Εάν κανείς προσπαθήσει να συνθέσει μια σειρά από τοποθετήσεις που εμφανίζονται σε διάφορα ΜΜΕ το τελευταίο διάστημα, θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι κάποιοι διατυπώνουν ως βασική πολιτική στρατηγική (αλλά και δυνατότητα διακυβέρνησης) το «Μητσοτάκης μέχρι να σβήσει ο ήλιος».

Σύμφωνα με αυτό το σχήμα, αυτή τη στιγμή η Νέα Δημοκρατία κινείται περίπου στο 30%. Αυτό σίγουρα δεν δίνει αυτοδυναμία στον πρώτο γύρο των εκλογών και το πιο πιθανό είναι να μην υπάρξει θετική ανταπόκριση στην όποια απεύθυνση της ΝΔ για συμμαχική κυβέρνηση υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, σε πρώτη φάση, κάτι που αναγκαστικά θα οδηγήσει και σε επόμενες εκλογές με βασικό σκοπό να διαμορφωθεί συσχετισμός υπέρ μιας νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη, αφού η Νέα Δημοκρατία θα παραμένει με συντριπτική υπεροχή το πρώτο κόμμα, με σημαντική διαφορά από το όποιο δεύτερο.

Όμως, το πιο ενδιαφέρον δεν είναι τόσο η προσπάθεια να παρουσιαστεί μια στρατηγική που θα ξεκινά με πρωτιά σε εκλογές που δεν θα βγάζει αυτοδυναμία και μετά έναν «δεύτερο γύρο», με επίδικο το «Μητσοτάκης ή χάος». Αυτό είναι κάτι που έχει διατυπωθεί ως ενδεχόμενο εδώ και καιρό.

Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι δεν παρουσιάζεται απλώς ως ένα ενδεχόμενο, αλλά ως ένα αναγκαίο ζητούμενο. Ως εάν να πρέπει να έχουμε με κάθε κόστος τελικά αυτό το αποτέλεσμα για να μην καταστραφεί η χώρα.

Αυτό παίρνει τη μορφή μιας συστηματικής όχι απλώς απαξίωσης κάθε άλλης εναλλακτικής, αλλά και αντιστροφής της πραγματικότητας.

Καταρχάς η Νέα Δημοκρατία υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη παρουσιάζεται ως μια περίπου πλειοψηφική δύναμη. Και βεβαίως στη δημοκρατία το… μισογεμάτο ποτήρι κυβερνά, όμως εδώ έχουμε ένα ποτήρι στο μεγαλύτερο μέρος του άδειο, γιατί το 30% με τίποτα δεν συνιστά κάτι διαφορετικό από μια ισχυρή μειοψηφία.

Έπειτα, υποβαθμίζεται το γεγονός ότι το ποτήρι είναι σε μεγάλο βαθμό γεμάτο δυσαρέσκεια και απαίτηση πολιτικής αλλαγής. Γιατί σταθερά ποσοστά 70% και πάνω δυσαρέσκειας δείχνουν κυβέρνηση που έχει χάσει την πραγματική νομιμοποίηση.

Κομμάτι αυτής της στρατηγικής και η απαξίωση του γεγονότος ότι σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες, συχνά από τον ίδιο πολιτικό χώρο με τον πρωθυπουργό, είναι επικριτικοί για την κυβερνητική πολιτική. Καταλαβαίνω την προσπάθεια damage control, αλλά όπως και να το δει κανείς το να βγαίνουν ο Καραμανλής, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος και να λένε ρητά ότι η χώρα κινείται σε λάθος κατεύθυνση, δεν είναι «φθόνος», αλλά ένδειξη ότι σημαντικό μέρος του πολιτικού συστήματος και των ελίτ της χώρας δεν βλέπουν με το καλύτερο μάτι τον «υπαρκτό μητσοτακισμό». Και όταν μια κυβέρνηση χάνει την εμπιστοσύνη και της κοινωνίας και των ελίτ, τότε έχουμε πολιτική κρίση, έστω και ανομολόγητη, γιατί έχουμε κυβέρνηση αναντίστοιχη προς αυτό που θέλει η κοινωνία σε όλες τις εκφράσεις της.

Και βέβαια, αυτό που δεν συζητιέται είναι ότι δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι το αντανακλαστικό του μηχανισμού της Νέας Δημοκρατίας θα είναι «πάμε γερά στον δεύτερο γύρο με Μητσοτάκη ξανά», ή εάν θα υπάρξουν σχέδια για αλλαγή ηγεσίας με ορίζοντα ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Ας μην ξεχνάμε ότι ιδίως στη Νέα Δημοκρατία το ένστικτο επιβίωσης της κοινοβουλευτικής ομάδας, δηλαδή ο υπολογισμός που κάνει κάθε βουλευτής για το εάν μπορεί να κρατήσει την έδρα του, παίζει σημαντικότερο ρόλο από τις όποιες ιδεολογικές αναφορές ή παραταξιακές δεσμεύσεις.

Επιπλέον, υποτιμάται σε αυτά τα σενάρια – στην πραγματικότητα περί ευσεβών πόθων πρόκειται – το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζουμε τις δυναμικές των εκλογών. Γνωρίζουμε πώς τοποθετείται δημοσκοπικά το εκλογικό σώμα απέναντι σε ένα τοπίο όπου έχουμε μια αντιδημοφιλή κυβέρνηση και μια διασπασμένη, αναποτελεσματική και στα μάτια της κοινωνίας αναξιόπιστη αντιπολίτευση και γνωρίζουμε ως ένα βαθμό πώς βλέπει σε ένα πρώτο επίπεδο και χωρίς να έχει ακούσει προγράμματα και κατευθύνσεις κόμματα που ακόμη δεν έχουν ανακοινωθεί. Πράγμα που σημαίνει ότι εάν ανακοινωθούν, αποκτήσουν πρόσωπο, πρόγραμμα, μηχανισμό και υποψηφίους, τότε ο συσχετισμός μπορεί να είναι διαφορετικός γιατί θα μπορούν να αποτελέσουν, έστω και ως ένα βαθμό, αντίπαλο δέος στην κυβέρνηση. Και τότε σαφώς θα μιλάμε με άλλους όρους.

Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη διάσταση, που αποτυπώνει και ένα ιδιότυπο – αλλά και επικίνδυνο – κυνισμό: υπάρχει αυτή τη στιγμή πραγματική πολιτική επένδυση στην αύξηση της αποχής στις εκλογές. Ο λόγος απλός: εάν μειωθεί ακόμη περισσότερο η συμμετοχή στις εκλογές, τότε η σχετικά πιο συμπαγής εκλογική βάση της Νέας Δημοκρατίας (που κοινωνικά αποτελείται από τα τμήματα της κοινωνίας που αισθάνονται ωφελημένα από τις σημερινές πολιτικές) θα μπορεί να διεκδικήσει ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό και άρα με τεχνικούς όρους η αυτοδυναμία και η συνέχιση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη θα καταστεί πιο εφικτή. Και μπορεί κανείς να περιμένει ότι το επόμενο διάστημα η προσπάθεια να «σπρωχτεί» η διαμαρτυρία προς την αποχή και όχι προς την αναζήτηση πολιτικής εναλλακτικής, θα ενταθεί. Μόνο που αυτό στην πραγματικότητα θα συνιστά το τέλος της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας και τη μετάβαση σε μια συνθήκη πολύ πιο άνιση και τελικά αυταρχική, από πολλές απόψεις μια δυστοπία, ιδίως εάν αναλογιστούμε ότι για να προλάβει την ενίσχυση της ακροδεξιάς, η σημερινή διακυβέρνηση έχει ήδη υιοθετήσει σημαντικές ακροδεξιές θέσεις στην άσκηση πολιτικής.

Αυτό ακριβώς αποτυπώνει και την πραγματική πρόκληση. Που είναι ακριβώς πολιτικές προτάσεις που να μην μένουν στη ρητορική (ή στην αναπαραγωγή της διαμαρτυρίας και της δυσαρέσκειας), πολιτικά σχήματα που να διαμορφώνονται με συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας και όχι ως αυτόκλητοι πολιτικοί σωτήρες, και επένδυση σε ένα πολιτικό πρόγραμμα που δίνει ξανά σχήμα στην ελπίδα ώστε να πειστούν οι άνθρωποι ότι η πολιτική και οι εκλογές είναι ο δρόμος για να αλλάζουν τη ζωή τους. Εάν δεν θέλουμε όντως να περάσουμε σε μια συνθήκη μεταδημοκρατίας, όπου μειοψηφικές κυβερνήσεις θα εξυπηρετούν πρωτίστως τα συμφέροντα των «εχόντων» και θα προσφέρουν στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας ένα μέλλον – στην καλύτερη των περιπτώσεων – απλής επιβίωσης, θα πρέπει η κοινωνία όχι απλώς να έχει ένα εναλλακτικό ψηφοδέλτιο να ρίξει στην κάλπη, αλλά έναν οδικό χάρτη για μια διαφορετική πολιτική αλλά και για μια διαφορετική συμμετοχική και αγωνιστική σχέση της κοινωνίας με την πολιτική. Κοντολογίς μια νέα μεταπολίτευση, που θα αποκαθιστά τον πυρήνα της δημοκρατίας, «οι πολλοί» να έχουν όντως τον πρώτο λόγο.

Ειδήσεις Σήμερα: