Για αυτοκτονίες και τον Τιμ Μπάρτον μιλά στο in.gr ο Πατρίς Λεκόντ

Είναι -τουλάχιστον- εργασιομανής, ήρθε στην Ελλάδα (στο πλαίσιο του 14ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου) μόνο για λίγες ώρες, έκανε ταινία animation (την Μπουτίκ για Αυτόχειρες) –και ετοιμάζει τώρα μία δεύτερη-, μιλάει με τα πουλιά. Ο σκηνοθέτης Πατρίς Λεκόντ είναι πράγματι ένας πολύ περίεργος τύπος.

«Τη δεκαετία του ’70 είχα ασχοληθεί λίγο με το κόμικ. Μου αρέσει πάρα πολύ η ζωγραφική, όχι μόνο το animation» λέει ο Πατρίς Λεκόντ, γνωστός για τις ταινίες του Ο εραστής της κομμώτριας και Ο δήμιος του Σαν-Πιέρ, για την απόφασή του να αφήσει για λίγο το live action και να ασχοληθεί με τα κινούμενα σχέδια.

«Δεν ήταν δική μου ιδέα, ο παραγωγός μου μού πρότεινε να γυρίσουμε την ταινία από ένα γνωστό βιβλίο (σ.σ. του Ζαν Τελέ). Βρήκα την ιδέα πρωτότυπη, με ενθουσίασε και το έκανα» προσθέτει.

Η ταινία του είναι μία από τις πιο επίκαιρες που έχουν γυριστεί για την κρίση. Φοβάται ότι η οικονομική κατάσταση θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν κόσμο αυτοκτονιών, όπως εκείνον της ταινίας;

«Όχι, δεν το φοβάμαι αυτό. Το τέλος της ταινίας είναι πολύ θετικό. Ναι υπάρχει το στοιχείο της κρίσης και της αυτοκτονίας, αλλά υπάρχει και μια αισιοδοξία. Ήθελα να μεταδώσω αυτή την αισιοδοξία. Ελπίζω ότι και το τέλος του φιλμ θα συμβεί και στην πραγματική ζωή» λέει.

Άλλωστε, επίτηδες επέλεξε να αλλάξει το τέλος του βιβλίου, θέλοντας ακριβώς να εκφράσει αυτή την αισιοδοξία.

Τι πιστεύει ότι κάνει κάποιον να θέλει να θέσει τέλος στη ζωή του; «Οι περισσότεροι που αυτοκτονούν δεν το έχουν σκεφτεί για πολύ, είναι κάτι σχετικά αυθόρμητο. Είναι σαν ένα μικρό ηλεκτρικό κύκλωμα που υπάρχει στο πνεύμα του ανθρώπου και ξαφνικά σταματά και αυτό τον ωθεί να αυτοκτονήσει» επισημαίνει ο Πατρίς Λεκόντ.

Η ταινία του φέρει το μακάβριο χιούμορ (αλλά και την τρυφερότητα) που βλέπουμε συνήθως στις ταινίες του Τιμ Μπάρτον. Ο ίδιος δηλώνει άλλωστε θαυμαστής του αμερικανού σκηνοθέτη.

«Μία από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι Ο Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης του Μπάρτον. Μου αρέσει, επίσης, η πρώτη ταινία Γουάλας και Γκρόμιτ και πραγματικά λατρεύω το Yellow Submarine με τη μουσική των Beetles. Αγαπώ τη μουσική των Beetles» λέει για τις ταινίες animation που ξεχωρίζει.

Ο ίδιος δήλωσε στην τελετή λήξης του 14ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου ότι τρελαίνεται να δοκιμάζει καινούρια πράγματα.

«Δεν έχω, βέβαια, μία λίστα με πράγματα που θέλω να κάνω, ούτε τα σβήνω ένα-ένα, δεν λέω δηλαδή “αυτό το έκανα, αυτό το έκανα”. Υπάρχει κάτι βέβαια που θα ήθελα να κάνω και το έδειξα και με τη Μπουτίκ για Αυτόχειρες. Μου αρέσει πάρα πολύ το Μπόλιγουντ. Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω μια ταινία μιούζικαλ» λέει και σταματά για λίγο τη φράση του για να «συνομιλήσει» με μια παρέα πουλιών που κάθονται σε ένα κλαδί δίπλα μας.

Η μουσική παίζει καθοριστικό ρόλο και στη νέα του ταινία. Είναι ένα είδος μιούζικαλ με ήχο οικείο.

«Δεν με ενδιαφέρει να φτιάχνω μόδα γιατί η μόδα μετά από λίγο γίνεται ντεμοντέ. Το ίδιο θέλησα να κάνω και στην ταινία μου. Πήρα κάτι κλασικό και το έκανα λίγο πιο πρωτοποριακό, έτσι ώστε να μη βγει ποτέ από τη μόδα» λέει για τα τραγούδια και το σάουντρακ του Ετιέν Περουσόν.

Όσο για το 3D, λέει ότι εκείνος προτιμά την τρισδιάστατη εκδοχή -«Ίσως δεν θα έπρεπε να σας το πω αυτό», προσθέτει χαριτολογώντας-, αλλά επισημαίνει ότι η ταινία είναι η ίδια είτε τη δει κανείς σε δύο διαστάσεις, είτε σε τρεις.

Ο Πατρίς Λεκόντ δεν σταματά στιγμή τη δουλειά. Μόλις ολοκλήρωσε την ταινία Μια Υπόσχεση, κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας του Στέφαν Τσβάιχ «Ταξίδι στο Παρελθόν».

Στην ταινία ο Ρίτσαρντ Μάντεν (γνωστός από τον ρόλο του Ρομπ Σταρκ στο Game of Thrones) ερμηνεύει τον Λούντβιχ, έναν νεαρό μηχανικό στην Γερμανία, ο οποίος πηγαίνει να εργαστεί για έναν πλούσιο άνδρα (Άλαν Ρίκμαν), τη σύζυγο του οποίου (Ρεμπέκα Χολ) ερωτεύεται. Τους δρόμους τους χωρίζει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η σχέση τους δοκιμάζεται όταν συναντιούνται ξανά, μετά από εννέα χρόνια.

Εγκαταλείπει, λοιπόν, το animation; «Καθόλου» μάς λέει ο ίδιος. «Ετοιμάζω τώρα μια ακόμα ταινία κινουμένων σχεδίων. «Η ταινία λέγεται Μουσική και η ιστορία είναι απλή. Αν μπορούσα να την συνοψίσω σε μία φράση αυτή θα ήταν “Κι αν η μουσική δεν υπήρχε πια…”».

Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ