Δύο άστεγοι, δύο διαφορετικές ιστορίες. Κοινό σημείο αναφοράς, η περιπλάνηση στους δρόμους της Αθήνας. «Έχω χάσει το σπίτι μου από το 2000», δηλώνει η Φωτεινή. «Είμαι τεσσερισήμισι χρόνια χωρίς στέγη. Ο μεγαλύτερος φόβος είναι η βροχή», προσθέτει ο Δημήτρης.

Η Φωτεινή και ο Δημήτρης βιώνουν εδώ και χρόνια τις δραματικές συνέπειες της ανέχειας. Δεν έχουν καταθέσει, όμως, τα «όπλα», αλλά με ψυχραιμία διεκδικούν το δικαίωμα για μια αξιοπρεπή ζωή. Γνωρίζονται από παλιά και πρόσφατα αποφάσισαν να κάνουν μια νέα αρχή πρωταγωνιστώντας στην παράσταση «παρα.Δ.ισως performance», που διοργανώνει η οργάνωση Αστέγων Όνειρα στο θέατρο Εμπρός.

«Έμενα πολλά χρόνια στο δρόμο. Από το 2000 έχω χάσει το σπίτι μου. Στις αρχές πήγαινα σε φίλους, σε μαγαζιά. Γονείς και συγγενείς δεν υπάρχουν», αναφέρει η Φωτεινή. Δεν διστάζει να πει πως ήταν πολλές οι φορές που περιφερόταν στους δρόμους, κοιμόταν σε παγκάκια και ένιωθε το φόβο να την «πιρουνιάζει».

Ωστόσο, αυτή τη στιγμή φιλοξενείται σε σπίτι φίλου της στα Μέγαρα, χωρίς όμως να βιώνει την επιθυμητή, για εκείνη, κατάσταση. «Κάθομαι σε ένα δωμάτιο, είναι ασφαλές αλλά δεν είναι αυτό που θέλω», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Μιλώντας για τα χρόνια που περιπλανιόταν στους δρόμους, η Φωτεινή εστιάζει στις συγκυρίες που αναγκάζονται να βιώνουν οι άστεγες γυναίκες. «Πολλές φίλες μου που τις γνώρισα στο δρόμο τις έχασα. Τις έπαιρναν σε σπίτια και εξαφανιζόντουσαν. Για τις πιο πολλές ούτε καν γραφόταν ο θάνατός τους ή έλεγαν ότι είναι τοξικομανείς. Είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω δει. Έχανα φίλους, υπήρχε βρόμα, είναι πολλά».

Η Φωτεινή φοβόταν. Προσπαθούσε να περνά απαρατήρητη ώστε να μη δέχεται επιθέσεις. Ακόμα και να είναι βρόμικη για να μην προκαλεί. «Στο δρόμο με είχαν σαν μάνα τους. Ήμουν πολύ βρόμικη για μη δείχνω κάπως», λέει χαρακτηριστικά.

Πόρτες για εργασία είχε χτυπήσει, αλλά δεν έλαβε απάντηση. «Πολλές φορές έχω αναζητήσει εργασία, είναι όμως δύσκολο» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Ανάμεσα στις δυσκολίες που βίωσε περιλαμβάνεται και η συμπεριφορά των άλλων αστέγων. «Κουράστηκα πλέον πολύ και στένεψα τον κύκλο μου. Οι περισσότεροι έλληνες άστεγοι ήταν μαζί σου για να σου πάρουν κάτι, ενώ οι ξένοι δεν μας αγαπάνε», σημειώνει η Φωτεινή.

Παράλληλα, θέλοντας να υπογραμμίσει την ξαφνική ανατροπή που βίωσε, εξομολογείται: «Αγαπημένα μεγάλωσα, τα πάντα είχα, καλομαθημένη ήμουν».

Δεν χάνει, όμως, τη δύναμή της. «Είμαι 40 χρονών και στέκομαι στα πόδια μου», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Ο Δημήτρης, από την άλλη, μιλά για τη δική του ιστορία. «Είμαι άστεγος τεσσερισήμισι χρόνια», ενώ όπως λέει έχει φιλοξενηθεί σε ξενώνα στην πλατεία Βάθη.

Αποτυπώνοντας τη ζωή στο δρόμο μιλά για απαξίωση, προσβολές και ζήλια από την πλευρά των αστέγων. «Είναι πολύ περισσότεροι οι άστεγοι από όσους φαίνονται. Πολλούς τους κρύβουν».

»Συνήθως εισπράττουμε από τον κόσμο απαξίωση και προσβολές παρά συμπαράσταση», δηλώνει. «Αντιμετώπισα την αστεγία με ψυχραιμία», προσθέτει, χωρίς όμως να αποκρύπτει τους φόβους και τις απειλές, στοιχεία με τα οποία έχει έρθει, πολλές φορές, αντιμέτωπος.

Ως μεγαλύτερο «φόβο» προτάσσει τη βροχή. Ταυτόχρονα, όπως και η Φωτεινή έτσι και εκείνος, μιλά με θλίψη για τις σχέσεις μεταξύ των αστέγων, με την αλληλεγγύη να είναι ισχνή. «Μεταξύ των αστέγων υπάρχει ζήλια. Ξυπνούσα και κάτι μου έλειπε. Είτε αυτό ήταν το κινητό, όταν είχα, ή πέντε ευρώ», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Μιλώντας, για το λόγο που τον οδήγησε στους δρόμους, ο Δημήτρης εξηγεί: «Διασκέδαζα πολύ με διαφόρων ειδών ποτά, γι’αυτό βρέθηκα εδώ που είμαι»

Ωστόσο, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα γόνιμο, για εκείνον, έδαφος μέσα από τη συμμετοχή του στην παράσταση «παρα.Δ.ισως performance».

«Μέσα στην ατυχία μου στέκομαι τυχερός. Μπορεί να φτιάξω κάτι για τη μετέπειτα ζωή μου», καταλήγει.

Ελισάβετ Σταμοπούλου

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Ειδήσεις Σήμερα: