Ένας νέος «Άμλετ » στο θέατρο Πορεία έως τις 27 Μαΐου. Μπορεί η σαιξπηρική τραγωδία να έχει φιλοξενηθεί σε αρκετές θεατρικές σκηνές και το πεδίο των προσεγγίσεων να είναι ευρύ, η παράσταση, όμως, από την «Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων» ήταν μια από τις πολλές που δεν κατάφεραν να αποτυπώσουν τόσο επιτυχημένα το μεγαλείο του έργου του Σαίξπηρ.
Ένας νέος «Άμλετ » στο θέατρο Πορεία έως τις 27 Μαΐου. Μπορεί η σαιξπηρική τραγωδία να έχει φιλοξενηθεί σε αρκετές θεατρικές σκηνές και το πεδίο των προσεγγίσεων να είναι ευρύ, η παράσταση, όμως, από την «Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων» ήταν μια από τις πολλές που δεν κατάφεραν να αποτυπώσουν τόσο επιτυχημένα το μεγαλείο του έργου του Σαίξπηρ.

Η σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη εστίαζε πολύ στην κίνηση, με τα νοήματα να εξατμίζονται και την σαιξπηρική γλώσσα να βρίσκεται απέναντι από μια ακανόνιστη συρραφή.

Όποιος δεν γνωρίζει την ιστορία του έργου ενδεχομένως να πέσει σε «κενά» κατανόησης. Η πλοκή δεν έχει ροή, αρκετά και βασικά κομμάτια της τραγωδίας παραλείπονται, ενώ ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται άλλα δεν είναι πάντα κατανοητός.

Δεν δίνεται η απαραίτητη έμφαση στα νευραλγικά κομμάτια του έργου, καθώς προβάλλονται με έναν τρόπο που απέχει πολύ από τα μήνυματα και την ουσία που χάραξε ο Σαίξπηρ.

Η έννοια της προδοσίας που κυρίευε τον Άμλετ , ο έρωτας, η παραφροσύνη, ο πόνος, το μίσος, ο θάνατος και η αγωνία δεν αναδεικνύονται μέσα από την παράσταση. Σε πολλά, μάλιστα, σημεία ο θάνατος και ο πόνος φαίνεται να αποκόβονται από το τραγικό στοιχείο, ενώ το μίσος παίρνει κωμική χροιά.

Η ένταση είναι παρούσα, αλλά συχνά ενώνεται με την υπερβολή. Σε πολλά, μάλιστα, σημεία η παράσταση μοιάζει με κωμωδία παρά με τραγωδία.

Η σκηνοθεσία επενδύει αρκετά στην κίνηση και στη μουσική. Η μουσική είναι επιτυχημένη και συμπλέει με το δραματικό στοιχείο που αρμόζει στον «Άμλέτ», τις κινήσεις, όμως, των ηθοποιιών «ντύνει» το ανούσιο. Με το πάθος και το νεύρο να απουσιάζουν φαίνονται άσκοπες και δεν οδηγούν σε κάποιο συμπέρασμα .

Οι ερμηνείες έχουν «άρωμα» υπερβολής, είναι κλασσικές, και δεν εισέρχονται ρεαλιστικά στο «πετσί» του σαιξπηρικού έργου. Οι μονόλογοι υστερούν συναισθηματικά, αλλά υπάρχουν και διάλογοι που τραβούν την προσοχή του θεατή, κυρίως εκείνοι που περιστρέφονται γύρω από το ερωτικό στοιχείο.

Μπορεί να είναι ένα κλασσικό ανέβασμα, τα σκηνικά και τα κοστούμια, όμως, είναι σύγχρονα. Το πάντρεμα αυτό, ωστόσο, δεν πλέει στα απόνερα της πρωτοπορίας και της εναλλαγής.

Ο «Άμλετ» αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά πως είναι μια δύσκολη εξίσωση. Ο πλούσιος και γλαφυρός λόγος του Σαίξπηρ δεν αρκεί για να «δει» η παράσταση την επιτυχία. Οι περισσότερες σκηνοθετικές και υποκριτικές ματιές πέφτουν στην «παγίδα» της πλοκής. Προσπαθούν να αγγίξουν το εναλλακτικό και το μεταμοντέρνο, αλλά κάτι τέτοιο εντάσσεται σε αινιγματικά πλαίσια όταν μιλά κανείς για Σαίξπηρ.

Ελισάβετ Σταμοπούλου

Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης

Παίζουν: Παναγιώτης Εξαρχέας, Ξένια Θεμελή, Κώστας Κορωναίος, Ντένης Μακρής, Κατερίνα Πατσιάνη, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Τατιάνα-Άννα Πίττα, Σαμψών Φύτρος, Σπύρος Χατζηαγγελάκης

Θέατρο πορεία, Τρικόρφων 3-5 και Γ Σεπτεμβρίου 69 Αθήνα / Κέντρο +302108210991

Ειδήσεις Σήμερα: