λυρίτης

Σήμερα, η πρόληψη της οστεοπόρωσης θεωρείται ότι πρέπει να επιδιώκεται όσο τον δυνατόν νωρίτερα. Όλα τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της οστεοπόρωσης επιδρούν στην οστική ανακατασκευή.

Η οστεοπόρωση αποτελεί, από την πλευρά της κλινικής συμπτωματολογίας, ένα σιωπηλό νόσημα, ιδίως στα αρχικά στάδια της οστικής απώλειας. Αυτό έχει σαν συνέπεια την καθυστερημένη διάγνωση του νοσήματος, στις περισσότερες περιπτώσεις σε περίοδο που έχει ήδη συμβεί ένα κάταγμα.

Μετά την αναγνώριση ότι οι παράγοντες κινδύνου προκλήσεως κατάγματος σε άνδρες και γυναίκες είναι πολλοί, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανέπτυξε έναν αλγόριθμο εντοπισμού ασθενών με υψηλό κίνδυνο κατάγματος.

Ένα από τα συνηθέστερα ερωτήματα που τίθεται τόσο από τις προεμμηνοπαυσιακές όσο και από τις άμεσα μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες.

Η οστεοπόρωση, δηλαδή η αυξημένη ευθραυστότητα των οστών λόγω μειωμένης ποσότητας και ποιότητας του οστού οφείλεται σε διαταραχές του φυσιολογικού μεταβολισμού των οστών και συγκεκριμένα στην αυξημένη οστεοκλαστική δραστηριότητα, αλλά και τη μειωμένη οστεοβλαστική.

Από πλευράς συμπτωματολογίας η οστεοπόρωση διακρίνεται σε δύο τύπους: Ο πρώτος τύπος οστεοπόρωσης εμφανίζεται τα πρώτα 15 χρόνια μετά την εμμηνόπαυση. Ο δεύτερος τύπος οστεοπόρωσης παρουσιάζεται σε ηλικιωμένους (μετά το 70ο έτος) και των δύο φύλλων, με υπεροχή όμως των γυναικών 3 προς 1 σε σχέση με τους άνδρες.

Οστεοπόρωση είναι η σημαντικού βαθμού ελάττωση της οστικής μάζας που συνοδεύεται από αρχιτεκτονικές μεταβολές του οστού και μείωση της μηχανικής αντοχής με αποτέλεσμα την πρόκληση καταγμάτων χαμηλής ενέργειας.