Ζωή Λιάκα

Εζησε ως ένας μικρός δόκτωρ Τζέκιλ και ακόμα μικρότερος μίστερ Χάιντ γιατί πίστευε πως τα πράγματα αποκτούσαν νόημα όταν ξεπερνούσε τα όρια. «Λίγο έλειψε αυτή η ροπή μου να με οδηγήσει σε περιπέτειες που αποφεύγω να φανταστώ τι κατάληξη θα είχαν», είπε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», ο Μανώλης Φάμελλος.

Ξεπέρασε κάθε δυσκολία που αντιμετώπισε από την ηλικία των 12 ετών.

Στην ποίηση τον οδήγησαν άνθρωποι ταπεινοί αλλά ποιητικοί και μέσα από τη μεγαλοσύνη των πράξεών τους έμαθε τον τρόπο να κρατάει κοντά του το «παιδί» που μεγάλωσε στη Μεσσήνη, όπου πάντα επιστρέφει για να το συναντήσει

Με τη βιωματική και ανεπιτήδευτη γραφή του απέκτησε χιλιάδες αναγνώστες των βιβλίων του, ακολούθους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και θεατές στις ομιλίες του. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Ζήσε» (εκδόσεις Ψυχογιός) έγινε η αφορμή για να μιλήσει για τους φόβους και τις ανησυχίες όσων αναζητούν σε εκείνον την καθοδήγηση, ως life coach ο οποίος έχει ως βάση τον πνευματικό λόγο

Ο μουσικός και ερευνητής της παράδοσης Γιώργος Κοτσίνης μιλάει για τα πένθιμα άσματα της παράστασης «Του μοιρολογιού το μύρο» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

«Η ζωή μου ήταν πάντα μια πορεία συνεχών δυσκολιών. Πάντα όμως ήθελα να βλέπω το καλύτερο από το χειρότερο», λέει η παραολυμπιονίκης στην κολύμβηση Αλεξάνδρα Σταματοπούλου.

Η αφήγηση της σκληρής εμπειρίας που είχε με τον καρκίνο του μαστού στο κοινό είναι η αφορμή για να συνδεθούν οι θεατές με τα τραύματά τους, να λειτουργήσει ως ένας ύμνος στη ζωή

Αγάπησε τη μουσική μέσα από τον ήχο της τρομπέτας, τον κατέκτησε η κιθάρα χάρη στον Νότη Μαυρουδή και ζει, όπως λέει, από θαύμα. Ο σημαντικός κιθαρίστας Παναγιώτης Μάργαρης αφηγείται τις καθοριστικές και δύσκολες στιγμές της πορείας του

«Εγινα καλλιτέχνης γιατί είχα μια φοβερή περιέργεια στο ''τι θα γινόταν αν...''. Είχα μια διαολεμένη ενέργεια την οποία δεν ήξερα πού να τη διοχετεύσω. Και το θέατρο μου ταίριαξε», λέει ο Πάνος Βλάχος.

«Η κάτω μοίρα - που δεν έχεις στον ήλιο μοίρα. Δεν λεγόταν, δεν το άρθρωνε κανείς, αλλά ένιωθες ότι αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν κάτι άλλο για μας και το επικοινωνούσαν»

«Τη χαρά που παίρνεις όταν προσφέρεις, δεν μπορεί τίποτα να σου το δώσει, ούτε ο έρωτας. Ισως οι φίλοι», λέει ο Σπύρος Παπαδόπουλος.

Από την ατμόσφαιρα των ελληνάδικων του Ισραήλ όπου εργάστηκε για χρόνια ως dj παίζοντας σκυλάδικα, στον κόσμο της υποκριτικής και της μαγείας του κινηματογράφου που τον κέρδισε γιατί πιστεύει ότι «όλα γίνονται στην ώρα τους»

«Οταν έφυγε ο Παύλος, υπήρχε μόνο σκοτάδι» λέει o Tiny Jackal. «Ομως, όταν πρέπει να σταθείς όρθιος και να βγάλεις το στήθος σου απέναντι στο τέρας, εκεί συνειδητοποίησα ότι είναι ο αγώνας που κάναμε και πριν»

Το μπούλινγκ στο σχολείο, η μοναχική πορεία της ενηλικίωσης, η στιγμή της απελευθέρωσης, οι πολιτικές μάχες είναι κομμάτια ενός αγώνα που τον έφεραν στο σήμερα, που τον κάνουν να ονειρεύεται το αύριο – ιδανικά με πάρα πολλά ζώα γύρω του

«Με πειράζει η μοναξιά», λέει στα «ΝΕΑ» η μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, που ωστόσο επιμένει να στέκεται στη φωτεινή πλευρά της ζωής

Ο ηθοποιός μιλάει για την ταινία «Flux Gourmet» του Πίτερ Στρίκλαντ και τις επαινετικές κριτικές στον διεθνή Τύπο

Με τη φωνή της έγραψε ξεχωριστή σελίδα στη χρυσή εποχή της ποπ, αν και ονειρευόταν να τραγουδήσει Μάνο Χατζιδάκι.

Eφυγε από τη ζωή ο σημαντικός συνθέτης που ξεκίνησε την καλλιτεχνική διαδρομή του στη δεκαετία του 1960

Τις αναταραχές και ανατροπές της ζωής του, τις αφηγείται μέσα από τη δημιουργία του. Πότε τις προκαλεί ο ίδιος, πότε του επιβάλλονται, αλλά πάντα του δείχνουν τον τρόπο να ξεφεύγει απ’ ό,τι τον εγκλωβίζει.

Η εντυπωσιακά ρεαλιστική προσέγγιση του χαρακτήρα που υποδύθηκε αποκάλυψε για μία ακόμη φορά το πολύπλευρο ταλέντο της, υπενθυμίζοντας ότι δεν πρόκειται για μια ηθοποιό που εφησυχάζει στις δάφνες που της χάρισαν οι κωμικές σειρές στις οποίες πρωταγωνίστησε.

Ο ηθοποιός θα συμμετάσχει σε βρετανικό θρίλερ, τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία κινηματογραφική του εμφάνιση

Ο ηθοποιός δηλώνει αποφασισμένος να προχωρήσει ακολουθώντας τα όνειρά του.

Το θέατρο του έδωσε τη δυνατότητα να ισορροπήσει τη μοναχική του φύση, εκείνη που απολάμβανε ως παιδί στα δάση της Λιθουανίας. Υπάρχουν στιγμές που το συναίσθημα της απομόνωσης επιστρέφει και τότε ο σκηνοθέτης δραπετεύει, φέρνοντας στο μυαλό του τα λόγια κάποιων περιπλανώμενων Τσιγγάνων που είχε συναντήσει.

Οταν έπαιζε στα λασπόνερα με τα άλλα παιδιά στις αλάνες της γειτονιάς του στη Θεσσαλονίκη ήξερε ότι στο σπίτι τον περίμενε σκληρή τιμωρία. Ετσι ο σκηνοθέτης Θέμης Μουμουλίδης έμαθε ότι τα όνειρα κοστίζουν και ανέλαβε το τίμημα.

Γράφει παραμύθια και νανουρίσματα για την κόρη της που έγινε δύο ετών και η οποία της έδωσε τα πιο ισχυρά μαθήματα: της επιμονής, της υπομονής, της δύναμης που έχει «να σκίσει ένα βουνό στα δυο», όπως λέει, για να φτάσει κοντά της.