Ένα γκανγκστερικό φιλμ που σέβεται τον εαυτό του πρέπει απαραιτήτως να διαθέτει γρήγορα εξελισσόμενο σενάριο, ζωντανούς διαλόγους, πολύ πιστολίδι και δυνατό φινάλε. Οι «Αδιάφθοροι» έχουν όλα τα παραπάνω σε χορταστικές δόσεις και επιπλέον ένα λαμπερό καστ, διάσημα ονόματα στο σενάριο και τη μουσική και ένα σκηνοθέτη στην κορυφαία δημιουργικά περίοδο της καριέρας του. Όλα αυτά εξηγούν με τον καλύτερο τρόπο τη θέση που έχει αποκτήσει η ταινία ανάμεσα στις κορυφαίες του είδους, καθώς και την αναγνωρισιμότητά της -μέχρι και η ελληνική εφορία βάφτισε έτσι την επίλεκτη ομάδα της.
Το σενάριο του Ντέιβιντ Μάμετ μάς ταξιδεύει στο Σικάγο της δεκαετίας του 1930, το οποίο βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία του πιο θρυλικού τέκνου του υποκόσμου, του Αλ Καπόνε. Η προσπάθεια του άπειρου πράκτορα της αστυνομίας Έλιοτ Νες να εξαρθρώσει το κύκλωμα που παραβιάζει το νόμο της ποτοαπαγόρευσης γρήγορα θα καταλήξει σε φιάσκο. Ο Καπόνε έχει διασυνδέσεις στον Τύπο και στην αστυνομία και προλαβαίνει την κάθε κίνηση του Νες, γελοιοποιώντας τον. Ο πεισματάρης πράκτορας όμως δεν έχει πει την τελευταία του κουβέντα. Θα συνεργαστεί με τρεις ακόμη απρόσβλητους από τη διαφθορά πράκτορες και θα διαφοροποιήσει την τακτική του. Αντί να ακολουθεί τυφλά το νόμο, θα μεταχειριστεί τον «τρόπο του Σικάγο», τον οποίο του τον εξηγεί με απλά λόγια ο πιο έμπειρος από τους συνεργάτες του: «Αν τραβήξει μαχαίρι, εσύ θα τραβήξεις πιστόλι. Αν στείλει έναν από τους άντρες σου στο νοσοκομείο, εσύ θα στείλεις ένα δικό του στο νεκροτομείο. Αυτός είναι ο τρόπος του Σικάγο. Ο μόνος τρόπος να συλλάβεις τον Καπόνε».
Οι «Αδιάφθοροι» δεν έχουν τα πολλαπλά επίπεδα αλλά ούτε και την ανάπτυξη των χαρακτήρων που βρίσκουμε στις άλλες γκανγκστερικές ταινίες του Ντε Πάλμα (στο «Σημαδεμένο» ή στην «Υπόθεση Καρλίτο»). Όμως η θαυμάσια αναπαράσταση της εποχής, η εξαιρετική μουσική του Ένιο Μορικόνε και η σκηνοθετική μαεστρία του Ντε Πάλμα -η οποία κορυφώνεται με μια σκηνή που αποτελεί φόρο τιμής στον Σεργκέι Αϊζενστάιν και το «Θωρηκτό Ποτέμκιν»- αποζημιώνουν απόλυτα το θεατή.
Ο Κέβιν Κόστνερ, με τη γνωστή, χαμηλών τόνων υποκριτική μέθοδό του, καταφέρνει να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα αντίστιξη με την καταιγιστική σε ορισμένες περιπτώσεις δράση. Ήταν η πρώτη «μεγάλη» ταινία του, η οποία μάλιστα τον ενέταξε ανάμεσα στα ισχυρότερα ονόματα του Χόλιγουντ για την επόμενη δεκαετία. Εκείνος όμως που, ως συνήθως, κλέβει την παράσταση είναι ο Σον Κόνερι στο ρόλο του πολύπειρου πράκτορα Τζίμι Μαλόουν. Ο Σκοτσέζος ηθοποιός δημιούργησε ένα χαρακτήρα βγαλμένο κυριολεκτικά μέσα από τους δρόμους του Σικάγο και δίκαια κέρδισε το μοναδικό του μέχρι σήμερα βραβείο Όσκαρ – δεύτερου ρόλου. Για το ρόλο του Αλ Καπόνε είχε αρχικά επιλεχθεί ο Μπομπ Χόσκινς, ο οποίος όμως απορρίφθηκε όταν ο Ρόμπερτ ντε Νίρο εξέφρασε το ενδιαφέρον του -«όποτε δεν με χρειάζεστε να μου το λέτε» λέγεται ότι δήλωσε ο Χόσκινς, ικανοποιημένος από την πολύ σεβαστή αποζημίωση την οποία εισέπραξε. Ο Ντε Νίρο ενσάρκωσε με υπερβολικό, θεατρικό σχεδόν, τρόπο το θρυλικό γκάνγκστερ, μια προσέγγιση που όμως λειτουργεί περίφημα στη συγκεκριμένη ταινία.
Σημαντική είναι και η παρουσία του Αντι Γκαρσία, στο ρόλο ενός από τους συντρόφους του Έλιοτ Νες. Η έκδοση που κυκλοφορεί από αυτό το μήνα στη χώρα μας, εκτός από την αρτιότητά της στον οπτικοακουστικό τομέα, διαθέτει extra που θα αφήσουν πλήρως ικανοποιημένους εκείνους που θα επενδύσουν σε αυτήν για λίγες ώρες ψυχαγωγίας.

Ειδήσεις Σήμερα: