Πνιγμός, ρατσισμός και ο «κύριος Πουτάνα» ακούει. Ακούει τις τραγωδίες, είναι «παρών» στη σαπίλα και τη φθορά του πολιτισμού με τον παραλογισμό να θρέφεται από το ουμανιστικό έλλειμμα. Στην παράσταση «Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους» της ισπανίδας συγγραφέως, Ανχέλικα Λίντελ, ο θάνατος των μεταναστών με το όνειρο της Ευρώπης τίθεται σε πρώτο πλάνο.
Πνιγμός, ρατσισμός και ο «κύριος Πουτάνα» ακούει. Ακούει τις τραγωδίες, είναι «παρών» στη σαπίλα και τη φθορά του πολιτισμού με τον παραλογισμό να θρέφεται από το ουμανιστικό έλλειμμα. Στην παράσταση «Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους» της ισπανίδας συγγραφέως, Ανχέλικα Λίντελ, ο θάνατος των μεταναστών με το όνειρο της Ευρώπης τίθεται σε πρώτο πλάνο.

Το έργο, που εντάσσεται στο Φεστιβάλ Αθηνών και παίζεται μέχρι και το Σάββατο στην Πειραιώς 260, φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Θέμελη Γλυνάτση και αφορά τους πνιγμούς αφρικανών μεταναστών στην προσπάθειά τους να περάσουν από τον βορά της ηπείρου στα νότια της Ιβηρικής.

Οι δυνατοί διάλογοι είναι το ατού της παράστασης όπως και η πλειάδα νοημάτων που ξεδιπλώνονται επί σκηνής. Το έργο με αναδρομές στο παρελθόν έχει επίκαιρο χαρακτήρα, εάν αναλογιστεί κανείς τις τραγωδίες των τελευταίων ετών με αποκορύφωμα εκείνη της Λαμπεντούζα. Έχει τη μορφή σπαρακτικού μονολόγου με το συναίσθημα να γίνεται ένα με την αδικία και την οδύνη.

Το «Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους» ξεμπροστιάζει τη νοοτροπία των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών που συνδέει την ανωτερότητα με την κατοχή. Παράλληλα, αναδεικνύει τη συμπεριφορά και τη λογική ορισμένων απέναντι στους μαύρους, με την υπεροψία και την ανεδαφική κοσμοθεωρία να επισκιάζουν το ανθρωπιστικό.

Οι άνθρωποι όπως και στον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο παρομοιάζονται με ζώα. Η τυφλή πορεία που χαράσσει η απολυταρχική λογική εγκυμονεί κινδύνους. Απειλεί να αφανίσει το ανθρώπινο είδος.

Στο «Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους», η Ανχέλικα Λίντελ, εκπρόσωπος της σύγχρονης δραματουργίας, με έξυπνο τρόπο δημιουργεί μια αλυσίδα συσχέτισης ανάμεσα στα άτομα και τα ψάρια. Όπως τα ψάρια τρώνε τους ανθρώπους έτσι και ο άνθρωποι τρώνε τα ψάρια. Τα ψάρια όμως κινδυνεύουν να τους καταπιούν για πάντα γιατί δεν βρίσκουν ηθική αντίσταση.

Ο θυμός και η οργή που ενέχει το κείμενο βγαίνουν άρτια επί σκηνής με τα σκηνικά να εντάσσουν τον θεατή στο κλίμα του παραλογισμού. Ένα ενυδρείο πάνω από το οποίο σείεται μια γυναίκα ενώ το χέρι της μοιάζει να έχει λέπια, ένας άντρας με πουκάμισο και χωρίς παντελόνι άλλοτε γαβγίζει και άλλοτε στέκεται όρθιος, και η γυναίκα που απευθύνεται στον «κύριο πουτάνα» ντυμένη στα λευκά εκστομίζει με κυνισμό σπαρακτικά λόγια.

Ο υδάτινος, αλλά και ο ανθρώπινος κόσμος «παντρεύονται» στη σκηνή, ενώ η ένταση ανεβαίνει συνεχώς κλιμάκια. Η παράσταση δεν έχει πλοκή αλλά ρέει αβίαστα μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Θέμελη Γλυνάτση, που καταπιάνεται και πάλι με ένα κείμενο – παραβολή.

Ο χείμαρρος συμβόλων αναδεικνύεται μέσα από τη σκηνοθεσία, ενώ μέσα από την ερμηνεία της Αλεξάνδρας Ντεληθέου η οργή παίρνει σάρκα και οστά αγγίζοντας τον θεατή. Η φωνή της ηθοποιού αναδεικνύει ρεαλιστικά το θολωμένο, από ρατσισμό και αδικία, τοπίο της φρίκης, ενώ κινείται σε ποικίλα επίπεδα.

Το μειονέκτημα, ίσως, της παράστασης είναι η αρχή. Δημιουργεί μια γενικευμένη απορία στον θεατή και μοιάζει λίγο με ουτοπικό παραλήρημα. Στην πορεία, όμως, το κουβάρι των αμφιβολιών ξετυλίγεται, αλλά σε ορισμένα σημεία υπάρχει το υπερβολικό που ακούει στο όνομα κραυγή.

Ελισάβετ Σταμοπούλου

«Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους»
Ελληνικό Φεστιβάλ, 13 και 14 Ιουνίου
Μετάφραση: Κων/νος Παλαιολόγος, Αλεξάνδρα Γκολφινοπούλου
Σκηνοθεσία: Θέμελης Γλυνάτσης
Μουσική: Silent Move
Ηχοληψία: Γιώργος Κατσιάνος
Σκηνικά: Αδριανός Ζαχαριάς
Κοστούμια: Μαργαρίτα Δοσούλα
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Διανομή:
Πουτάνα
Σοφία Μαραθάκη
Κύριος Πουτάνα
Νέστορας Κοψιδάς
Φωνή
Αλεξάνδρα Ντεληθέου

Τιμές εισιτηρίων: 15€, Φοιτητικό: 5€, Μειωμένο: 10€, Κάρτα ανεργίας: 5€,
ΑμεΑ: 5 ευρώ.

Ειδήσεις Σήμερα: