις εμπειρίες του στη Μακρόνησο, μίλησε και για τα χρόνια της διαμονής του στο Παρίσι. Εκεί που δημιούργησε τα περισσότερα τραγούδια του «με τη νοσταλγία της Ελλάδας».

Αναφέρθηκε, δε, στις δυσκολίες που γνώρισε. «Έμενα σε ένα αχούρι, οι Γάλλοι δεν μου έδιναν δουλειά», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Όταν, όμως, μέσα από τη μουσική γνώρισε την αριστοκρατία, αναρωτήθηκε: «τι γυρεύω εγώ εδώ;».O Mίκης Θεοδωράκης, όπως σημειώνει βίωσε τη φτώχεια. «Γνώρισα τον ελληνικό λαό, έζησα εξόριστος», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Κάνοντας μια αναδρομή στην ιστορία, υπογράμμισε την Μάχη του Στάλινγκραντ, ως «τη μεγαλύτερη καμπή της ανθρωπότητας», ενώ μίλησε και για «δύσκολη συμβίωση με Γερμανούς», με «ζωώδεις συμπεριφορές».

Τα παιδικά χρόνια και ο Μάνος Χατζηδάκις

Ο Μίκης Θεοδωράκης αναφέρθηκε και στα παιδικά του χρόνια, τότε που ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας, αλλά όπως επισημαίνει: «Όταν άκουσα τον Μπετόβεν, αρρώστησα, άλλαξαν όλα, μου φάνηκε διαφορετικός ο κόσμος».

Με πατέρα υπάλληλο στη Νομαρχία, αναγκαζόταν να ξεριζώνεται κάθε φορά που άλλαζε η κυβέρνηση, ενώ θυμάται τη θρησκευόμενη γιαγιά του και την έφεσή του στη μουσική. «Ήμουν άριστος στα μαθηματικά, αλλά καθόμουν και διάβαζα μουσική, ανακάλυπτα μόνος μου τα μυστικά της».

Παράλληλα, αφιέρωσε ένα μέρος της ομιλίας του και στον Μάνο Χατζηδάκι. «Η επίδραση του Μάνου πάνω μου ήταν καταλυτική», είπε χαρακτηριστικά, ενώ μίλησε και για τη «συνωμοσία» και την απομάκρυνση που δέχτηκε από το οικογενειακό περιβάλλον του μουσικοσυνθέτη λίγο πριν φύγει από τη ζωή.

«Ήθελα να τον δω έστω και πεθαμένο. Είδα τον Μάνο σε ένα τραπέζι με το στόμα και τα μάτια ανοιχτά. Είπα να του κλείσουν το στόμα, τα μάτια του όμως ήταν σαν ζωντανά όταν με κοιτούσαν. Του είπα καλή αντάμωση και έφυγα».

Η παράσταση «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού»

Στο πλαίσιο του αφιερώματος για τα 90 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη, ανεβαίνει μέχρι τις 5 Απριλίου στο θέατρο Badminton, «Το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού», σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου.

Το τραγούδι γράφτηκε το 1961, αποτελεί ένα από τα κορυφαία του Μίκη Θεοδωράκη και μια λαϊκή τραγωδία εμπνευσμένη από τον Εμφύλιο.

Όπως είπε ο μουσικοσυνθέτης, στο έργο «δεν δοξάζομαι εγώ». Υμνεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη σημασία της εθνικής ομοψυχίας.

Ελισάβετ Σταμοπούλου

in.gr