Dishonored: Ο δολοφόνος που δεν σκότωνε κανέναν (συνήθως)

Το Dishonored κέρδισε την προσοχή μας από το πρώτο trailer που είδαμε την προηγούμενη άνοιξη. Κάτι η steampunk αισθητική του, κάτι τα εντυπωσιακά κόλπα στο gameplay, «ψηθήκαμε» ότι κάτι ενδιαφέρον ετοιμάζεται. Oι πληροφορίες για το παιχνίδι άρχισαν σιγά σιγά να πληθαίνουν και να επιβεβαιώνουν ότι όντως έχουμε κάτι σοβαρό να περιμένουμε: την ανάπτυξη του παιχνιδιού είχε αναλάβει ηArkane Studios την οποία θυμόμαστε από το φιλόδοξο αλλά προβληματικό Dark Messiah of Might and Magic (έβαλε το χεράκι της και στο εξαιρετικό Bioshock 2 όμως), μαζί με ανθρώπους που δούλεψαν στο Deus Ex (ένα από τα καλύτερα games ever) και τον Victor Antonov, τον art director που μας έδωσε την υπέροχη City 17 του Half-Life 2.

Επειδή όμως πολλά έχουν δει τα μάτια μας και γενικά όπου ακούς πολλά κεράσια πρέπει να κρατάς και μικρό καλάθι (πόσα κεράσια να φας άλλωστε;) προσπαθήσαμε να τιθασεύσουμε τον ενθουσιασμό μας μέχρι να έρθει η στιγμή της αλήθειας, δηλαδή η στιγμή που θα έχουμε το παιχνίδι στα χέρια μας.

Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: το Dishonored άξιζε την αναμονή και την φασαρία που έγινε γύρω από το όνομά του. Είναι ένα game από αυτά που δεν βγαίνουν συχνά, που αφήνουν ελευθερία κινήσεων και τακτικής, που οι ενέργειές σου επηρεάζουν την εξέλιξη του, που δεν είναι μια από τα ίδια, που αξίζει να ξαναπαίξεις.

Ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, ο Corvo, βρίσκεται αδίκως κατηγορούμενος για τη δολοφονία της αυτοκράτειρας και προσπαθεί να καθαρίσει το όνομά του… καθαρίζοντας του σφετεριστές του θρόνου που συνωμότησαν εναντίον του. Στην προσπάθειά του αυτή έχει στο πλευρό του μερικούς υποστηρικτές του νόμιμου καθεστώτος, τις ικανότητές του ως πρώην σωματοφύλακας και τις μαγικές δυνάμεις που του χαρίζει ο μυστηριώδης Outsider.

Η ιστορία εξελίσσεται στην φανταστική πόλη του Dunwall, η οποία έχει χτυπηθεί από μια επιδημία που αποδεκατίζει τον πληθυσμό και είναι το πρώτο σημείο που μας κέρδισε το Dishonored. Εμπνευσμένη από τις βιομηχανικές πόλεις του 1800, είναι ένα σκηνικό που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα games, σε αντίθεση με τις ακτές της Νορμανδίας πχ που νιώθουμε σαν δεύτερο σπίτι μας πλέον. Το level design και οι φωτισμοί είναι παράδειγμα προς μίμηση, όχι μόνο από αισθητική σκοπιά αλλά και από τον τρόπο που υπηρετούν το gameplay –το οποίο είναι το δεύτερο σημείο που μας κέρδισε στο Dishonored.

Αν και γενικά stealth game, το πώς θα παίξετε το παιχνίδι εξαρτάται από εσάς: μείνετε στις σκιές, περάστε απαρατήρητοι και αποφύγετε τις αιματοχυσίες, αποκεφαλίστε όποιον βρείτε μπροστά σας ή κάντε έναν συνδυασμό και των δύο τακτικών, ανάλογα με την περίσταση και τα κέφια σας. Το παιχνίδι σας δίνει πολλές επιλογές για να χειριστείτε τις καταστάσεις και να βρείτε το δρόμο προς τον στόχο σας μέσα στην πόλη. Σε αντίθεση με άλλα stealth games που όταν σας δει κάποιος ή χτυπήσει ένας συναγερμός ακυρώνεται η αποστολή σας, το Dishonored σας επιτρέπει να αντιδράσετε διαφεύγοντας ή αντιμετωπίζοντας τους διώκτες σας –κάπως σαν τις παλιές καλές μέρες του Thief: Deadly Shadows.

Το action κομμάτι του παιχνιδιού είναι επίσης πρωτότυπο: οι ξιφομαχίες παίζουν βασικό ρόλο –χωρίς να λείπουν τα πιστόλια –όμως την διαφορά κάνουν τα μαγικά κόλπα του Corvo. Από τηλεμεταφορά μικρής απόστασης μέχρι κατάληψη του σώματος των αντιπάλων ή των ποντικιών (!) και πάγωμα του χρόνου, οι παραφυσικές δυνάμεις κλέβουν την παράσταση και προσφέρουν ακόμη περισσότερο χώρο για ευφάνταστες τακτικές. Δεν λείπει βεβαίως και ένα άρωμα από RPG, με upgrades των δυνάμεων και των όπλων και φυλαχτά που επιλέγετε να χρησιμοποιήσετε.

Είναι λοιπόν όλα ρόδινα; Φοβόμαστε πως όχι. Το ΑΙ των αντιπάλων αποδεικνύεται κατώτερο των προσδοκιών μας ορισμένες φορές και τα textures μοιάζουν κάτι λιγότερο από high res σε κάποια σημεία. Ένα άλλο σημείο που δεν μας άρεσε, είναι ο τεμαχισμός του παιχνιδιού σε αποστολές: ενώ όλα τα στοιχεία του παιχνιδιού συνωμοτούν άψογα για να σε πείσουν ότι είσαι ο Corvo και βρίσκεσαι όντως σε έναν εφιαλτικό αλλά πραγματικό κόσμο, τελειώνει η αποστολή σου και βγαίνει η κάρτα με τα στατιστικά…

Τα μειονεκτήματα του Dishonored όμως είναι ψιλά γράμματα –ειδικά σε σχέση με τα χαρίσματά του –και ίσως οι μεγάλες προσδοκίες που είχαμε να μας κάνουν πολύ αυστηρούς. Αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς, το Dishonored αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς είναι τα ξεχωριστά και αξιομνημόνευτα videogame.