Όλοι έχουν διαβάσει τα ταξίδια του Γκιούλιβερ ως παιδικό παραμύθι αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν τον πλούτο του πρωτότυπου βιβλίου που γράφτηκε ως καυστική και πολύ επιτυχημένη κοινωνική σάτιρα.

Στη χώρα των Λιλιπούτιων λοιπόν ο Γκιούλιβερ εντυπωσιάζεται από το σύστημα διακυβέρνησης, καθώς υπουργοί γίνονται οι καλύτεροι ακροβάτες. Ως μορφωμένος Ευρωπαίος θεωρεί παράλογη την επιλογή μια και κατά την επικρατούσα άποψη του πολιτισμένου κόσμου ένας ακροβάτης σίγουρα δεν θα μπορούσε να γίνει καλός υπουργός οικονομικών ή να καθορίσει την εξωτερική πολιτική της χώρας του.

Οι Λιλιπούτιοι όμως τον αποστομώνουν παρατηρώντας πως ένας ακροβάτης έχει τουλάχιστον αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας πως είναι εξαιρετικά ικανός στο να επιτυγχάνει κάτι (να ακροβατεί χωρίς να γκρεμοτσακίζεται). Συνεπώς, αφού είναι σίγουρα ικανός για ένα συγκεκριμένο πράγμα οι πιθανότητες να αποδειχθεί ικανός και σε κάτι άλλο (έστω και μακρινό) αυξάνονται σημαντικά.

Μήπως πρέπει και εμείς να ξεφορτωθούμε τους ανεπάγγελτους που μας κυβερνούν και να επιλέξουμε όσους έχουν προσπαθήσει κάποτε στην ζωή τους για κάτι συγκεκριμένο; Ο Κωστής Παλαμάς, αν θυμάμαι καλά, πίστευε πως θα έπρεπε να υπάρχει δίπλωμα σκακιστού και καμία δουλειά να μην δίδεται σε όσους δεν έχουν σπουδάσει αυτό το άθλημα που εγγυάται σίγουρα πειθαρχημένο, συγκεντρωμένο και μελετηρό μυαλό.

Εσείς τι λέτε; Εγώ πάντως είμαι τόσο απελπισμένος που νομίζω πως ακόμη κι αν επιλέγαμε την κυβέρνηση με κλήρωση μεταξύ όλων των Ελλήνων δύσκολα θα βρίσκαμε χειρότερους.

Ειδήσεις Σήμερα: