Ο βασιλιάς είναι… απών

«Λίγες μέρες μετά τη συγκέντρωση της Παρασκευής και μετά από τριήμερο μαζεύτηκε τόσος κόσμος έξω από την Βουλή», επεσήμανε ο κος Παφίλης και είχε δίκιο. Αν κάτι είναι δεδομένο, απολύτως δεδομένο πλέον, είναι η οργή της κοινωνίας. Η δυσαρέσκεια και η ανάγκη για δικαιοσύνη.

Χθες, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Νίκος Ανδρουλάκης, κατέθεσε την από κοινού πρόταση δυσπιστίας που υπογράφουν τέσσερα κόμματα: ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Πλεύση Ελευθερίας και Νέα Αριστερά. Φαίνεται ότι η αντιπολίτευση αντιλαμβάνεται εκείνο που αδυνατεί να καταλάβει η κυβέρνηση. Ότι οι απαντήσεις που δίνονται ως τώρα, δεν πείθουν κανέναν πολίτη. Ότι η οργή του κόσμου δε θα ξεθυμάνει με τον χρόνο και ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Η συσπειρωτική κίνηση της προοδευτικής αντιπολίτευσης έρχεται να συνομολογήσει ότι πράγματι η κατάσταση είναι και κρίσιμη και σοβαρή. Η απουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη από την Βουλή, όμως, φαίνεται να δείχνει πως ο πρωθυπουργός δεν ενδιαφέρεται να αποδεχτεί τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ή ότι δεν έχει απαντήσεις.

Η κόντρα εντός της Βουλής

Η συζήτηση ήταν έντονη και κάπως άνιση. Ακόμη και με τον Μάκη Βορίδη σε ρόλο εκπροσώπου της κυβέρνησης, εν τη απουσία του πρωθυπουργού, οι εντυπώσεις δεν ήταν υπέρ της Νέας Δημοκρατίας. Οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι των τεσσάρων κομμάτων της πρότασης δυσπιστίας, όπως και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, παίρνοντας τον λόγο κατάφεραν μόνο να αναδείξουν το πρόβλημα και όχι να επισκιαστούν από τις ρητορικές προσπάθειες από πλευράς της ΝΔ.

Στο αποκορύφωμα της προσπάθειας από μεριάς της κυβέρνησης να κερδίσει τις εντυπώσεις, η ομιλία του βουλευτή Θεσσαλονίκης Σταύρου Καλαφάτη, που εκθίασε το κυβερνητικό έργο σε πολλά επίπεδα, μεταξύ των οποίων η λειτουργία του…. μετρό Θεσσαλονίκης.

Στην πραγματικότητα, η συζήτηση είχε ακόμη ένα συνομιλητή και ήταν οι χιλιάδες εκτός της Βουλής, που διαδήλωναν. Σε αυτό το κλίμα η κυβέρνηση δείχνει a priori λιγότερο ισχυρή. Δεν είναι τυχαία η διαρκής αναφορά στις συνεχείς διαμαρτυρίες προ δεκαετίας κατά το κίνημα των πλατειών. Ούτε είναι τυχαία η στοχευμένη αναφορά στους νεκρούς από το Μάτι και στην Μαρφίν.

Η κόντρα εκτός της Βουλής

Όσο εντός της Βουλής μονομαχούσε η κυβέρνηση με την αντιπολίτευση, εκτός της Βουλής είδαμε τους δρόμους γεμάτους ξανά μέσα σε μόλις λίγες ημέρες. Πράγματι, τόσο μαζικά συλλαλητήρια έχουμε να δούμε πάνω από δέκα χρόνια. Όπως ούτε και τότε, έτσι ούτε και τώρα δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως αυτές οι διαδηλώσεις των οργισμένων πολιτών είναι υποκινούμενες.

Αυτό που συνέβη εκτός της Βουλής, είναι πως η αστυνομία διέλυσε βίαια τη διαδήλωση, προκαλώντας την οργή της αντιπολίτευσης. Πρώτος ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς, κος Νάσος Ηλιόπουλος, ζήτησε να απομακρυνθούν οι δυνάμεις καταστολής από το χώρο του συλλαλητηρίου και μετά κατά σειρά η κα Κωνσταντοπούλου, ο κος Παφίλης, ο κος Παππάς και ο κος Γερουλάνος καταδίκασαν σφοδρά.

Αυτό που διαφαίνεται από το μέχρι ώρα κλίμα, είναι πως οι διαδηλώσεις δεν θα σταματήσουν. Δεν πείθεται η κοινωνία για την αθωότητα των προθέσεων της κυβέρνησης, ούτε για τη διαφάνεια και την απόδοση δικαιοσύνης.

Τα δύο «αν»

Σε αυτήν τη συγκυρία κυριαρχούν δύο «Αν». Αν ο πρωθυπουργός μπορούσε να δώσει απαντήσεις είναι το πρώτο και αν υπήρχε ισχυρή αντιπολίτευση, είναι το δεύτερο. Τι θα γινόταν «αν»;

Αυτήν την στιγμή βλέπουμε μία αποδυναμωμένη κυβέρνηση, που δε δίνει απαντήσεις. Γιατί ο λαός δεν βγήκε στους δρόμους επειδή θέλει… να φτάσει ψηλότερα την Ελλάδα, όπως είπε ο πρωθυπουργός. Ούτε κι είναι ο ελληνικός λαός ο «όχλος» που αντί του Ιησού διάλεξε τον Βαραβά, όπως είπε ο κος Γεωργιάδης, ή, τέλος πάντων, δεν αντιλαμβάνονται ως Ιησού την κυβέρνηση ετούτη. Ούτε ως Βαραβά την κυρία Μαρία Καρυστιανού, που τόσες επιθέσεις έχει δεχθεί από τον υπουργό.

Αν ο πρωθυπουργός μπορούσε να δώσει απαντήσεις, λοιπόν, είναι το πρώτο ερώτημα. Πιθανά θα είχαν πράγματι καλύτερες πιθανότητες, ως κυβέρνηση, να ηρεμήσουν την οργή. Ειδικά με δεδομένο ότι η αντιπολίτευση είναι πολυδιασπασμένη και ανίσχυρη, πρώτη φορά τόσο πολύ στη μεταπολίτευση. Αν ο πρωθυπουργός, ο επικεφαλής της κυβέρνησης, μπορούσε να δώσει απαντήσεις, η Νέα Δημοκρατία θα είχε καλύτερες πιθανότητες όχι μόνο ως κυβέρνηση, αλλά και ως κόμμα την επόμενη ημέρα. Αλλά ο πρωθυπουργός ήταν απών. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Και δεύτερο «αν» είναι αυτό που ρωτάει τι θα γινόταν σε περίπτωση που υπήρχε ισχυρή αντιπολίτευση. Είδαμε για πρώτη φορά πάνω από 1 εκατομμύριο διαδηλωτών στους δρόμους της Αθήνας. Η πιο εύθραυστη στιγμή για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ήταν την Παρασκευή στις 28 Φεβρουαρίου.

Και η σημασία δεν είναι τόσο στο αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα δήλωνε παραίτηση και θα προκήρυττε εκλογές. Οι πιθανότητες θα ήταν μεγαλύτερες, αλλά το αίτημα της κοινωνίας ούτως ή άλλως δεν είναι η παραίτηση της κυβέρνησης, μα η δικαιοσύνη. Και το αίτημα για δικαιοσύνη πρέπει να βρει να εμπιστευτεί κάποιον. Ή κάποιους.

Αυτήν την στιγμή ο λαός ζητά δικαιοσύνη, εννοώντας δικαιοσύνη συνολική, κοινωνική, γενική. Αν, λοιπόν, είχε να εμπιστευτεί τη δικαιοσύνη αυτή σε μια ισχυρή αντιπολίτευση, θα μπορούσε να ζητήσει και πολλά, περισσότερα, επιμέρους αιτήματα. Και αυτό είναι το χρέος που φέρουν απέναντι στην κοινωνία και απέναντι στην ιστορία οι εκπρόσωποι του προοδευτικού τμήματος της ελληνικής Βουλής.