«Πάντα μου φτιάχνει τη μέρα» – Οι αναγνώστες του Guardian επιλέγουν την πιο feelgood ταινία της ζωής τους

Οι αναγνώστες του Guardian επιλέγουν τη μία και μοναδική ταινία που βλέπουν σε επανάληψη όταν νιώθουν ότι κάπου θέλουν να φωλιάσουν, κάπου να βρουν ένα καταφύγιο -και ο κινηματογράφος είναι η καλύτερη «κουβέρτα».

French Kiss

Πολύ καλύτερη υποκριτική, πιο αστεία και πιο έξυπνη ιστορία από το Όταν ο Χάρι συνάντησε τη Σάλι – TreeFrogJohn

Θέλω και τη μαμά σου (Y Tu Mamá También)

Καμία άλλη ταινία δεν αποτυπώνει τόσο τέλεια την πληθωρικότητα και την ανικανότητα της εφηβείας. Μπορεί να είναι λίγο υπερβολικά σέξι για τους σεμνότυφους, αλλά η κωμωδία της (και το κοινωνικό της σχόλιο) είναι πρώτης τάξεως – MJMKeating

Σινεμά ο Παράδεισος (Cinema Paradiso)

Για μένα, ένα απόλυτο έργο τέχνης που δεν παραλείπει ποτέ να με συγκινεί. Η αθωότητα, η νοσταλγία με ένα υποβόσκον νόημα απώλειας και μοναξιάς, το καθιστούν την όμορφη, μεγαλειώδη ταινία μου, όταν οι βάρκες της ζωής συναντούν μεγάλα κύματα -Aubrey26

Πώς να κλέψετε ένα εκατομμύριο δολάρια (How to Steal a Million)

Η Όντρεϊ Χέπμπορν και ο Πίτερ Ο’Τουλ στα καλύτερά τους και μια από τις πιο δυνατές ρομαντικές κωμωδίες. Τρελή μόδα, ανόητη πλοκή, διασκεδαστικές ατάκες: «Ας δώσουμε ένα ρεπό στον Givenchy». Και σπουδαίο καστ ηθοποιών όπως ο Ιλάϊ Γουάλας, ο Χιου Γκρίφιν και πολλοί άλλοι -ThinkingAoud

Ο μεγάλος Λεμπόφσκι (The Big Lebowski)

Το soundtrack είναι εξαιρετικό, οι διάλογοι είναι ατελείωτα εύστοχοι, οι ερμηνείες είναι άψογες από όλους. Εκτός από βαθιά αστεία, είναι γεμάτη από αξιαγάπητα παράξενους χαρακτήρες, πλούσια σε ανόητες λεπτομέρειες και, αν εξαιρέσουμε λίγη βία και θλίψη προς το τέλος, είναι συνολικά μια χαλαρή και ασαφής ιστορία για τίποτα το ιδιαίτερο. Κάνω λάθος; -thealmightycraig

Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού (Moonstruck)

Το έχω δει τουλάχιστον 20 φορές και ποτέ δεν παραλείπει να μου φτιάχνει τη μέρα. Κάθε χαρακτήρας, μικρός ή μεγάλος, παίρνει μια χρυσή ατάκα. Δεν υπάρχει τίποτα που να πετάγεται στα σκουπίδια. Ο παππούς αξίζει την τιμή από μόνος του: «Γιατί με κάνεις να περιμένω! Ούρλιαξε.» Το λατρεύω -Fintan28

Υπερηφάνεια (Pride)

Πήγα να το δω ένα βαρετό απόγευμα χωρίς να ξέρω τίποτα γι’ αυτό, αλλά βγήκα από τον κινηματογράφο γεμάτος χαρά. Το soundtrack είναι καταπληκτικό. Η ιστορία είναι εκπαιδευτική και πραγματικά ανεβαστική -Cardykid

The Daytrippers

Μια καβγατζίδικη οικογένεια από το Λονγκ Άιλαντ που περιηγείται στην πόλη για να βοηθήσει τη Χόουπ Ντέιβις να βρει τον άπιαστο Σάντι, κάποιον με τον οποίο ο σύζυγός της μπορεί να έχει σχέση. Το καστ είναι εκπληκτικό! Η Μάρσα Γκέι Χάρνεν είναι ξεκαρδιστική.  -VColarusso

Εντ Γουντ (Ed Wood)

Έχει ένα υπέροχο σενάριο και θαυμάσιες ερμηνείες, αλλά πάνω απ’ όλα είναι μια εκπληκτικά συγκινητική ταινία. Δεν έχει σημασία ότι ο Εντ είναι απαίσιος στο να γυρίζει ταινίες, γιατί απλά αγαπάει αυτό που κάνει. Επιπλέον, είναι μια ιστορία για τη συμπόνια, τη φιλία και την αξία του να ανοίγεις την καρδιά σου στον κόσμο. Το συνεργείο του Εντ είναι άνθρωποι περιθωριοποιημένοι, απορριπτόμενοι ή ξεπεσμένοι, αλλά δεν τον νοιάζει – είναι απλά χαρούμενος που τους έχει κοντά του και που δουλεύει μαζί τους. Σε αντάλλαγμα βρίσκει κάποιον που θα τον αγαπήσει χωρίς να τον κρίνει. – ThornDavis

Τα καλά παιδιά (The Nice Guys)

Είναι αριστούργημα; Όχι. Είναι η πιο αστεία ταινία που έχω δει; Όχι. Αλλά την αγαπώ. Είναι ένα υπέροχο μείγμα «παστίτσιο νουάρ» της δεκαετίας του ’70, κωμωδίας buddy-cop και αστυνομικού δράματος με ένα φοβερό καστ και ίσως τις καλύτερες κωμικές ερμηνείες μέχρι σήμερα από τους Ράιαν Γκόσλινγκ και Ράσελ Κρόου (ο Γκόσλινγκ ειδικότερα είναι αβίαστα εξαιρετικός). Επειδή δεν παίρνει τον εαυτό της ή την ιστορία της πολύ στα σοβαρά, δεν χρειάζεται να είμαι εντελώς ενεργοποιημένος για να την παρακολουθήσω, οπότε λειτουργεί για μένα ανεξαρτήτως της διάθεσης ή του επιπέδου ενέργειας που βρίσκομαι. – jcs100

*Με στοιχεία από theguardian.com