Οι Interpol βγήκαν απ’ το τούνελ με νέο άλμπουμ

Είναι δύσκολο άλμπουμ το El Pintor. Δύσκολο κι απαιτητικό, γιατί έρχεται μετά από μια «κωματώδη» περίοδο δημιουργικής απραξίας –ή μήπως αταραξίας;- για την αμερικανική μπάντα. Οι Interpol, ένα από τα καλύτερα και πιο χαρακτηριστικά ονόματα του λεγόμενου «νεου ποστ πανκ» ήχου των αρχών της δεκαετίας του ’00, κυκλοφορήσαν πριν λίγες εβδομάδες το πέμπτο τους άλμπουμ, που έρχεται τέσσερα χρόνια μετά την «καυτή πατάτα» του προκάτοχου του.

Δυστυχώς, το άλμπουμ Interpol του 2010 κατάφερε το ακατόρθωτο: να ξενερώσει τους πολυάριθμους οπαδούς τους που ματαίως περίμεναν να ακούσουν σε αυτό τα σήματα κατατεθέντα του ύφους τους, δηλαδή τις κοφτές, μελαγχολικές κιθάρες και τους στίχους που μιλάνε για τις «γκρίζες ζώνες» της ζωής του καθενός από εμάς που τον Ιούνιο του 2011 γέμισε ασφυκτικά τον συναυλιακό χώρο Entertainment Stage για να τους δει να παίζουν ζωντανά, στην παρθενική τους εμφάνιση στη χώρα μας.

Ευτυχώς η κατάσταση διορθώνεται –ως έναν βαθμό- με το El Pintor, ο τίτλος του οποίου είναι αναγραμματισμός με το όνομα του συγκροτήματος αλλά σημαίνει και «ζωγράφος» στα ισπανικά. Σε αυτό συνετέλεσε και η αποχώρηση του μπασιστα τους, του Κάρλος Ντένγκλερ που έφυγε για να ακολουθήσει προσωπική καριέρα. Το συγκρότημα έμεινε προσωρινά ακέφαλο στη θέση του μπάσου, με τα υπόλοιπα τρία μέλη να βρίσκουν την φυγή του Κάρλος ως αφορμή για να μην ξαναμιλήσουν για κάνα… χρόνο. Τελικώς, ο (αμερικανός) Σαμ Φογκαρίνο και οι (βρετανοί) Πολ Μπανκς και Ντάνιελ Κέσλερ άφησαν πίσω τους το παρελθόν κι άφησαν τις γρίλιες στο στούντιο ηχογράφησης ανοικτές προκειμένου να διεισδύσουν κάποιες απ’ τις ακτίνες της μουσικής μεγαλοφυΐας που χαρακτήρισαν τα δυο πρώτα τους άλμπουμ.

Επί του παρόντος, οι Interpol στο El Pintor δείχνουν μια αυτοπεποίθηση σχεδόν αξιοθαύμαστη, λες και δεν μεσολάβησε ποτέ η προαναφερθείσα κατραπακιά του 2010, που λίγο έλειψε αν όχι να τους διαλύσει ως αυθύπαρκτη μουσική οντότητα, τουλάχιστον να τους πάει έτη φωτός πίσω.

Ο ποστ-πανκ ήχος του καλύτερου τους άλμπουμ, του Antics (2004), δείχνει να επαναδραστηριοποιείται, ειδικά στο πρώτο σινγκλ του άλμπουμ, έναν κιθαριστικό δυναμίτη με τίτλο All The Rage Back Home.

Η φωνή του Μπανκς αρχίζει ξανά να ηχεί σαν αυτή του τραγουδιστή των Joy Division, Ιαν Κέρτις –σε κάποια σημεία του άλμπουμ είναι σαν να ακούγεται ο μακαρίτης να… υπαγορεύει την διαθήκη του. Και παρόλο που οι συνθέσεις δεν μπορούν (και ως άλλωστε;) να σταθούν στο ύψος των αντιστοιχών, από μια δεκαετία πριν, το όλο αποτέλεσμα σου βγάζει μια φρεσκαδούρα, αναγκάζοντας σε να πατήσεις ξανά το κουμπί «ριπίτ» για μια ακόμη ακρόαση.

Είναι δύσκολο άλμπουμ το El Pintor. Αλλά ως γνωστόν, η αντίσταση ανεβάζει αυτοστιγμεί και την αξία του κατακτημένου…

Κωνσταντίνος Τσάβαλος

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ