Θεσσαλονίκη: O κίνδυνος εκδήλωσης μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής σ’ όλη τη διάρκεια ζωής του ατόμου είναι 10%-25% για τις γυναίκες και 5%-12% για τους άντρες, ενώ η μέση ηλικία έναρξής της είναι περίπου τα 40 χρόνια.

Αυτά προκύπτουν από στοιχεία ερευνών που θα παρουσιαστούν κατά τη διάρκεια του 2ου διεθνούς συνεδρίου με θέμα «Εγκέφαλος και Συμπεριφορά» που αρχίζει σήμερα Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη υπό την προεδρία του καθηγητή ψυχιατρικής στο ΑΠΘ Γεώργιου Καπρίνη.

Η επίπτωση της κατάθλιψης είναι επίσης υψηλότερη στους ασθενείς πρωτοβάθμιας περίθαλψης, στους οποίους προσεγγίζει το 10%, όπως και στους νοσηλευόμενους για κάποια οργανική διαταραχή, στους οποίους φτάνει το 15%. Το 50% του συνόλου των αρρώστων εμφανίζει το πρώτο καταθλιπτικό επεισόδιο σε ηλικία μεταξύ 20 και 50 ετών.

Η κατάθλιψη είναι δύο φορές πιο συχνή σε έφηβες και ενήλικες γυναίκες απ’ ό,τι σε εφήβους και ενήλικους άντρες, αλλά είναι το ίδιο συχνή σε αγόρια και κορίτσια στην προεφηβική ηλικία. Μπορεί να εμφανιστεί για πρώτη φορά στην παιδική ηλικία ή στο γήρας, αν και αυτό είναι ασύνηθες.

Η μανιοκατάθλιψη είναι λιγότερο συνήθης από ότι η κατάθλιψη ( 0,5%-1,6%) και η έναρξή της πιο πρώιμη. Η έναρξη της μανιοκατάθλιψης κυμαίνεται από την παιδική ηλικία (ήδη από 5 ή 6 ετών) μέχρι τα 50 χρόνια ή και ακόμη αργότερα σε σπάνιες περιπτώσεις, με μέση ηλικία έναρξης τα 30 έτη. Όσον αφορά το φύλο, είναι εξίσου συχνή σε άντρες και γυναίκες. Το πρώτο επεισόδιο είναι συνήθως μανιακό στους άντρες και καταθλιπτικό στις γυναίκες. Ενώ τα περισσότερα άτομα που πάσχουν από μανιοκατάθλιψη παίρνουν θεραπεία, από το σύνολο των ατόμων που πάσχουν από κατάθλιψη μόνο το 50% ίσως και λιγότερο, θα πάρει κάποια στιγμή ειδική θεραπεία.

Οι θεραπείες είναι: βιολογικές, φαρμακοθεραπεία (αντικαταθλιπτικά, λίθιο, σταθεροποιητές διάθεσης, αγχολυτικά κ.α.), υπνική αποστέρηση, φωτοθεραπεία κ.α ψυχολογικές-ψυχοκοινωνικές, γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία, ψυχαναλυτικά προσανατολισμένη θεραπεία, οικογενειακή θεραπεία, διαπροσωπική ψυχοθεραπεία, ομαδική ψυχοθεραπεία κ.α

Τα καλύτερα θεραπευτικά αποτελέσματα επιτυγχάνονται όταν συνδυάζονται οι βιολογικές με τις ψυχοθεραπευτικές και τις ψυχοκοινωνικές μεθόδους.

Η σχιζοφρένεια και οι συναφείς (ψυχωτικές) διαταραχές αποτελούν μια ομάδα διαταραχών οι οποίες γενικά χαρακτηρίζονται από μεταβολή της εσωτερικής και της εξωτερικής πραγματικότητας του ασθενή. Η μεταβολή αυτή εκφράζεται με μια σειρά διαταραχών που αφορούν τη σκέψη, την αντίληψη, το συναίσθημα, τη βούληση και τη συμπεριφορά, που ποικίλλουν σε βαθμό και ένταση.

Οι διάφορες επιδημιολογικές μελέτες δείχνουν ότι στο γενικό πληθυσμό, η επικράτηση της σχιζοφρένειας κατά τη διάρκεια της ζωής είναι της τάξης του 1 με 1,5%. Προσβάλλονται κατά κανόνα νεαρά άτομα, ηλικίας 15 – 35 ετών, ενώ σπανιότατα εμφανίζεται σε άτομα κάτω των 10 ή άνω των 50 ετών.

Η εμφάνιση της νόσου μπορεί να είναι αιφνίδια ή βαθμιαία. Συνήθως προηγείται μια πρόδρομη φάση εκδηλώσεων (απώλεια ενδιαφερόντων, κοινωνική απόσυρση, αλλαγή συνηθειών και συμπεριφοράς εκρήξεις θυμού, κλπ). Για το λόγο αυτό, τόσο η σχιζοφρένεια όσο και οι συναφείς διαταραχές, είναι συχνά δύσκολο να διαγνωστούν.

Για παράδειγμα, πολλές φορές η λεγόμενη «κρίση της εφηβείας» μπορεί να κρύβει μια σχιζοφρένεια που μόλις αρχίζει να εκδηλώνεται.

Η σύγχρονη θεραπευτική αντιμετώπιση της σχιζοφρένειας περιλαμβάνει δύο κυρίως προσεγγίσεις: τη βιολογική και την ψυχοκοινωνική. Τα αντιψυχωτικά φάρμακα αποτελούν τον κεντρικό κορμό της θεραπείας στην ενεργό (οξεία) φάση και είναι απαραίτητο συμπλήρωμα των άλλων θεραπευτικών προσεγγίσεων κατά τα μεσοδιαστήματα μεταξύ των επεισοδίων.

Στο πλαίσιο της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης των ασθενών χρησιμοποιούνται διάφορες μέθοδοι, που περιλαμβάνουν εκμάθηση ατομικών και κοινωνικών δεξιοτήτων.Οι πρόοδοι που έχουν γίνει , τόσο σε βιολογικό όσο και σε ψυχοκοινωνικό επίπεδο, έχουν συμβάλει στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της συμπτωματολογίας, σε βαθμό τέτοιο που να επιτρέπει την κοινωνική επανένταξη και την επαγγελματική αποκατάσταση του ασθενούς.

health.in.gr

Ειδήσεις Σήμερα: