Αλέκος Συσσοβίτης: «Διαπιστώνω καθημερινά την ανάγκη τεχνικής που στερήθηκα»

Τι είναι αυτό που ξεχωρίζετε στη μαύρη κωμωδία «Ο βουβός σερβιτόρος» του Πίντερ στην οποία και πρωταγωνιστείτε;
Επικίνδυνη κωμωδία εύστοχα την ονομάζει ο τότε 27χρονος μελλοντικός Νομπελίστας . Στον στίβο της μάχης – ο καλός μποξέρ Πίντερ εκτός από μεγάλος συγγραφέας – ρίχνει δυο φίλους οι οποίοι κάνουν το χείριστο των επαγγελμάτων. Σκοτώνουν επί παραγγελιά χωρίς να γνωρίζουν καν το θύμα τους. Σε μια Αγγλία του τότε με μια βαθιά οικονομική κρίση αντίστοιχη με την τωρινή δική μας, η κοινωνία δημιουργεί ένα πρόσφορο έδαφος βίας. Σκληρά παιχνίδια παίζουν οι ισχυροί σε αυτούς που ελέγχουν. Κι εκεί ενώ οι αδύναμοι νομίζουν πως κρατούν την ζωή στα χέρια τους θα δούνε έκπληκτοι πως δεν τους ανήκει. Ο θύτης θα γίνει θύμα . Οι δυο αγαπητοί μας δολοφόνοι καλούνται για άλλοι μια φορά να περάσουν εξετάσεις από τα αφεντικά τους κλεισμένοι σε ένα υπόγειο χωρίς διέξοδο. Σαν μαριονέτες άβουλες θα ζήσουν τώρα οι ίδιοι το φόβο που προκαλούν αλλού. Κι όταν το πράγμα θα φτάσει στο απροχώρητο θα έρθουν αντιμέτωποι με τη χειρότερη επιλογή. Πώς να κοιτάξουν των συνάδελφο τους στα ματιά αληθινά όταν έχουν βρεθεί σε κλίμα εμφυλίου; ‘’Το δίκαιο του ισχυρού’’ θα επικρατήσει; Μήπως δεν ζούμε καιρούς όπου αν το πράγμα εκτροχιαστεί κινδυνεύουμε και εμείς να φαγωθούμε σαν τα άγρια ζώα στην ζούγκλα;

Σε τι βασίζετε την επιτυχία της παράστασης;
Η επιτυχία της βασίζεται στην ανθρωπιά της , στο παράλογο που εμπεριέχεται στον ρεαλισμό όταν είμαστε θεατές του , στη μυστηριώδη και αινιγματική γραφή του που σε κάνει συμμετοχικό στο να λύσεις τον γρίφο του , στο αυτοσαρκαστικό χιούμορ του , στο μεγάλο δίλημμα του τι θα κάνεις στη θέση τους, και στην καλή – θέλω να πιστεύω- παράσταση που φτιάξαμε με τον Χρανιώτη υπό τη μεστή συμβουλή του σκηνοθέτη μας Άρη Τρουπάκη.

Αισθάνεστε τον πιντερικό παραλογισμό να υπάρχει και στη δική σας ζωή;
Ο παραλογισμός του Πίντερ είναι διαχρονικός . Σαν να βλέπουμε στο δρόμο ένα ζευγάρι να τσακώνεται για λόγους που σε μας φαντάζουν αστείοι μέσα στο ρεαλισμό τους. Ή να κοιτάμε τις ειδήσεις στη Βουλή. Ακόμη και το Χοντρό Λιγνό. Όσο για το κοινωνικοπολιτικό δικό μας παράλογο ας μην πούμε πολλά . Ο χρόνος γράφει ιστορία.

Έχουν υπάρξει στιγμές που να νιώσατε πως αδυνατείτε να ελέγξετε τη ζωή σας;
Έχω βρεθεί σε στιγμές κίνδυνου , αμηχανίας , φόβου , κ πανικού . Αν δεν τα είχα ζήσει όμως αυτά τι θα είχα να διηγούμαι αργότερα; Πρέπει να τολμά κανείς για να γνωρίσει τη ζωή κι ας έχει κόστος. Έτσι μαθαίνουμε ποιοι είμαστε.

Ο ρόλος στην παράσταση συνιστά πρόκληση για εσάς ;
Ο κάθε ρόλος είναι μια πρόκληση ως προς το περιεχόμενό του αλλά κι ως προς τη διαδικασία της παράστασης. Ανακαλύπτεις πράγματα δικά σου ακόμη και σε ένα ρόλο που φαινομενικά δεν σου πηγαίνει. Εκτός όμως αυτού, η χαρά της ανακάλυψης του έργου όλου, είναι ελκυστική. Ο Ben έρχεται αντιμέτωπος με ένα μεγάλο δίλημμα και καλείται να επιλέξει το ακατόρθωτο. Σε τέτοιες στιγμές η διαδικασία της πρόβας μπορεί να γεννήσει συγκίνηση αναπάντεχη . Αλέκοι πολλοί κατοικούνε μέσα μας κι είναι μεγάλη η ικανοποίηση της αποδοχής τους.

Πέρα από το θέατρο, έχετε μια σημαντική πορεία στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Ποιες δουλειές ξεχωρίζετε στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη;
Στον κινηματογράφο δεν θα ξεχάσω την πρωτόλεια δουλειά μου, την Ελεύθερη Κατάδυση, του Γιώργου Πανουσόπουλου, τις ταινίες με τον Νίκο Περάκη και τον Στράτο Τζίτζη . Στην τηλεόραση η ‘Αίθουσα του Θρόνου’ , οι ‘10ες Εντολές’ , όπως το ‘Χορεύοντας στην Σιωπή’, και το ‘Είσαι το Ταίρι μου’

Η τηλεοπτική σειρά «Είσαι το ταίρι μου» πιστεύετε ότι είχε κομβική σημασία για την καριέρα σας;
Το ‘Είσαι το Ταίρι μου’ ήταν σταθμός για τις ελληνικές κομεντί. Πολύ καλογραμμένο και καλοφτιαγμένο άφησε εποχή για όλους εμάς τους συντελεστές και το κοινό . Ο χρόνος το δικαίωσε. Προσωπικά, πράγματι ήταν η δουλειά που με ανέδειξε στο μεγαλύτερο βαθμό , στο είδος της. Στο δράμα ήταν οι υπόλοιπες.

Τι απαντάτε στα σχόλια που θέλουν τους ηθοποιούς να πρέπει να περάσουν από μια δραματική σχολή και να μην προέρχονται από άλλους χώρους;
Κάθε τέχνη θέλει την τεχνική της. Παρόλο που δεν έχω πάει σε δραματική σχόλη και ότι έμαθα το έμαθα από τις συνεργασίες μου με σημαντικούς συνεργάτες, πιστεύω ότι πράγματι χρειάζεται να φοιτήσει κάνεις άλλα κοντά σε καλούς δασκάλους. Η σωστή παιδεία φέρνει τα σωστά αποτελέσματα. Διαπιστώνω καθημερινά την ανάγκη τεχνικής που στερήθηκα κι ας λένε κάποιοι πως οι σχόλες ψαλιδίζουν τον αυθορμητισμό και δεν χρειάζονται απαραίτητα. Κανείς πρέπει να έχει επί σκηνής τεχνική και παράλληλα να συντηρεί κάτι πηγαίο και αναλλοίωτο. Αλλιώς θα παίζει με μοναδικό όπλο το συναίσθημα και την όποια προσωπική του αντίληψη που δεν θα του φέρουν το θεμιτό αποτέλεσμα, κυρίως τις μέρες που δεν θα ναι σε καλή ψυχολογία σαν καλός θνητός. Τώρα γίνομαι μαθητής δίπλα στην Ρούλα Πατεράκη με την οποία θα παίξουμε στην επόμενη παράσταση στο Faust και διαπιστώνω πόσο χρήσιμη είναι η σπουδή της δύσκολης αυτής τέχνης.

Έχετε δουλέψει σε μπαρ, οικοδομές, συνεργεία αυτοκινήτων…Μετά από χρόνια στο χώρο της υποκριτικής τι θα λέγατε ότι έχετε αποκομίσει κοιτάζοντας το παρελθόν;
Είναι μεγάλο το όφελος όταν τολμάς και κάνεις πράγματα πολλά και αντίθετα. Αυτά είναι τα εφόδιά σου και όταν θα έρθουν τα δύσκολα στη ζωή θα σε έχουν θωρακίσει σωστά. Πολλές φορές ασκώντας το επάγγελμα του ηθοποιού ανακαλώ μνήμες του παρελθόντος . Είμαστε το πριν στο σήμερα και είναι στη φύση μας να ονειρευόμαστε το αύριο κουβαλώντας αποσκευές του χθες. Τα σκαμμένα χέρια δεν φοβούνται να χαράζουν δρόμο και ας πληρώνουν κάποιες φορές το τίμημα. Έξαλλου αυτή είναι η γλυκιά γεύση της ζωής. Να την πίνεις στο ποτήρι με σκόνη και λάδια . Η δουλειά του ηθοποιού θέλει φαντασία και βιώματα .

Θα λέγατε ότι η υποκριτική σάς δίνει πάτημα να «διαμαρτυρηθείτε» για όσα αρνητικά συμβαίνουν σήμερα ;
Πάντα θα συμβαίνουν καλά και κακά στην κοινωνία. Δεν μπορούμε να κοιτάμε το ένα και να θάβουμε τα άλλο. Στόχος μας στην τέχνη είναι να καταθέσουμε αυτά που μας τρώνε τα σωθικά . Όσο πιο ανήσυχος είσαι, τόσο έχεις τη διψά του μικρού παιδιού να ταράξεις τα νερά. Το σανίδι βάζει τον καθρέπτη της ψυχής μπροστά στο θεατή . Το θέατρο από παράδοση διαμαρτύρεται κοινωνικοπολιτικά για αυτό και παραμένει ύψιστη ανάγκη του πολίτη. Σαν δίνη μάς ρουφά λοιπόν στην υπηρεσία του.

Στον ελεύθερο χρόνο σας «ψηφίζετε» θέατρο ή κινηματογράφο;
Απολαμβάνω και τα δυο, αλλά το θέατρο με τραβά περισσότερο αυτόν τον καιρό. Είναι πολύ δημιουργικό όταν μια καλή παράσταση σε καλεί να λάβεις μέρος στην διαπραγμάτευσή της ως θεατής. Και δεν αναφέρομαι στο διαδραστικό θέατρο, αλλά σε οποιαδήποτε καλή παράσταση που σέβεται τον εαυτό της και το κοινό. Έχει μεριμνήσει ο συγγραφέας για αυτό δημιουργώντας το κατάλληλο πλαίσιο. Το σινεμά είναι ένα μεγάλο ταξίδι συναισθημάτων που το στερούμαι καιρό τώρα λόγω υποχρεώσεων.

Ποια τα μελλοντικά σας σχέδια;
Το Πάσχα ξεκινάμε ένα έργο του Johannes von Apl «Ο Θάνατος και ο Αγρότης» με τη Ρουλά Πατεράκη που διασκευάζει, σκηνοθετεί και παίζει μαζί μου στην σκηνή. Έργο με υπαρξιακό περιεχόμενο που πρωτοεμφανίζεται στην Ελλάδα. Η μετάφραση είναι του Αντώνη Περή. Για την επομένη σεζόν έκτος της συνέχειας αυτού θα παρουσιάσουμε και αλλά που προς το παρόν δεν έχουν ολοκληρωθεί.

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου